Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον το ότι οι εν Ελλάδι - συχνά υπερφίαλοι - υπέρμαχοι του δογματικού αθεϊστικού φιλελευθερισμού και μεταεθνικισμού, που ενίοτε αυτοπροβάλλονται ως οι κατεξοχήν επίγονοι του Διαφωτισμού, είτε χειροκροτούν ανοιχτά το Ισραήλ (βλέπε τον αρκούντως γραφικό Στέφανο Κασιμάτη του "Βήματος" εδώ), είτε, όπως ο Πάσχος Μανδραβέλης της "Καθημερινής", δεν τολμούν να το κάνουν, αν και θα το ήθελαν πάρα, μα πάρα πολύ. Επιστρατεύουν όμως κάθε είδους απίθανο επιχείρημα και καταφεύγουν σε ασυνάρτητες συγκρίσεις προκειμένου να δικαιολογήσουν τη στάση του εβραϊκού κράτους σε κάθε περίπτωση (έφτασε στο σημείο ο Μανδραβέλης να συγκρίνει τη συμπεριφορά του Ισραήλ έναντι της Γάζας με τη στάση της Ελλάδας έναντι της FYROM!). Όσο για τις επιθέσεις του Ισραήλ σε σχολεία και λεωφορεία του ΟΗΕ, εκεί ούτε είδαμε, ούτε ακούσαμε τίποτα, και ας κοπτόμαστε υπέρ των θεσμών.

Λέω ότι είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον, επειδή τη στιγμή που οι ακραίοι μετα-εθνικιστές φιλελεύθεροι φρίττουν μπροστά στην παραμικρή υπόνοια εθνικισμού ή ακόμα και μπροστά στην αρχή του κράτους-έθνους, και ακόμα περισσότερο αγανακτούν με την ιδέα της "επικρατούσας θρησκείας" μέσα σε μία δημοκρατικά οργανωμένη κοινωνία, αποδέχονται πλήρως όχι μόνο το κράτος του Ισραήλ (δεν τάσσομαι καθόλου υπέρ της εξάλειψής του, πρέπει να το διευκρινίσω αυτό), αλλά και τις πρακτικές που ακολουθεί αυτό. Και μάλιστα, τη στιγμή που πολλές από τις πρακτικές του Ισραήλ είναι αυτόχρημα αναιρετικές των αρχών που αυτοί υποτίθεται ότι φανατικά πρεσβεύουν. Και δεν αναφέρομαι μόνο στις πρακτικές του Ισραήλ έναντι των Παλαιστινίων, που ξεκινούν από τη διαρκή ταπείνωση και φτάνουν μέχρι τον σφετερισμό της περιουσίας τους και την αφαίρεση ζωής αμάχων και παιδιών.

Η ίδια η ιδέα της ίδρυσης τους κράτους του Ισραήλ, ο Σιωνισμός, είναι μία ιδιαίτερη εκδοχή, ένα παρακλάδι, της εθνικιστικής ιδεολογίας που κυριάρχησε στην Ευρώπη τον 19ο αιώνα και μεγάλο μέρος του 20ού. Και επειδή η έννοια του εθνικού ή φυλετικού προσδιορισμού του Εβραίου είναι κάτι πολύ πιο ασαφές από ό,τι για έναν Έλληνα ή Γερμανό ή Ιταλό (αναφέρομαι επίτηδες σε έθνη που απέκτησαν ενιαία κρατική υπόσταση, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, μέσα στον 19ο αιώνα), επιστρατεύτηκε ο παράγοντας "θρησκεία": Εβραίος, και κατόπιν Ισραηλινός, είναι αυτός που ανήκει στην εβραϊκή θρησκεία, έστω και κατά παράδοση, δηλαδή χωρίς να αποδέχεται το μεταφυσικό της περιεχόμενο. Και μάλιστα αυτή η θρησκεία θα πρέπει να του έχει "κληροδοτηθεί" από τους γονείς του, ή τουλάχιστον από τη μάνα. Ο μαύρος Φαλάσα της Αιθιοπίας και ο - απόγονος Χαζάρων σε μεγάλο βαθμό - Ρωσοεβραίος δεν μοιράζονται ούτε τη γλώσσα, ούτε καν το ίδιο χρώμα, ενώ για να βρεθεί η κοινή καταγωγή τους πρέπει να πάμε, ούτε λίγο, ούτε πολύ, πίσω στον...Νώε. Εντούτοις, δικαιούνται αμφότεροι να είναι πολίτες του Ισραήλ. Για σκεφτείτε η Ελλάδα να θέσπιζε επίσημα ως κριτήριο απόκτησης ιθαγένειας την ένταξη στην Ορθόδοξη Εκκλησία.
Θυμάμαι στο Παρίσι Ρωσοεβραίο συνάδελφο που δυσκολεύτηκε πολύ να αποκτήσει την ισραηλινή υπηκοότητα επειδή μόνο ο πατέρας του ήταν Ρωσοεβραίος, ενώ η μητέρα Ρωσίδα Ορθόδοξη. Όμως, στους Εβραίους το "αίμα" κληρονομείται από τη μητέρα και αυτή η θρησκευτική - ταλμουδική ίσως - διάταξη, ή αλλιώς "ταμπού" (κατά τη νεωτερική ορολογία) είναι προφανώς επίσημα θεσμοθετημένη ως κριτήριο απόκτησης της πολυπόθητης ισραηλινής υπηκοότητας. Αντίστοιχα, θυμάμαι περίπτωση Γάλλου ρωσικής καταγωγής, που αποφάσισε να ασπαστεί τον ιουδαϊσμό, ενώ ήταν Ορθόδοξος και μάλιστα εγγονός διάσημου Ορθόδοξου θεολόγου, και αυτό έγινε αμέσως εφικτό επειδή η εκ μητρός γιαγιά του ήταν Ρωσοεβραία, άσχετα με το ότι η μητέρα του, που την είχα γνωρίσει, ήταν πιστή Ορθόδοξη Χριστιανή.

Η πραγματικότητα είναι ότι το Ισραήλ συνιστά το τελευταίο αποικιακού και ρατσιστικού τύπου κράτος του κόσμου.
Αποικιακού τύπου είναι το Ισραήλ γιατί η ίδια η ιδέα της ίδρυσης εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη, που προηγείται κατά πολύ της Γενοκτονίας των Εβραίων από τους Ναζί, βασίστηκε στην ιδέα της "εξαγωγής" του ευρωπαϊκού πολιτισμού - και πληθυσμού - σε χώρες κατοικούμενες από λαούς "κατώτερους" και "απολίτιστους", με σκοπό την καθυπόταξη και τον εκπολιτισμό τους. Το Ισραήλ δεν είναι παρά μία παρατεινόμενη μέσα στον 21ο αιώνα μορφή του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού και της αποικιοκρατίας τύπου 19ου αιώνα. Ουσιαστικά, ο πραγματικά γηγενής - σε βάθος άνω των 3 γενεών - εβραϊκός πληθυσμός του Ισραήλ είναι ελάχιστος. Ο ίδιος ο Αριέλ Σαρόν γιος Ρωσοεβραίων είναι.

Και είναι επιπλέον το Ισραήλ κράτος ρατσιστικό, επειδή, όπως είπα και πιο πάνω, κριτήριο για την απόκτηση της ισραηλινής υπηκοόητας είναι μία ιδιότυπη αντίληψη περί "αίματος", πίσω από το οποίο φυσικά υποκρύπτεται το εβραϊκό θρήσκευμα (με την εξαίρεση των μουσουλμάνων ή χριστιανών Αράβων με ισραηλινή υπηκοότητα, όσων δηλαδή δεν έφυγαν ή δεν εκδιώχθηκαν από τα σημερινά εδάφη του Ισραήλ).

Οι δογματικοί του μετα-εθνικισμού αποσιωπούν τα βασικά γνωρίσματα του κράτους του Ισραήλ, αυτά που καθόρισαν τη γένεση και την πορεία του, αρνούνται να δουν τη δεσπόζουσα στο Ισραήλ εθνικιστική ιδεολογία, θεωρούν γραφικό ή κρυπτο-ναζί όποιον βλέπει εβραϊκό λόμπυ στις Ηνωμένες Πολιτείες, δικαιολογούν επιδεικτικά τη συνεχή εξάπλωση των εποικισμών (κατά τον Μανδραβέλη τους εποικισμούς τους φτιάχνουν "κάποιοι ανεγκέφαλοι" και όχι το ίδιο το κράτος του Ισραήλ βάσει σχεδίου!!! - δείτε εδώ την απόλυτη διαστροφή της πραγματικότητας από έναν υποτίθεται δογματικό ορθολογιστή), κλείνουν τα μάτια μπροστά στην ισραηλινή περιφρόνηση του διεθνούς δικαίου και μιλούν μόνο για "αυτοάμυνα του Ισραήλ", αποσιωπούν το συνεχές εγκληματικό εμπάργκο στη Γάζα, εδώ και πάνω από 1 χρόνο τουλάχιστον, που σπρώχνει τον πληθυσμό της στα άκρα και ριζοσπαστικοποιεί σύμπασα την αραβική κοινή γνώμη, δεν βλέπουν τις επιθέσεις σε λεωφορεία και σχολεία του ΟΗΕ, αδιαφορούν για τη συστηματική παρερμπόδιση ασθενοφόρων και ιατρικής βοήθειας, όπως κατήγγειλε ακόμα και ο Ερυθρός Σταυρός.
Και όλα αυτά δικαιούται να τα κάνει το Ισραήλ με το επιχείρημα ότι αυτό έχει πολίτευμα αστικής δημοκρατίας - άσχετο αν το απαρτχάιντ είναι δίπλα τους, εφαρμοζόμενο από τους ίδιους τους Ισραηλινούς -, ενώ οι Άραβες δεν είναι δημοκράτες (θα ήθελαν πολύ να πουν "είναι πρωτόγονοι", αλλά δεν το αποτολμούν γιατί είναι και "αντιρατσιστές", εννοείται, άσχετο που τον "αντιρατσισμό" τους τον εκφράζουν ανοιχτά και τον εφαρμόζουν μόνο όταν αφορά στα καθ'ημάς). Δηλαδή, με τη λογική αυτή, ένα κράτος δημοκρατικό, ευρωπαϊκού τύπου, δικαιούται απέναντι στους γείτονές του, αλλά και τη διεθνή κοινότητα, να μην είναι κράτος δικαίου. Φτάνει να είναι κράτος δικαίου στο εσωτερικό του!

Είμαι πολύ περίεργος να μάθω τί θα έλεγε ο Μικροπολιτικός του "Βήματος", ο Μανδραβέλης της "Καθημερινής" και οι άλλοι δογματικοί φιλελεύθεροι αν η Ελλάδα απλά προειδοποιούσε την Τουρκία ότι την επόμενη φορά που θα πετάξει τουρκικό πολεμικό αεροπλάνο πάνω από το Φαρμακονήσι και το Αγαθονήσι η χώρα μας θα ασκήσει το νόμιμο δικαίωμά της στην αυτοάμυνα, το ίδιο δικαίωμα που επικαλείται το Ισραήλ και αυτοί το επικροτούν. Απλά και μόνο αν προειδοποιούσε...