Φίλοι, φίλες,

στην εποχή μας όλοι μας έχουμε επιδοθεί στην προσπάθεια να αποκτήσουμε χρήματα, όσο το δυνατόν πιο πολλά.

Και εγώ που σας γράφω θα ήθελα να έχω αρκετά χρήματα.

Όμως αξίζει να σκεπτόμαστε με αυτό τον τρόπο; Να παραβλέπουμε άλλες πιο ανθρώπινες ενασχολήσεις; Γιατί στην εποχή του άκρατου πλουτισμού οι άνθρωποι να ενδιαφέρονται τόσο πολύ για τον πλούτο; Αυτός είναι ο προορισμός του ανθρώπου;

Εγώ σκέφτομαι κάπως πιο διαφορετικά, πιο ήπια, για το χρήμα.

Ναι θέλω να έχω άνεση στην ζωή μου. Να μην κυνηγώ την δεκάρα. Αν όμως η ζωή, η τύχη, οι χειρισμοί μου, μου απέδιδαν εκατομμύρια, θα είχα πιστεύω στην σκέψη μου και κάποιους αναξιοπαθούντες συνανθρώπους μου.

Και γιατί θα ήμουν έτσι; Γιατί έτσι με δίδαξαν οι γονείς μου, η θρησκεία μου, οι δάσκαλοί μου. Και αυτό νομίζω πως πρέπει να γίνεται για κάθε παιδί, από τότε που καταλαβαίνει μέχρι να μεγαλώσει. Και να πω την αλήθεια γίνεται σε πολλές οικογένειες, αλλά υπάρχει και το κλίμα της εποχής που επηρρεάζει την ανατροφή του κάθε ατόμου.

Λένε πως οι πλούσιοι δεν δίδουν εύκολα τα χρήματά τους.

Εγώ προσωπικά διαφωνώ με αυτή την άποψη, αφού πάρα πολλοί συμπατριώτες μας έχουν αναδειχθεί σε ΕΘΝΙΚΟΥΣ ΕΥΕΡΓΕΤΕΣ, και δώρισαν τον πλούτο τους στο κοινωνικό σύνολο και στο Έθνος και βέβαια έμειναν για πάντα στην Ιστορία αλλά και στην μνήμη των Ελλήνων.

Μιλάμε για πολύ πλούσιους ανθρώπους και δεν είναι εύκολο τα χρήματα που έχουν ή είχαν, να αποκτηθούν σε τέτοιο βαθμό από πολλούς ανθρώπους.

Όμως αν κάποιος έχει τα απαραίτητα , περνά καλά και του μένουν αρκετά χρήματα, δεν θα έπρεπε να βοηθά έστω και έναν φτωχό άνθρωπο. Όλοι μας βλέπουμε παντού την πλήρη φτώχεια, να κυκλοφορεί στους δρόμους, στην γειτονιά μας, και αν μπορούμε κάτι πρέπει να κάνουμε.

Βέβαια μέσω κάποιων Δήμων, εκκλησιαστικών Ενοριών και οργανώσεων, λίγο-πολύ συμμετέχουμε στα έξοδα που κάνουν για την σίτιση εκατοντάδων συνανθρώπων μας.

Εγώ μιλώ για το τι πρέπει να κάνει ένας πολύ πλούσιος. Όταν ξέρει μάλιστα πως η ζωή είναι πολύ μικρή, και πως σε όλους μας φτάνει ένα πολύ μικρό κομμάτι γης για την τελευταία μας κατοικία.

Και ίσως κάποιοι να κάνουν κάτι για τους συνανθρώπους μας. Χωρίς να το διατυμπανίζουν.

Γιατί δεν πρέπει να γίνεται επιδεικτικά η φιλανθρωπία, γιατί η θρησκεία μας αλλά και η ανθρωπιά μας, δεν επιτρέπει να γίνεται φανερά η οποιαδήποτε βοήθεια στον συνάνθρωπό μας.

Όμως ΟΙ ΠΟΛΥ ΠΛΟΥΣΙΟΙ συμπολίτες μας, επωνύμως πλέον ως φιλανθρωπικός σύλλογος, ιδιαίτερα αυτές τις δύσκολες ώρες, θα πρέπει να κάνουν μια προσπάθεια να μαζέψουν χρήματα για τους περισσότερο αναξιοπαθούντες, να δίνουν κάποιο βοήθημα, ακόμα και τρόφιμα και να μην περιμένουνε αυτό να γίνεται από το Κράτος, που αυτό τον καιρό είναι σε πιο δύσκολη θέση.

Θα αρχίσουν κάποιοι να λένε, πως τα χρήματα ο καθένας μπορεί να τα κλέβει από το Ελληνικό Κράτος  και εμείς να λυπούμαστε που το Κράτος μας βρίσκεται σε δύσκολη θέση;

Όχι βέβαια, αλλά αν όλοι μας σκεπτόμαστε έτσι το μαγαζί θα το διαλύσουμε.

Και πριν το διαλύσουμε, ας σκεφτούμε πιο σοβαρά, γιατί έρχονται πολύ δύσκολες ώρες για τις επόμενες γενιές.

Νομίζω πως χρειάζεται ένας καινούριος τρόπος σκέψης από όλους μας.

Να μπουν οι βάσεις για την μεγάλη αλλαγή, να γίνει εκπαίδευση στους νέους ανθρώπους από την οικογένεια, το σχολείο την Εκκλησία, με έμφαση στις υψηλές αξίες που πρέπει να διέπουν την ζωή των ανθρώπων.

Να γίνει αλλαγή, όχι τόσο πολιτικών προσώπων που εμείς εξάλλου τα επιλέγουμε και που και αυτά κάποια στιγμή θα γίνουν καλύτερα, αφού μέσα από τον Λαό θα βγαίνουν, αλλά να υπάρξει  αλλαγή στις δικές μας αρχές, που να έχουν σαν βάση το δίκαιο, το κοινό συμφέρον, να ενεργούμε σαν μια οικογένεια, σαν μια ψυχή , σαν ένας Λαός.

Έχω την ελπίδα επειδή δεν μπορούμε να πάμε παρακάτω, αφού έχουμε πιάσει πάτο, ΠΩΣ ΚΑΤΙ ΘΑ ΑΛΛΑΞΕΙ, κάτι καινούριο θα ανατείλει, διαφορετικά χανόμαστε. 

Αυτές οι σκέψεις μου ήρθαν και τις αποτύπωσα σε αυτό το σημείωμα.

γεια σας

adreo