Καθώς βαδίζει την οδώ του Κυρίου ο οδοιπόρος, το πρώτο που καλείτε να μαθητεύσει είναι η Σιωπή.

Εν Τη Οδώ της Σιωπής, προς την Επιστροφή στην Αγάπη, μαθαίνει ο οδοιπόρος ότι, οι λέξεις έχουν δόνηση και ευθύνη, σε ένα κόσμο όπου, οι κοινωνία και η ενότητα των προσώπων, εξαρτάτε από τις λέξεις.

Λέξεις που ενώνουν, Θεό και άνθρωπο, άνθρωπο με άνθρωπο, και τον άνθρωπο με την φύση.

Λέξεις που θεραπεύουν.

Λέξεις που δίνουν Ελπίδα.

Και λέξεις που δηλητηριάζουν τον κόσμο μας.

Έτσι, καλείται να μαθητεύσει ο οδοιπόρος, στην χρήση των λέξεων Εν Τη Οδώ της Χάριτος, έτσι ώστε, να μην γίνεται η άρση της Χάριτος, από λογισμό και λόγο υπερηφάνειας και ματαιοδοξίας.

Δύσκολή η πρό-οδο για τον οδοιπόρο, αν η καρδιά του Εν Τη Οδώ,

δεν είναι σε εγρήγορση δια της προσευχής.

+

Κύριε και Θεέ μου,

Ιησού, Γλυκύτατε Χριστέ μου,

Χαρά μου, Ειρήνη της καρδιάς μου,

Ελέησον Με, και τον κόσμο σου Άπαντες.

Εν Ειρήνη,

ανάξιος οδοιπόρος,

Δημήτριος

Μια γλυκιά καλή ημέρα εύχομαι,

σε όλους τους περαστικούς αναγνώστες,

από την Οδώ, βαδίζοντας προς το ΦΩΣ του Κόσμου,

στις Γειτονιές του Κόσμου.

 +

ΦΩΣ , Αγάπη, Χαρά,

Δύναμη + Ευσπλαχνία

Ιησού Χριστού

Παντού.