Αν στις 9 το πρωί είσαι ακόμα άυπνη από το προηγούμενο μεσημέρι και «βάζεις ένα ποτό» να χαλαρώσεις μπας και κοιμηθείς… Αν ακούς στο repeat ένα καταραμένο κομμάτι του Blackie και μετά τις πέντε φορές βάζεις ένα Ivory Tower... Αν δεν είσαι μόνος σου, έχεις φίλους, κολλητούς, αδερφούς, ανθρώπους γύρω σου… Αν ωστόσο πέφτεις στο κρεβάτι και στριφογυρνάς χωρίς να καταφέρεις τίποτα… Τότε τι γίνεται; «Είσαι ξεκούραστος κ*λος» θα έλεγα πριν κανένα χρόνο… Δε γίνεται αλλιώς. Κι όμως, τώρα νιώθω τόσο κουρασμένη, αλλά και τόσο χείμαρρος… Γεμάτη και άδεια συγχρόνως… Πρέπει να τα συνδυάσω για να καταφέρω να κοιμηθώ! Πρέπει! Ήρθες σπίτι μου πριν τέσσερις ώρες. Έφυγες πριν δυόμισι. Και; Τίποτα… Δεν είπες τίποτα. Σου έβαλα ένα Τζακ με λίγο πάγο. Κάθισες. Το ήπιες. Μου φίλησες το μέτωπο και έφυγες. Ούτε το καθιερωμένο «Να προσέχεις μικρή μου». Τίποτα. Όλα αδειάζουν. Όλα τα συνηθίζουμε και όλα τελειώνουν. Ακόμα και αυτά τα απλά πράγματα. Την επόμενη φορά δε θα ‘χει ούτε φιλί στο μέτωπο. Να προσέχεις… Και η κούπα ακόμα να αδειάσει… Πέμπτη φορά οι WASP, ήρθε ώρα για το A Few Days Make Eternity και μετά θα σκεπαστώ μέχρι πάνω και θα κλείσω σφιχτά τα μάτια μου. Κανέναν δε θα αφήσω να μπει στα όνειρά μου σήμερα. Σε οχτώ ώρες έχουμε πρόβα και σε σε δώδεκα δουλεύω. Κούραση!