Το clubάκι ήταν όπως όλα τα clubάκια… Σκοτεινό τόσο πολύ, που σου χτύπαγε ο σερβιτόρος την πλάτη να σε ρωτήσει τι θα πάρεις και συ νόμιζες ότι ήρθε ο χάρος να σε πάρει. Στριμώκωλο επίσης, τόσο που πιο δύσκολο ήταν να κάνεις γύρο γύρω από τον εαυτό σου, παρά το γύρο της Αθήνας με ποδήλατο. Κι υπερβολικά κουραστικό και βαρετό…

Η παρέα στην οποία πήγαμε ήτανε πραγματικά αξιολύπητη καθώς η αναλογία ανδρών- γυναικών στην παρέα ήτανε τέτοια που αισθανόμουνα ότι βγήκα για ποτό με την ενδεκάδα της Α.Ε.Κ.. Αλλά κι αυτές οι λίγες κοπέλες που υπήρχανε στο τραπέζι το είχανε ρίξει στα γλωσσόφιλα  με τους δικούς τους στον καναπέ, τα οποία πέφτανε βροχή τόσο που νόμιζες ότι ερχότανε καταιγίδα από πάνω σου ενώ χιονόνερο με ανέμους τεσσάρων μποφόρ προβλεπόταν στα ορεινά του club..

Συνεκτιμώντας την κατάσταση αυτή με τον φίλτατο Deonta, είπαμε με μια φωνή.. «Δεν πάει άλλο..»

-         Πάμε να κάνουμε καμιά γύρα στο μαγαζί γιατί τα γλωσσόφιλα στο τραπέζι γίνονται ανεξέλεγκτα?

-         Πού να πάμε? Δε βλέπεις τι γίνεται? Λαϊκό προσκύνημα γίνεται κάτω! Πιο εύκολα έβρισκες μπιλιαρδάδικο ανοικτό στη Λωρίδα της Γάζας στους βομβαρδισμούς παρά να περπατήσεις ανάμεσα στους ζουλού!

Με τα πολλά κατεβήκαμε. Πήγαμε σε ένα σημείο όπου ανάμεσα μας κάτι φοιτητόνια προσπαθούσαν να κλέψουν τις εντυπώσεις και καμιά φοιτητριούλα κάνοντας διάφορα καραγκιοζιλίκια, χορεύοντας αλλοπρόσαλλα σα χταπόδια σε ινστιτούτο μανικιούρ που δε ξέρουν πού να απλώσουν τα πόδια τους.

Μπρος στο χάος αυτό, ψάχνεις κάπου να ακουμπήσεις το ποτό σου και την απέραντη μοναξιά σου ανάμεσα σε δυο χιλιάδες ανθρώπους. Στην αναβροχιά καλό και το χαλάζι όμως, κι έτσι ανέβηκε ακριβώς μπροστά μας μια χορευτριούλα με κάτι ρουχαλάκια που αυτοπροσδιορίζονταν εσώρουχα, άλλοι ίσως τα λέγανε  κούτσικα υφασματάκια, αλλά σίγουρα αν γινότανε δημοσκόπηση στο μαγαζί πάλι πρώτο θα έβγαινε το «κανένα από τα δύο».

Γυρίζοντας πίσω μας βλέπουμε έναν τυπάκο χορευτή 1.90 ο λιγότερο, γεροδεμένο σα μοσχάρι, με κάτι δερμάτινες αλυσίδες στο σώμα σαν τον Σπάρτακο, με ένα βαμμένο ξανθό μαλλί σαν της Έλενας Ακρίτα να κουνάει τον κώλο του σα να προσπαθεί να μας πείσει ότι άξιζε το Γιώτα-Πέντε που πήρε από το στρατό.

-         Πού πας μωρή κοντούλα λεμονιά?

-         Πού πας μωρή Σουλού?

-         Πού πας μωρή ναυαρχίδα του βασιλικού ναυτικού?

Ξαναγυρίσαμε στη χορευτριούλα η οποία ήτανε το κερασάκι στην τούρτα της απόγνωσης κάθε κατακαημένου πελάτη που δήθεν βγήκε να διασκεδάσει. Είμαι περήφανος που δεν πηγαίνω σε τέτοια μαγαζιά. Ήπιαμε ένα ποτό στην υγειά της, και αναχωρήσαμε έτοιμοι για νέες περιπέτειες…

Το μπαρ το ναυάγιο, πάνω δεξιά, μ' όλα τα υπονοούμενά του, αφιερωμένο στους ξενύχτηδες του τίποτα, όλου του κόσμου…