Βαδίζοντας την οδό του Kυρίου,  ο οδοιπόρος,  σαν άγραφο βιβλίο και ημερολόγιο, καλείται να γεμίσει τις σελίδες της Ψυχής του, με όλες εκείνες τις φωτεινές σκέψεις, προς την Αναζήτηση του Μόνου Φωτός.

Και το πρώτο που μαθαίνει είναι ότι η Παιδεία, Εν Τη Οδώ του Κυρίου, είναι η καθημερινή του προσπάθεια, με προορισμό, μέρα με την μέρα, να γίνεται λίγο πιο Φωτεινός.

Ναι κάνει την προσωπική του εξέταση αυτογνωσίας, για να μετρήσει πόσο προσπάθησε στην απόκτηση της Θείας Χάριτος, στην προσπάθεια για τον Φωτισμό και την Αρετή.

Και σίγουρα, ο καλύτερος τρόπος, για να κλείσει το ταμείο του, και να κάνει την αυτογνωσία του, ο Ορθόδοξος Χριστιανός Οδοιπόρος, είναι η προσευχή. Είναι η Κυριακή Προσευχή, είναι o Ν Ψαλμός, είναι το Απόδειπνο . . .  

Και το πρώτο πράγμα, που χρειάζεται να μάθει να κάνει ο Ορθόδοξος Οδοιπόρος,  είναι να μάθει να ξεχνάει. Έτσι ώστε, να μπορέσει ελεύθερος, από σκέψεις και συναισθήματα, να κάνει την προσωπική του ενδοσκόπηση στον εαυτό του.

Είναι αυτό που πρέπει να μάθουμε όλοι οι άνθρωποι να κάνουμε, να μάθουμε να ξεχνάμε, να συγκρίνουμε τον εαυτό μας, με τον οποιοδήποτε εκάστοτε πλησίον μας, φίλο και αδελφό μας, γονέα η παιδί . . . για τα χαρίσματα τους, για τις αμαρτίες τους, για το πλήθος των υλικών αγαθών που έχουν και χαίρονται, γιατί αυτό είναι λάθος.

Σημασία έχει, αν θέλουμε να κάνουμε σύγκριση,  σημασία έχει να κάνουμε αυτή την σύγκριση με την έννοια της Αυτό βελτίωσης η και της Θεραπείας για τον Εαυτού μας.

Και θα πρέπει να βάζουμε την εξής ερώτηση καθημερινά, στο κλείσιμο του ταμείου μας.

Ο Σημερινός μας  Εαυτός,  σε σχέση με τον χθεσινό μας Εαυτό, είναι λίγο καλύτερος από εχθές ?

Ήταν πιο Φωτεινός ?

Ήταν πιο Σπλαχνικός ?

Ήταν πιο Φιλάνθρωπος ?

Ήταν πιο Ενάρετος ?

Ήταν πιο Ευγενικός ?

Ήταν πιο Διακριτικός  . . .

Ήταν λιγότερο κουραστικός με τους γύρο του ?

Και ένα σωρό άλλα . . .

Γιατί τελικά, ποτέ κανείς, δεν μπορεί να πει ότι, είμαι εντάξει.

Γιατί πάντα, υπάρχει κάτι καλύτερο, να προσπαθήσουμε, και να λειτουργήσουμε, Δόξα το Θεό.

Αλλά, τελικά, αν συγκρινόμαστε με τους άλλους, είμαστε χαμένοι από χέρι.

Γιατί τελικά, αν όλη την ημέρα τους κρίνουμε και τους συγκρίνουμε,

δεν θα μας μείνει καθόλου χρόνος να τους αγαπήσουμε.

Ένα είναι σίγουρο. Όποιος βιώνει ουσιαστικά και αληθινά την προσευχή, έως μια οδό προς την αυτογνωσία, και γνωριμία με τον εαυτό του, καταλαβαίνει πόσο ψυχρή είναι η καρδιά του, για την Αγάπη του Θεού και του Πλησίον του.

Λίγο πριν την δύση του Ηλίου, η Ψυχή και πάλι συλλογίζεται . . . και προσπαθεί να μαζέψει για ακόμα μια φορά τις σκέψεις της.

+

Κύριε και Θεέ μου,

Ιησού, Γλυκύτατε Χριστέ μου,

Ελέησον Με,

και τον κόσμο σου Άπαντες.

Εν Ειρήνη,

ανάξιος οδοιπόρος,

Δημήτριος

Μια γλυκιά καλή ημέρα εύχομαι,
σε όλους τους περαστικούς αναγνώστες,
στις Γειτονιές του Κόσμου,
από τη Εν Τη Οδώ της Ψυχής μου.

ΦΩΣ,

Αλήθεια,

Αγαθοσύνη +  Ζωή,

Δύναμη + Ευσπλαχνία,

Αγάπη + Χαρά + Ειρήνη,

Ευλογία Ιησού Χριστού

Παντού.

Αμήν.