Πόσο Μεγάλη μπορεί να είναι μια βδομάδα;

Δε μπορώ να καταλάβω κάποιους ανθρώπους. Πήγαινα ήρεμα-ήρεμα στη μεσαία λωρίδα. Βλέπω από το καθρεφτάκι έναν τυπά πάνω σε ένα παπάκι με μια πατερίτσα φορτωμένη να κάνει προσπεράσεις από πίσω. Πάω να μπω δεξιά να στρίψω, παραλίγο να πέσει πάνω μου ο ηλίθιος. Κάτι φώναξε εκεί πέρα, κι εγώ τα πήρα πολύ στο κρανίο! Τι φοβήθηκε πια ο τύπος με την πατερίτσα; Μην σπάσει το πόδι του; αμάν πια!

Στη δουλειά τα ίδια. Η προϊσταμένη μου μιλάει πολύ τρυφερά ενίοτε. «Μου ‘λειψες» μου είπε σήμερα. Αυτό ο καθένας θα το εκλάμβανε ως ερωτόλογο φυσικά, και θα ήταν λογικό, εκτός από μια περίπτωση. Αν έχει να σε δει πέντε-έξι μέρες…

Και δεν είναι μόνο αυτά στο κεφάλι μου. Σιγά-σιγά πρέπει να προετοιμάζομαι να τιμήσω τον άγιο αυτόν άνθρωπο που σκότωσε κάποτε ένα τερατάκι, κι έμεινε στην ιστορία για να με λένε εμένα τώρα Γιώργο.

Αυτό το τερατάκι, δε θυμάμαι και πολύ καλά, μου τα λεγε η γιαγιά μου όταν ήμουνα μικρός, δεν είχε αφήσει στην πόλη, όρθια ούτε κεραία. Έσκασε που λέτε όμως ο Γιώργης ο τσίφτης σαν άλλος Χαιλάντερ, πήρε το τερατάκι και το κανε ρολό μοσχαράκι για διαφήμιση της νέας φυτίνης.

Μετά από αυτό το μπέρδεμα, του δώσανε και κείνο το στρογγυλό καπελάκι που φοράνε οι άγιοι στις εικόνες και μοιάζουν σαν Κινέζοι τουρίστες. Πολύ συγκινητική ιστορία στάνταρ, αν και δεν ήτανε και τόσο καλή για να ονομαστεί η μισή Ελλάδα Γιώργηδες. Εδώ ο Ιωνάς μπήκε και βγήκε από στο στόμα της φάλαινας και αν υπάρχουνε κανά-δυο στα πέριξ είναι ζήτημα. Αδικήθηκε ο Ιωνάς όπως κι ο Δημήτριος που ήτανε και Έλληνας και μονομάχος.

Φυσικά η αγιοποίηση του δε μας αφήνει να μάθουμε τελικά τι έγινε παραπέρα, αφού ήτανε γνωστή η αδυναμία της αυτοκράτειρας της Ρώμης για κείνον, αλλά ήτανε και δύσκολη η θέση της. Έτσι για να μην καταλαβαίνει κανένας σε ποιον απευθύνεται, τον φώναζε «Μήτσο» και έτσι έμεινε κι αυτό στην ιστορία.

Από την άλλη ήταν οι Άγιοι Ανάργυροι. Γιατροί και τα ρέστα. Και γίνανε άγιοι. Δεν ξέρω για ποιο λόγο. Μάλλον θα κάνανε παπάδες. Δεν εξηγείται αλλιώς.

Δε μιλάω για τον Άγιο Παύλο. Έλληνας κι αυτός και τρελή φάτσα. Αυτός έφερε εδώ τη χριστιανική θρησκεία και μας γέμισε βατοπαίδια και Χριστόδουλους. Να μου πείτε, ήταν καλύτερο το δωδεκάθεο; Μπααα.. γιατί δεν ήξερες που να πρωτοπιστέψεις κιόλας, δεν έβγαζες και άκρη αδερφάκι μου, όποια πήδαγε ο Δίας έπρεπε εμείς να τρέχουμε να της φτιάχνουμε ναό. Αμάν πια! Τώρα τουλάχιστον τον έχουμε έναν και αν μη τι άλλο, ξέρουμε που να απευθυνθούμε αν χρειαστούμε κάτι τέλος πάντων, και χωρίς γυναικόπαιδα και τα λοιπά να μπλέκονται στα πόδια μας.

Υπάρχει φυσικά κι ο Άγιος Πρεβέζης, αλλά ας μην «κολαστούμε» μέρες που είναι. Δε σας εύχομαι καλό Πάσχα, μάλλον θα ξανασκάσω μύτη.

 Μέχρι να τα ξαναπούμε…χαράς το κουράγιο σας!