Η απαγόρευση του τσιγάρου στους δημόσιους χώρους είναι γεγονός. Αλλάζει η διασκέδασή μας κι όσα άσματα μιλούσαν για το τσιγάρο, θεωρούνται περιθωρίου πια, και θα αποκαλούνται «τα απαγορευμένα»…

«Στο τσιγάρο που κρατώ

  Στον ένα μου Θεό

Να μη δώσει να ξημερωθώ»

Εδώ, ο Κότσιρας μας καλεί υποσυνείδητα σε ένα όργιο τσιγάρου που το συνοδεύει με μπόλικη ορθόδοξη πίστη ενώ μας ενημερώνει στο τέλος του στίχου πάνω-κάτω τι ώρα είναι. Ο σύγχρονος «λαϊκοροκάς» ακολουθεί τη μοίρα σπουδαίων αυτοχείρων καλλιτεχνών του παρελθόντος καθώς στο τραγούδι μας αποδεικνύει ότι εκτός από καταστροφέας μεγάλων παλιών τραγουδιών όπως του Καζαντζίδη, είναι κι αυτοκαταστροφέας.   

Μαζί του διώκονται ο Σωκράτης Μάλαμας με το «τσιγάρο ατέλειωτο» που θα τον πιάσουνε σίγουρα δεν τη γλιτώνει, εκτός αν το πετάξει σε κανένα δάσος, εξάλλου κανέναν εμπρηστή δεν έχουνε πιάσει ποτέ. Ο Ζερβουδάκης κι αυτός την έχει άσχημα με το «βαριά ποτά, βαριά τσιγάρα» εκτός αν πάρει για δικηγόρο τον Κούγια οπότε και τον αθωώσουνε με τη δικαιολογία ότι το «βαρύ» αναφερότανε στο βάρος του πακέτου των τσιγάρων κι όχι του περιεχομένου. 

Αλλά «απαγορευμένα» θεωρούνται πια και άλλα πράγματα. Το παραδοσιακό καμάκι «θέλετε φωτιά;» περνάει πια στη σφαίρα της ιστορίας. Γυναίκες- μυστικές αστυνομικίνες θα γεμίσουνε τα bars και με το που βγάζουνε δήθεν το τσιγάρο να ανάψουνε κι εσύ προσφέρεις φωτιά, θα σε τσακώνουνε και θα σε πάνε μέσα με την κατηγορία της «εμπορίας».

Άλλο πρόβλημα. Θα βγαίνει η Άντζελα να τραγουδάει: «Και ποια θυσία έχει κάνει αυτή για σένα»! Τότε η γκόμενα η πρόσφατα απατηθήσασα, παραιτηθήσασα και κατ΄ επέκτασιν ατυχήσασα που ο καημός την πάω πάνω-κάτω πέρα-δώθε, τσιγάρο θα βγάλει να καπνίσει, δε θα πάρει να μασουλήσει ένα ακτινίδιο!

Κι όταν η ορχήστρα βαράει το «Βρέχει φωτιά στη στράτα μου» και σηκωθεί ο άλλος να το χορέψει, τι θα κρατάει δηλαδή στο χέρι του; Μαρούλια; Ή βιολέτες;

Τέλος πάντων, αυτό πρέπει να το λάβουν σοβαρά στην κυβέρνηση γιατί το κόψιμο του τσιγάρου είναι μία ακόμη μαχαιριά στον τουρισμό. Γιατί μεταξύ μας τώρα, όσοι ξένοι ήθελαν να ‘ρθουν να δουν την Ακρόπολη, την είδανε. Εξάλλου ένα δωμάτιο είναι, δεν είναι και κανένα πεντάρι να μη θυμάσαι από πού μπήκες. Και λόγω του ότι παντού έχει απαγορευτεί το κάπνισμα στην Ευρώπη, έρχονται δω οι άνθρωποι να ξεχαρμανιάσουνε μωρέ. Μες στην καπνίλα και στην ουζοκατάνυξη τους πετάς κι εσύ το αίτημα για τα Ελγίνεια, σου απαντάνε ένα «sure..» ένα «of course» ή ένα γιαχαμπίμπι, εξαρτάται από την εθνικότητα, και δημιουργείς παγκόσμιο κίνημα.

Φυσικά μετά μπορεί να μη θυμούνται γιατί συμφώνησαν, αλλά αυτό είναι που μας σώζει κιόλας σα φυλή γιατί κι οι ξανθές τουρίστριες στα νησιά ο,τι και αν τους πεις, «of course» σου λένε και το πρωί δε θυμούνται ούτε τη φάτσα σου, και δε σε χαλάει κιόλας!

Μόνο ο Αβραμόπουλος σκέφτηκε κι εμάς τους καπνίζοντες και τον ευχαριστούμε γι’ αυτό. Στα μπουζούκια λέει, θα βάζουνε στη μέση κάτι παπαριές που θα χωρίζει τους καπνίζοντες από τους μη καπνίζοντες. Έτσι αν πηγαίνουμε πχ 10 άτομα στα μπουζούκια και καπνίζουνε οι 4, οι άλλοι 6 θα κάθονται στο ένα μέρος, κι οι 4 θα μπαίνουνε στη γυάλα.

    Έτσι θα κάνουμε νέες γνωριμίες, θα ασκούμαστε ανεπηρέαστοι στις παραδοσιακές ατάκες «θέλετε φωτιά;» χωρίς να δικαιολογούμαστε μετά «δεν είμαι έμπορος, είμαι χρήστης» κτλ, και θα φεύγουμε αγκαζέ με την κυρία που τραγουδούσε δυνατά το «ποια θυσία». Γιατί δεν υπάρχει πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο από το να φύγεις με μια γυναίκα που να βρίσκεται σε αδυναμία…