Καλά, να βγάλεις άκρη τι στο καλό συμβαίνει σε τούτο τον πλανήτη, και κυρίως πως μπορεί και συμβαίνει, δε γίνεται. Το μόνο ίσως που μπορείς να προσεγγίσεις είναι το θέατρο που παίζεται αυτή τη στιγμή σε παγκόσμια μετάδοση από τους κυρίους πολιτικούς, που ως υπέροχοι ηθοποιοί διαβάζουν υποκριτικά το άψογα κατασκευασμένο σενάριο των ντροπαλών με τα φώτα της δημοσιότητας σκηνοθετών αυτού του έργου.

Το παρήγορο είναι ότι κάτι ψιλιαζόμαστε από το νόημα του μερικοί εδώ στο κοινό. Το οξύμωρο είναι που συνεχώς βγαίνουμε όλοι σε εφημερίδες, πλατείες, τηλεοράσεις ή παρέες και φωνάζουμε, διάσημοι και άσημοι, σχετικοί και άσχετοι, ότι πρόκειται περί θηριωδίας, ότι είναι τέρατα αυτοί και δεν είναι άνθρωποι, ότι σκοτώνονται αθώα παιδιά, ότι είναι άδικος ο πόλεμος. Ε βέβαια. Έτσι είναι. Αλλα για ποίον (νομίζουμε) ότι τα λέμε όλα αυτά;

Ποιος να τα ακούσει; Εμείς, τα ξέρουμε. Το θέμα είναι ότι κι αυτοί τα ξέρουν! Αυτοί τα ήξεραν πριν από μας! Λέτε οι πρωθυπουργοί των "δυτικών" χωρών, οι αρχηγοί του στρατού τους, ή οι μεγαλέμποροι όπλων να μην πληροφορούνται ότι σκοτώνονται αθώα παιδιά; να μην αντιλαμβάνονται τις καταστροφές που προκαλεί ο πόλεμος; λέτε να παραμυθιάζουν τα ίδια τους τα μυαλά με τις απειλές περί τρομοκρατικών οργανώσεων; ΄Η μήπως πιστεύουν οι αληθινοί στρατηγοί του «ιερού πολέμου» ότι επειδή ο Αλλάχ είναι μεγάλος άιντε σκοτώνουμε όποιον βρούμε; Ωραία η ταμπέλα του «κακού» ή του «φονιά». Βολική. Σκοτώνω δηλαδή επειδή είμαι σερνικό, επειδή δεν έχω καρδία, είμαι κακός άνθρωπος, γι’ αυτό. Όμως αυτό είναι η αναγκαία προυπόθεση, δεν είναι η αιτία. Είναι η δικαιολογία, αφού οι άνθρωποι δεν ασχολούνται με το πώς θα τους δούμε εγώ κι εσύ, γιατί εγώ κι εσύ δεν μπορούμε να τους σταματήσουμε. Όποιος δεν μπορεί να κατεβάσει τον γενικό σ’ αυτήν την παράσταση, ας κάνει κι ας νομίζει ότι θέλει.

Πότε θα καταλάβουμε επιτέλους ότι αυτούς τους τύπους δεν τους νοιάζει τι θα πάθει η ίδια τους η μάνα; ότι όταν ακούν για παιδιά που σκοτώθηκαν τρομάζουν λιγότερο απ’ όταν τους λέει η γραμματέας τους πως έπεσε λίγο παραπάνω γάλα στον καφέ; Ότι αυτοί που υποκινούν όλους τους «καταπιεσμένους» ή μη, κοιμούνται σε πούπουλα, τρώνε σε μια μέρα ότι τρώει ένας μέσος πολίτης της χώρας του σε ένα μήνα και (το σημαντικότερο) δεν έχουν ιερά ούτε πατρίδες, εκτός από μία που υπερασπίζονται με κάθε κόστος, το χρήμα. Και δυστυχώς πέφτουμε κι εμείς στην παγίδα τους λέγοντας «το φονικό έθνος του Ισραήλ» ή «οι Άραβες τρομοκράτες» ή «οι φονιάδες των λαών Αμερικάνοι». Γιατί τελικά πάλι αθώοι σκοτώνονται, πάλι απλός κόσμος καταστρέφεται, πάλι εμείς οι «κοινοί θνητοί» βριζόμαστε μεταξύ μας και μαλώνουμε.

Από πού κι ως πού ο άστεγος Howard που ζει κάτω απ’ τη γέφυρα του Illinois και είναι φονιάς των λαών; γιατί ο Levi που σπουδάζει στη Βαρκελώνη είναι αιμοβόρος φασίστας σύμφωνα με τα πρότυπα του Χίτλερ και πως διάολε το δύο μηνών βρέφος που πεινάει στην κούνια του στη Ραμάλα είναι ορκισμένος τρομοκράτης, εχθρός όλου του πολιτισμένου κόσμου. (πολιτισμένου κόσμου, χα. Χα,χα. Μπου,χα,χα,χα,χα. Καλό!).

Για μια εβδομάδα είχαν πρωτοσέλιδα οι εφημερίδες του κόσμου τον (χωρίς καμία αμφισβήτηση) αποτρόπαιο τρόπο θανάτου του Σανταμ. Μην παρεξηγηθώ εξηγούμαι: αυτές οι κινήσεις μας δίνουν τη δυνατότητα να ζήσουμε live το Μεσαίωνα που διαβάζαμε στην ιστορία. Διαφωνώ με τέτοιες ενέργειες κάθετα οριζόντια και διαγώνια. Όμως γιατί για τους τους πολίτες που σκότωσε και αυτός, και οι Αμερικάνοι στη χώρα του, με ίδιο και ίσως χειρότερο τρόπο, μας αρκεί ένας αριθμός των θυμάτων, κάπου κάτω δεξιά σε μια σελίδα; Γιατί να αποδεικνύουμε στην πράξη το απεχθές συμπέρασμα ότι ο θάνατος ενός ανθρώπου είναι μια τραγωδία, αλλά ο θάνατος 1000000 ανθρώπων είναι απλά στατιστική; Γιατί δυστυχώς δε βλέπουμε ότι είμαστε στη μια όχθη οι πολίτες και στην άλλη οι «άρχοντές» μας. Αυτοί σκοτώνουν, αυτοί αποφασίζουν, αυτοί γίνονται ήρωες. Κι ο λαός κομπάρσος, θύμα. Μαλώνει με τους γείτονες.

Το μίσος και η συλλογική οργή είναι ένα πολύ καλό όπλο για αυτούς. Ας μην τους το χαρίσουμε κι αυτό.

Υ.Σ. Λέω τώρα...

Υ.Σ.2 Βάρυνε το κλίμα πάλι στα Πανεπιστήμια. Μάλλον θα' φαγε πολύ στις γιορτές...