Αγάπη μέσα στη καρδία...χαρά για το μονοπάτι που διαλέξαμε....δάκρυα για την λάθος στροφή....χαμόγελα για τη νέα εξέλιξη στη ζωή. Για μήνες τώρα γράφω εδώ για τα λάθη μου και για τη γκαντεμιά μου. Αυτή τη φορά βρήκα το αταίριαστο. Προσπαθούσα να ευχαριστήσω τους πάντες. Κάτι που σταμάτησα να κάνω στο Λονδίνο και τότε μπήκε η ζωή μου σε ένα αυλάκι σα πηγή. Δεν ήταν μόνο η πόλη και το μέγεθος της. Αλλά ότι εγώ έπαιρνα αποφάσεις.

Εδώ πελάγωσα για λίγο. Άρχισα να βγαίνω με φιλους φίλων μέχι να ξανακτίσω την κοινωνική μου κατασκευη, να πηγαίνω σε μέρη που δε μου άρεσαν απλά και μόνο για να μην μείνω μόνος και σταμάτησα να είμαι εγώ απλά για να εγκλιματιστώ με ένα νέο περιβάλλον. Μα πώς μπορεί κάποιος να εγκλιματιστεί σωστά άμα είναι με τέτοιες βάσεις? Απλά δε γίνεται.

Άρχισα να βγαίνω με τους φίλους μου, με τους ανθρώπους που μπορούν να μου δώσουν ώρα από τη ζωή τους. Απ΄αυτούς που προχώρησαν, δε ζητάω τίποτα πλέον. Όλοι προχώρησαν έτσι και εγώ. Όποιος δεν έχει ώρα, απλά δεν την έχει και ήταν νομίζω εγωιστικό εκ μέρους μου να ζητώ την λιγοστή ώρα που είχε. Αλλά δε πειράζει, τα λάθη είναι για να μαθαίνει κανείς και να κατανοεί καταστάσεις . Συνήθισα διαφορετικά αλλά τώρα είμαι εδώ και πρέπει να δουλέψω με το τί έχω εδώ και όχι με το τι θα ήθελα να έχω.

Ξέρω επίσης ότι ακουγόταν ότι κλαιγόμουν συνέχεια μέσα από τα πόστ μου. Θα διαφωνήσω μαζί με αυτούς που το είπαν. Ήταν απλά κραυγές απελπισιάς και δεν περίμενα βέβαια κανένα να μου βρεί λύσεις.Εγώ τις βρήκα όπως κάνω εδώ και 30 χρόνια. Ευχαριστώ όλους για τις συμβουλές τους και ελπίζω πως τα επόμενα πόστς θα είναι σιγά σιγά καλύτερα και πιο χρωματιστά. Γεμάτα χαρα και αισιοδοξία.

Χθές έγραψα ένα μικρό ενημερωτικό πόστ για μια σειρά που λατρέυω. Ο πρώτος χρήστης που μπήκε μου άφησε ένα αγενέστατο σχόλιο το οπόιο διέγραψα. Όχι γιατί δε δέχομαι άλλες απόψείς. Εδώ δε σβήνω τα σχόλια του αντρεό με τα οποία διαφώνω καθέτως. Αλλά τουλάχιστο εκείνος δε με προσβάλλει. Ούτε εμένα ούτε τα πόστ μου.Το έσβησα το αγενέστατο σχόλιο τα χαράματα και μετά συνέχισα να βλέπω Γκρέις Ανάτομι μέχρι τις 4. Δεν ήθελα να παω να φάω, ούτε να πάω να πιώ με άτομα που δε θέλω. Προς το παρόν είμαι στην αρχή και είμαι μόνος. Αλλά δε θα τρέξω να βάλω το λάθος φάρμακο για να πώ ότι γιάτρεψα τις πληγές. Θα το κάνω σωστά, όπως ξέρω. Μεθοδικά. Ναί έιμαι μόνος και είμαι κάλα.Όπως ήμουν και στο Λονδίνο, έτσι και εδώ μπορώ και μόνος μου μέχρι να ξανακτιστούν οι σωστές κοινωνικές σχέσεις. Τα ημίμετρα από παιδί τα σιχαινόμουνα.

2 βδομάδες πρίν πάω στη Βαρκελώνη, κάθομαι σπίτι μετά απο 3 ώρες ψώνια στους 37 βαθμούς και χαμογελώ. Ναι έχω αρκετό δρόμο μπροστά μου. Αλλά έκανα την αρχή. Δε θα αφήσω ξανά τον εαυτό μου να χαλαστεί για κανένα. Δε θα ξαναδεχτώ κανένα να με προσβάλει στο μπλόγκ μου.Δε θα χαριστώ σε κανένα.

Σας ευχαριστώ όλους που με δεχτήκατε στη παρέα σας, που διαβάζετε τα κείμενα μου και ελπίζω να συνεχίσουμε όλοι με την ίδια αγάπη και δύναμη να μοιραζόμαστε σκέψεις και βιώματα στη νέα σεζόν πόύ έρχεται.Δε ξέρω ποιός είναι ο δρόμος για την ευτυχία αλλά σίγουρα ο δρόμος για τη δυστυχία είναι όταν προσπαθείς να  ευχαριστησείς τους πάντες. Όχι πια.