Πολύ συχνά συγκινούμαι παρακολουθώντας ταινίες. Τρέχουν ζουμάκια από τα μάτια μου, ακόμα κι όταν για τους περισσότερους δεν υπάρχει τίποτα το συγκινητικό. Κι ανάλογα με το ποιοι είναι στην παρέα μου, μπορεί και να γίνω δέκτης  ανάλαφρου σχετικού πειράγματος που κάνει τα δάκρυα να μετατραπούν σε γέλια. Χθες, όμως, ήταν αλλιώς. Χτες πήγα να περάσω ένα ευχάριστο "επιφανειακό" δίωρο, χωρίς προβληματισμούς και σκέψεις, και κατέληξα να κλαίω από ταύτιση, από παράπονο. Κι επειδή είχα δίπλα μου έναν άνθρωπο που με πολλή φροντίδα και τρυφερότητα προσπαθούσε να με ανακουφίσει, ένιωθα, επιπλέον, και άσχημα απέναντί του. Ειδικά αυτήν την ταινία έπρεπε να τη δω μόνη μου. Όμως δεν είχα φανταστεί, απ' τα λίγα που είχα διαβάσει γι' αυτήν, ότι υπήρχε κάποιος συσχετισμός με γεγονότα από το παρελθόν μου. Το αντίθετο. Πέραν αυτού, όμως, η αλήθεια είναι ότι δεν είχα καν φανταστεί (συνειδητοποιήσει) ούτε ότι αυτά τα πεπερασμένα γεγονότα είχαν τέτοια επιρροή πάνω μου...   

Η ταινία χαρακτηρίζεται ως (ρομαντική) κωμωδία. Η ζωή (και η πάλη του μυαλού και της καρδιάς μου) μία κωμωδία. :)

Κι ένα άσχετο-σχετικό πολύ γλυκό τραγούδι που ανέβασε πριν λίγο στο Facebook το αγαπημένο μου Μ/άκι και πολύ μου άρεσε! :)