Αίγιο μεριά. Πολύ καιρό πριν. Ο τύπος μετά από βαρύ και άσχημο χωρισμό που τον οδήγησε μετά από ιατρική συμβουλή στη λήψη ενέσεων ούζου μετά μεζεδακίων,  πήγε Αχαΐα να πάρει λίγο αέρα…

Ο τύπος δεν είχε ιδιαίτερη όρεξη για βόλτες αλλά ο εκεί φίλος στον κόσμο του…

-         Πρώτη φορά έρχεσαι σπίτι!  Και εννοείται δε θα κάτσουμε μέσα, θα βγούμε, θα του αλλάξουμε τα φώτα!

-         (Την π….) Φαντάσου να ερχόμουνα δεύτερη δηλαδή ε;

Παραλία Άκολης. Η βραδυνή παρέα ήτανε τρεις γυναίκες, τρεις άντρες. Ο τύπος καρφώθηκε άξαφνα σε μία μελαχροινή κι ευθύς η ερωτική του απογοήτευση έγινε καλαμπόκι για τις κότες. Εκείνη δεν πήγαινε πίσω και τα μάτια της πάνω του παίζανε σαν «παρ’τα όλα». Την πλησίασε και της έκανε τέτοια επίθεση που ο Μέγας Αλέξανδρος αν την έβλεπε από την τσαντίλα του θα τα παράταγε όλα και θα έδινε ΑΣΕΠ.

Οι γυναίκες όμως ξέρουν τι θα συμβεί στο τέλος από το πρώτο λεπτό, όσο κι αν οι άντρες προσπαθούν γι’ αυτό, κι έτσι  δεν του δόθηκε, αλλά του υποσχέθηκε κοιτώντας τον βαθιά στα μάτια ότι θα ‘ρθει στην Αθήνα την άλλη βδομάδα για κείνον μόνο.

Οι μέρες περάσανε γρήγορα, πέρασε η βδομάδα κι ο τύπος από την απογοήτευση είχε γίνει σαν κομμένο αυγολέμονο. Δεν άνοιγε βιβλίο, φοιτητής γαρ, και τα βιβλία του είτε λεξούλες είχανε μέσα είτε χειροβομβίδες ήτανε ένα και αυτό. Ξάφνου χτυπάει το τηλέφωνο. Ήταν εκείνος ο φίλος…

-         Έρχομαι Αθήνα. Θα μας βρεις στον Πλούταρχο, θα είναι κι η Κλαίρη…και με ρώτησε για σένα…Γουστάρει μπαγασάκο!

-         Μα δεν έχω φράγκο αυτό τον καιρό!

-         Έχουμε κλείσει τραπέζι στο όνομά μου, Αποστολόπουλος πες, και θα μπεις τσάμπα!

Διαλέγει παντελόνι και το γυρίζει ανάποδα μπας και πέσει κανένα φράγκο αλλά τίποτα. Αφού τα βάζει με τον νόμο της βαρύτητας, ντύνεται σαν τζιτζιφιόγκος , κάνει το μαλλί του αεροδρόμιο, φοράει παπούτσια που πυροβολούν κατσαρίδα από τον απέναντι λόφο και ξεκινάει για το στοίχημα το μεγάλο. Αν θα καταφέρει να μπει στην καρδιά της Κλαίρης. Που είχε μισομπεί δηλαδή, οι διαδικασίες είχανε τελειώσει, απλά έπρεπε να φέρει μόνο μια φωτογραφία…

Βρίσκεται έξω από το μαγαζί. Πάει στην κοπέλα στην είσοδο με αέρα τριών Απάτσι σε εθνική παρέλαση…

-         Έχω τραπέζι…

-         Πείτε το όνομα παρακαλώ.

-         Ε..ε..Αργυρόπουλος!

-         Λυπάμαι κύριε δεν υπάρχει τέτοιο όνομα.

-         Λυπάμαι κύριε , δεν υπάρχει τίποτα.

Βγαίνει έξω, παίρνει κινητό… «Ο συνδρομητής μπλα μπλα μπλα..» Πάει κι αυτό, άχρηστο.

Eίχανε περάσει γύρω στις 2 ώρες. Καθότανε στο πεζούλι απέξω ενώ ο πωπός του από την παγωμάρα του τσιμέντου είχε γίνει Ειρηνικός ωκεανός. Οι μπράβοι τον κοιτούσαν περίεργα όπως κοιτάνε οι διαιτητές τον Καραγκούνη όταν χτυπιέται στο έδαφος.

Απογοητευμένος παίρνει το αυτοκίνητο και αρχίζει τις βόλτες ενώ ήδη είχε ξημερώσει. Δεν σκεφτότανε τόσο την Κλαίρη που έχασε όσο… «Αντωνακόπουλος…. Αναστόπουλος…Αβραμόπουλος;»

Φτάνει κοντά στο σπίτι. Παρκάρει. Ξάφνου χτυπάει το κινητό…

-         Άσε ρε Αποστολόπουλε τι έπαθα!

-         Τι έπαθες;

-         ….!!!!!!!!!....

Το καλό τέλος κυνήγησε. Το κακό μπορούσε να το αντιμετωπίσει. Αλλά η φύση ποτέ δεν κάνει λάθος. Το ηλίθιο τέλος του πήγαινε γάντι!!!