Πριν από κάποιο καιρό, κάνοντας ζάπιγκ στο χαζοκούτι, πετυχαίνω μια από αυτές τις κουτσομπολίστικες λάιφστάιλ εκπομπές, ξέρετε ποιες, αυτές που κάθονται αραχτοί σε δερμάτινοι καναπέδες κάτι χαζογκόμενες με IQ φυστικιού και συναγωνίζονται στην εκτόξευση της μεγαλύτερης κοτσάνας με όσο γίνεται περισσότερο νάζι μαζί με κάτι παπαρολόγους «άντρες» οι οποίοι τις συναγωνίζονται σε χάρη και τσαχπινιά και έχουν θέματα συζήτησης μόδα, καλλυντικά, μαγειρική, ζώδια, κουτσομπολιά για τους σταρ της διεθνούς και εγχώριας σόου-μπιζ και διάφορα άλλα τέτοια που προάγουν την επιστήμη, την κουλτούρα και τον πολιτισμό της πατρίδας μας. 

Και ενώ ο μέγιστος χρόνος παραμονής μου σε τέτοια εκπομπή είναι περί τα 30 δευτερόλεπτα εκτός και πετύχω καμμιά ενδιαφέρουσα συνταγή (ναι, μαγειρεύω καμιά φορά) βλέπω έναν από δαύτους που είχαν χυθεί στους δερμάτινοι καναπέδες και χαριεντιζόντουσαν, να μου είναι γνωστός.

«Βρε που τον ξέρω αυτόν τον τύπο (κάτι άλλο είπα, αλλά ας είμαι κόσμιος), που τον ξέρω…»

και μου ήρθε η φλασιά! Ο τύπος αυτός ήταν συμμαθητής μου στο Γυμνάσιο! στο ίδιο τμήμα για δύο – αν θυμάμαι καλά – χρονιές! Εδώ πρέπει να σας ενημερώσω ότι καλώς ή κακώς δεν έχω επαφή με κανέναν παλιό συμμαθητή μου ούτε καν από το Λύκειο, πολλώ δε μάλλον από το Γυμνάσιο από το οποίο και αποφοίτησα το σωτήριον και πολύ μακρινό έτος 1985 (επί πρώτης πρωθυπουργίας Ανδρέα Παπανδρέου, γειά σου Μπρίζα)… Για δες λοιπόν κάτι πράγματα…και ενώ η εποχή αυτή νόμιζα ότι είχε ξεθωριάσει όπως τα τοπία που βλέπεις σε ταινία του Αγγελόπουλου, ξαφνικά έρχονται αναλαμπές και το τοπίο ξεθολώνει, αποκτά την ευκρίνεια ντοκιμαντέρ του National Geographic. Ο γνωστός τηλε-μαϊντανός, TV-persona, “δημοσιογράφος”- πολυταξιδεμένος συνεντευξιαστής των σταρ και οικοδεσπότης λάιφστάιλ εκπομπών είχε δείξει σαφέστατα δείγματα της κλίσης του από την τρυφερή ηλικία των 14 ετών! Σε αυτή την ηλικία όλα τα κοινά θνητά αγοράκια είχαμε τους κολλητούς μας, στο διάλειμμα παίζαμε καμιά μπάλα, καφριάζαμε και παίζαμε καρπαζιές ή προσπαθούσαμε, μάλλον άγαρμπα, να πειράξουμε καμμιά συμμαθήτρια που είχαμε στο μάτι.  Ο μέλλων TV-persona όμως, δεν έκανε παρέα με αγόρια αλλά με τα κοριτσάκια της τάξης σαν φιληνάδα, ήταν ιδιαιτέρως ήσυχος και «πολιτισμένος», ήξερε απ’ έξω όλα τα καλλιτεχνικά και τα κουτσομπολιά της εποχής, διάβαζε μανιωδώς «Σούπερ Κατερίνα» και «Μανίνα» και αντάλλαζε με τα κοριτσάκια τις αφίσες των Ντουράν-Ντουράν και της Μαντόνα της οποίας ήταν μεγάλος φαν, και αν δεν κάνω λάθος ευτύχησε μετά από χρόνια να της πάρει και συνέντευξη. Όσο για ποδόσφαιρα και τέτοια, ήταν αυτό ακριβώς που λέει ο γιος μου «άμπαλος», καμία απολύτως σχέση με αθλητισμούς και τέτοια. Στα μαθήματα, καθόσον μπορώ να ανασύρω από τη φτωχή μου μνήμη, ήταν μάλλον αδιάφορος και μέτριος, εκεί του 14 να πούμε και στα θετικά και στα φιλολογικά. Σε ένα μάθημα ήταν μόνο ο καλύτερος μακράν: στα γαλλικά, που οι περισσότεροι τα μισούσαμε και τα κοροϊδεύαμε κυρίως λόγω προφοράς. Αυτός θα έπαιρνε ή 19 ή 20, το’ χε ρε παιδί μου με τις γλώσσες! (τις ξένες γλώσσες εννοώ, ου να μου χαθείτε!)

Οι υπόλοιποι λοιπόν ούτε που ξέρω τι έγιναν. Μπορεί κάποιος να έγινε πχ γιατρός καρδιοχειρουργός ή άλλος να έγινε πανεπιστημιακός ή άλλος να δούλεψε σκληρά για χρόνια σε χειρωνακτικές δύσκολες δουλειές ή άλλος να σπούδασε με τα χρόνια μαζεύοντας πτυχία. Ο πιο πετυχημένος όμως, όπως αναλογίζομαι, από τους αποφοίτους του 62ου Γυμνασίου Αθηνών του 1985 σύμφωνα με τα κριτήρια επιτυχίας της εποχής μας, βλέπε χρήμα+αναγνωρισιμότητα+λάιφστάιλ+γκλαμουριά, είναι ο εν λόγω κύριος, χωρίς κάποιο ουσιαστικό ταλέντο, φωνή, υποκριτικό ταλέντο, σπουδές, κάτι τέλος πάντων, παρά δυο τρεις γλώσσες που κάθε μορφωμένος έλληνας τις μιλάει...

Αυτή είναι η Ελλάδα, κύριοι, που είχε πει και ο Σημίτης από του βήματος της Βουλής,