Είναι κάτι μέσα σε αυτά τα κομμάτια blues που έχει πολλές συναισθηματικές παρενέργειες όταν μου δοσολογούντε . Και είναι διαπεραστικά τα άτιμα σαν πυρακτωμένες σφαίρες. Μου θυμίζει τον Μισσισσιπί και τα ποταμόπλοια. Το σταυροδρόμι και την συμφωνία με τον διάβολο που στοιχειώνει ακόμα το παίξιμο μου.Τα δρομάκια με τα μισόρημαγμένα ξύλινα σπίτια και μια αίσθηση από χαλίκια στα γυμνά πόδια μου και ότι έχουμε πολύ, πάρα πολύ να περπατήσουμε ακόμα……
τον γερο-Jim με τα άσπρα χιονένια του γένια και μαλλιά σε αντίθεση με το μαύρο του πρόσωπο. Και τις χορδές στην κιθάρα του που σκουριασμένες ,παλιές και τυρανισμένες  όσο και αυτός.

Είναι κάτι μέσα σε αυτά τα κομμάτια που μου φέρνει αναμνήσεις …. Αλλά από τι?Από μια προηγουμένη ζωή? Ίσως και να έζησα κάποτε στο Μισσισσίπι.

Είναι κάτι μέσα σε αυτά τα κομμάτια που ραγίζει όλο μου το κορμί, με πιάνει μια ανατριχίλα …..και κλαίω σαν μικρό παιδί. Που με κάνει να σφυροκοπάω το γόνατο μου στο ρυθμό ….

Κάτι πάρα πολύ γνώριμο!
Σαν να γυρίζω σπίτι μετά από πολύ καιρό...

Και αν δω ένα μαύρο να παίζει blues θρυμματίζομαι!
Ίσως να φαίνεται αστείο στους άλλους άμα τύχει και με δουν να δακρύζω.
Αλλά έτσι και αλλιώς δεν ξέρω το γιατί για να τους το εξηγήσω.