Μπήκε στο δωμάτιο. Έκλεισε την πόρτα ερμητικά. Οι αισθήσεις της ξεχείλιζαν και πλανιόντουσαν σ’ όλο το χώρο, από γωνιά σε γωνιά σα μπατανόβουρτσες. Εγώ, κι ας έχω ξαναδεί πολλές φορές το ίδιο έργο, κάθε φορά ξεκινάω έχοντας μέσα μου ένα σωρό ερωτηματικά, σα σκυλί που κυνηγάει αυτοκίνητο.

Αλλά τα ερωτηματικά είναι σαν τα καντηλάκια. Αν τα κρατάς μέσα σου είναι ευλογία, αν τα εξωτερικεύεις όμως δεν πας για σεξ αλλά για ολονυχτία στον όσιο Πατάπιο…Έτσι κοντοστέκεται ένα βήμα πριν και με ρωτά…

-         Φοράς βέρα βλέπω;

-         Όχι, δαχτυλιδάκι είναι.

-         Εγώ με δεσμευμένους δεν πάω, στο ξεκαθαρίζω!

-         Ούτε γω.

-         Μάλλον είσαι αρραβωνιασμένος και ξέχασες να βγάλεις τη βέρα.

-         Μάλλον είσαι χοντρή και ξέχασες να βγάλεις το μπλουζάκι.

Η κουβέντα δεν κράτησε πολύ αλλά μπήκε άνω τελεία. Τα ρούχα πέφτανε με γδούπο στο πάτωμα σα φαντάροι σε ορκωμοσία. Οι ματιές ηλεκτρίζονταν χορεύοντας χασαποσέρβικο στο ήδη τεταμένο κλίμα ενώ οι κουρτίνες προφητικά έμεναν ανοικτές, περιμένοντας σε στάση μάχη το θέατρο σκιών που θα επακολουθούσε…

-         Ωρέ που μπλέξαμε…

-         Εγώ είμαι καλός χαρακτήρας!

-         Να μπεις στο big brother.

-         Δε μ’ αρέσει να κάνω αυτό που δε θα ήθελαν να μου κάνουν.

-         Και να ‘σαι κι ο εαυτός σου, ξέχασες να το πεις αυτό.

-         Δεν αντέχω! Αισθάνομαι σα να είμαι στο κόκκινο δωμάτιο!

-         Εγώ πάλι στο δωμάτιο επικοινωνίας…

Εκεί έσκασε στα χέρια μου το πρώτο τσιγάρο. Ήτανε μια επανάσταση στο φασισμό των σήριαλ που πάντα το ανάβουνε οι εραστές μετά το σεξ. Εγώ το άναψα πριν. Βγήκα στο μπαλκόνι κι ατένισα τη θέα. Ήτανε η πρώτη φορά που μετάνοιωσα που δεν ήμουνα αρραβωνιασμένος, γιατί σε κάτι τέτοιες καταστάσεις χρειάζεσαι έναν άνθρωπο στον κόσμο που να γείρεις το κεφάλι σου πάνω του, να του ψιθυρίσεις στ’ αυτί πως δεν είσαι ελέφαντας κι εκείνη απλά να το πιστέψει…

Εκείνη έτοιμη προς αναχώρηση…

 -         Θέλω να φύγω. Εσύ;

-         Εγώ τι;

-         Δε θες να φύγεις;

-         Όχι λέω να περιμένω τη γυναίκα μου.

-         Ώστε το ομολογείς ότι έχεις γυναίκα!

-         Ναι το ομολογώ.

-         Και γιατί δεν το έλεγες πριν;

-         Γιατί πριν παιζότανε. Αλλά τώρα, αφού δεν πρόκειται να πηδήξω, τουλάχιστον να βρω και κανένα φαγητό όταν γυρίσω σπίτι…