Η νύχτα σιωπηλή,

ταξιδεύει μέσ' τα μάτια μου

σαν σιγανή νότα βιολιού.

Σκέφτομαι την άνοιξη που πέρασε,

το λουλούδι που μαράθηκε

στο σκονισμένο βάζο.

Κι εκεί που δακρύζω,

αρχίζω να γελώ.

Μαζεύω τις ελπίδες μου

στο τσεπάκι του σακακιού μου.

Μα θα τις μετρήσω

το άλλο καλοκαίρι.

Ίσως μέχρι τότε κάτι να συμβεί.

Ίσως μέχρι τότε να προλάβω το πλοίο.