Έχω να επισκεφτώ το blog μου από τις αρχές Νοέμβριου. Και οποιοδήποτε άλλο blog, δυστυχώς. Πώς τρέχει έτσι ο χρόνος πάντα, απορώ.

 Δεν είναι ότι δεν έχω θέματα.

 Για τη συναυλία του Αλκινόου ήθελα να γράψω, την ιστορία μου με τη Λούπα, την παγκόσμια μέρα του AIDS, Χριστουγεννιάτικες ευχές, Πρωτοχρονιάτικες υποσχέσεις, την Αϊτή, και τόσα που δεν μπορώ να θυμηθώ. Τώρα μπήκαμε αισίως στο μήνα του υδροχόου, του καρναβαλιού και του βαλεντίνου, κι εγώ ακόμα σκέφτομαι το Χριστουγεννιάτικο ποστ που δεν έγραψα ποτέ.

 Ούτε καν γράμμα στον iΒασίλη δεν έγραψα. Και με ξέχασε.

 Φταίει η δουλειά, λέω συνήθως. Δεν είναι και ψέμα. Ολημερίς μιλάω, γράφω, κανονίζω, συντονίζω, συζητάω και πηγαινοέρχομαι. Το σταθερό παίζει από τη μια, δύο γραμμές ταυτόχρονα, το κινητό από την άλλη, κάποιος μου φωνάζει «Chocolaaat», ή ακούω στο διάδρομο 2 να πλησιάζουν «η Chocolat θα ξέρει». 

 Και το πιο πιθανόν είναι να ξέρω.

 Ναι θα γράψω, θα υπογράψω, θα τηλεφωνήσω, θα στείλω, θα παραλάβω, θα ρωτήσω, θα μάθω και θα σας ενημερώσω, θα πληρώσω, παρακαλείστε όπως, θα τα δω το απόγευμα, θα καλέσω συνάντηση, θα κλείσω ραντεβού, θα μεριμνήσω ναι, θα το κάνω το σαββατοκύριακο, τη Δευτέρα θα είμαστε έτοιμοι, μην ανησυχείτε, όχι μαμά δεν προλαβαίνω να έρθω σήμερα…

Μαθαίνω να κρατάω την ψυχραιμία μου. Να μην πανικοβάλλομαι, τα προβλήματα προκύπτουν για να λύνονται.

 Αν δεν επεκταθεί το όριο αφυπηρέτησης στα επόμενα 30 χρόνια (που αποκλείεται να μην γίνει), θα ξεμπερδέψω από τη δουλειά το 2042. Στα εκατοντάχρονα του Παγκοσμίου Πολέμου ΙΙ. Για φαντάσου!! Στα πενηντάχρονα ήμουν 10 χρονών…

 Μέχρι τότε, καλή αντοχή. Και μη μου πεις πως η δουλειά τρώει τον αφέντη, αυτόν μια χαρά τον βλέπω. Μ’ εμάς τι θα γίνει…

Πέρ’ απ’ τη δουλειά, προσπαθώ για πολλά.

Τρώω περισσότερα φρούτα, πίνω πράσινο τσάι, προτιμώ να μαγειρεύω παρά να τρώω έξω, επιλέγω πιο υγιεινές τροφές, καθόλου κόκκινο κρέας, και καθόλου junk food. Αποφεύγω και τον στιγμιαίο καφέ και τα αναψυκτικά (εκτός από μία Coca Cola Light κάθε Τετάρτη).

Φροντίζω για καθαρά ρούχα, πουκάμισα, καλτσόν, παπούτσια, θυμάμαι να φορτίσω έγκαιρα την οδοντόβουρτσα, τα φωτάκια Philips, το τηλέφωνο μου, τη φωτογραφική μου. Μη μείνω από μπαταρία...

Να πλύνω τα πιάτα, να ετοιμάσω την καφετιέρα το βράδυ, να πάω γυμναστήριο, κομμωτήριο, αισθητικό, το αυτοκίνητο για πλύσιμο και σέρβις, να πάρω την αίτηση της γιαγιάς για επίδομα, την αίτηση της θειας για σύνταξη, να, να, να…

Ήταν και τα Χριστούγεννα. Κρύφτηκα στην εορταστική ατμόσφαιρα. Έτρεξα να ψωνίσω, να ετοιμάσω, να αγοράσω τα δώρα, να καθαρίσω, να μαγειρέψω, να κεράσω, να φιλήσω δεξιά κι αριστερά (επιλεκτικά, εννοείται, έχουμε και πανδημία), να ξανακαθαρίσω, να κάνω αποτρίχωση την παραμονή (μη μας βρει ο καινούριος χρόνος με τις τρίχες) να έχω έτοιμα κόκκινα εσώρουχα, να κόψω τη βασιλόπιτα, να σερβίρω καφέ.

«και του χρόνου διπλή». (αλλάξτε την αναλογία, μπας και πιάσει η ευχή σας)

Και είναι αυτά που ξεχνάω: Να πάρω γάλα, ανταλλακτικό φίλτρο του νερού, να πάρω τον ηλεκτρολόγο τηλέφωνο για τη θέρμανση και για το φωτιστικό, να κλείσω ραντεβού με τον οδοντογιατρό.

Και αυτά που δεν προλαβαίνω. Άστα. Δεν παλεύεται σου λέω.

Γι’ αυτό σου λέω, δεν έχω χρόνο για έξτρα.

Δεν έχω χρόνο, δεν προλαβαίνω, δεν έχω χρόνο δεν προλαβαίνω.

Δεν έχω…

Ή τουλάχιστον έτσι λέω.

Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι μόνο αυτά.

Όλοι οι bloggers στον κόσμο γράφουν για τις εμπειρίες τους, τα βάσανα τους, την κριτική τους, την άποψη τους, το θυμό τους, τη χαρά τους. Τη ζωή τους. Και πάντα βρίσκουν φίλους, εχθρούς, συμπαράσταση και αντιπαράθεση.

Εγώ έχω την αίσθηση πως δεν μπορώ να το κάνω αυτό, πλέον. Πού είναι η αλήθεια, πού το παραμύθι; Συνειδητοποιώ πως ταξιδεύω σε κύκλο. ’Έτη φωτός σ’ αυτά τα 2 χρόνια. Σε κύκλο.  Δεν αντέχω να κάνω συζητήσεις. Έτσι επιλέγω να μη λέω τίποτα. Σε κανέναν. 

Βλέπω ξεκάθαρα το σκηνικό τώρα πια. Όλοι ξέρουν τι θέλουν να κάνουν στο τωρινό και στο επόμενο στάδιο της ζωής τους. Ξέρουν τι θέλουν από τους εαυτούς τους και από τους άλλους. Έχουν επιλέξει. Κι εσύ μαζί. Ποιος θα πληγωθεί και ποιος θα περιμένει. Αφού καταλαβαίνεις. Τι με ρωτάς συνέχεια;