Κατηφόριζα προς την Προξένου Κορομηλά και, επιλέγοντας μια τυχαία διαδρομή με ζιγκ-ζαγκ, πέρασα από ένα στενάκι που είχα πολλά πολλά χρόνια να διασχίσω. Έπεσε η ματιά μου στο Chik (τι χαρά και έκπληξη που υπάρχει ακόμα) κι οι αναμνήσεις άρχισαν να χορεύουν μέσα στο μυαλό μου, προκαλώντας μου μια χαρούμενη συγκίνηση. Κοντοστάθηκα στη μέση του δρόμου, κοιτώντας το σαν ένα μικρό παιδάκι που περιεργάζεται κάτι όμορφο και θέλει οπωσδήποτε να το πάρει στην αγκαλιά του. :)
Η πρώτη μου σκέψη ήταν να επικοινωνήσω με τον άνθρωπο που ήρθε στη σκέψη μου και είχα συνδέσει με αυτό το μαγαζί. Να του πω ότι πέρασα από εκεί και τον θυμήθηκα. Να τον ρωτήσω αν το θυμάται κι αυτός... Η δεύτερη σκέψη ήταν εκείνο το τραγούδι... μα ποιο ήταν, μωλέ; Το θυμάμαι και δεν το θυμάμαι ταυτόχρονα (μόνο στο δικό μου μυαλό συμβαίνουν αυτά τα τρελά;). Παλιό ελαφρολαϊκό τραγουδάκι που μίλαγε για αγάπη, ξενιτιά κι επιστροφή (κι ήταν τότε, για εμάς, προπτυχιακούς με όνειρα μεταπτυχιακών στο εξωτερικό), πολύ πολύ επίκαιρο. Ακόμα αδυνατώ να το βρω... :( (πάει, ξεκούτιανα και με τη βούλα ...) Η τρίτη σκέψη ήταν να μπω μέσα (επί τόπου), αλλά το μαγαζί ήταν κλειστό. Κι αυτή η σκέψη καθησυχάστηκε από την αυτοϋπόσχεση να το επισκεφτώ οπωσδήποτε ένα βράδυ.
Ξαφνικά χτύπησε το τηλέφωνο και βγήκα από τη νιρβάνα μου. Είχα αργήσει και θα έχανα το αεροπλάνο. Το πλάνο ήταν να φάμε κάτι βιαστικά και να φύγουμε για το αεροδρόμιο. Κλειστή η αγαπημένη κρεπερί, το μεξικάνικο που ήθελα εγώ δε βρήκε αντίστοιχης υποδοχής από το συνοδό μου και η έλλειψη χρόνου μάς ώθησε να καθήσουμε βιαστικά σε ένα συμπαθητικό γωνιακό μαγαζί με βαρέλια μπύρας στη διακόσμηση, πάνω στη Λ. Νίκης, ακριβώς στην άλλη άκρη του δρόμου από το νέο σούπερ λουξ ξενοδοχείο (της παραλιακής). Το φαγητό ήταν μια χαρά κι ο υπεύθυνος φιλικός και μέσα στο "χαβαλέ", όπως χαρακτηριστικά ανέφερε κι ο ίδιος ότι του αρέσει να κάνει, όταν έπιασε την κουβέντα μαζί μας σχετικά με το διπλανό μαγαζί με σούσι που είχε κλείσει. Πολύ γρήγορα ζητήσαμε το λογαριασμό και τον πληρώσαμε αμέσως, αφού βιαζόμασταν. Μετά, όμως, χτύπησε καμπανάκι: ο λογαριασμός ήταν συγκεντρωτικός και μας φάνηκε κάπως φουσκωμένος σε σχέση με αυτά που είχαμε παραγγείλει. Για τη διάψευση της υπόνοιας, ζητήσαμε ξανά την απόδειξη (που είχαν πάρει πίσω). Περιμέναμε, περιμέναμε, τίποτα. Βλέπουμε το σερβιτόρο μία να μιλάει με τον υπεύθυνο, μία με αυτόν στο ταμείο και τελικά, αντί της μίας που είχαν φέρει στην αρχή, έκοψαν επί τόπου κι έφεραν δύο καινούριες, διαφορετικές, αλλά και πάλι συγκεντρωτικές (η μία έγραφε ποτά και η άλλη φαγητά) (;). Τότε ζητήσαμε τον κατάλογο (κι όταν μας τον έδωσε ο σερβιτόρος, μας πλησίασε ο "χαβαλετζής" υπεύθυνος και με το γνωστό φιλικό του στυλ, μας ρώτησε τι συμβαίνει. Είπαμε ότι άλλη απόδειξη έφεραν για να πληρώσουμε και δύο άλλες, νεοκομμένες, τώρα κι ότι απλά θέλαμε να δούμε τι έγινε, χωρίς να σκοπεύουμε να το κάνουμε θέμα, ό,τι κι αν συμπεράναμε. Εκείνος το γύρισε αμέσως στην πλάκα: "ότι μας συμπάθησαν και είπαν να μας βάλουν δύσκολα"). Προέκυψε ότι μας είχαν χρεώσει περισσότερα από αυτά που είχαμε παραγγείλει (επιπλέον του κόστους φαγητού και του κουβέρ, δηλαδή). Δεν είπαμε τίποτα, εκτός από καληνύχτα στον χαβαλετζή (που δεν την ανταπέδωσε...) και φύγαμε. Φυσικά ένα αθώο λάθος έγινε, δεν έγινε τίποτα... Σίγουρα δεν το κάνουν αυτό συστηματικά, ειδικά δε στους ξένους τουρίστες, που ο χαβαλετζής υπεύθυνος "ψαρεύει" από το πεζοδρόμιο της Λ. Νίκης...
Αν όμως ευρεθή περιηγητής τις αλλοδαπός,επίσης "χαβαλετζής" και τού φέρη την τουριστική αστυνομία,εκεί να δής χαβαλές που θα γίνη.
Ο χαβαλές τού χόρτου,που έγραφε κι'ένας καπετάνιος στά απομνημονεύματά του...
ΥΓ.Μήπως όμως πρέπει κι'εμείς σέ τέτοιους "χαβαλάρηδες" νά τούς κόβουμε τον βήχα;
Latte (02.05.2010) Σκεφτήκαμε ότι δεν αξίζει τον κόπο να το κάνουμε θέμα και να χαλαστούμε, Αλβέρτο μου, αλλά εγώ εδώ το έχω "φωτογραφήσει" κανονικότατα το μαγαζί (για όποιον γνωρίζει από Θεσσαλονίκη). Κι αυτός ένας τρόπος αντίδρασης είναι...
Oraclas (03.05.2010) Ένα χαρακτηριστικό μου, γαλατάκι μας, είναι ότι κάνω γρήγορα υπολογισμούς. Στο παρελθόν έχει τύχει να προσπαθήσουν να μας "κλέψουν" ουκ ολίγες φορές. Δεν δέχομαι τον "χαβαλέ" με την τσέπη μου. Προτιμώ να τα δώσω στον σερβιτόρο, αν τον συμπαθήσω που στο κάτω κάτω αυτός είναι που μοχθεί περισσότερο.
Φυσικά και το φωτογράφισες και είναι ένας φυσιολογικός τρόπος αντίδρασης. Καλύτερα να σου βγει το μάτι..
Θερμές καλησπέρες !!
Latte (04.05.2010) Τόσο συχνό φαινόμενο είναι αυτό; Δεν είχα ιδέα! Φαντάζομαι μετά παραδέχονται το λάθος τους και ζητούν συγγνώμη.
Πάντως συμφωνώ νε αυτό που λες για το σερβιτόρο. Το σκεφτήκαμε κι εμείς, αλλά εν τέλει την κάναμε "αλά κοτέ (σαν κότες :))", γιατί δεν είχαμε διάθεση για αντιπαράθεση :).
Την άλλη φορά θα είμαι πιο αποφασιστική :).
maristo (05.05.2010) ου να μου χαθουν πια!!! καταλαβα ακριβως ποιο μαγαζι λες! ουτε που θα πατησω! χεχεχε ;-)
Latte (05.05.2010) Κάτι είναι κι αυτό, maristo.
Χθες που πέρασα από εκεί είδα ότι ήταν γεμάτο κόσμο ... :)
Hastaroth (05.05.2010) Εμ,γι'αυτό η Ελλάς είναι έν απέραντον φρενοκομείον (που έλεγε και ο πρωθυπουργός με τά παχειά φρύδια) :)
Για να στείλετε σχόλιο πρέπει να έχετε συνδεθεί ως μέλος. Πατήστε εδώ για να συνδεθείτε ή εδώ για να εγγραφείτε. Επιστροφή στο blog
Αναμνήσεις (παρελθόν), ζωή (παρόν) και όνειρα (μέλλον) ξεδιπλωμένα σε έναν πολύχρωμο virtual ορίζοντα. Με αναγνώστες ή μη, βγαίνουν από μέσα μου και μπαίνουν ... σε τάξη.