Τόσους πολλούς μπαμπάδες μαζεμένους, χαλαρούς, να έχουν βγει βόλτα με τα παιδιά τους απόγευμα καθημερινής δεν είχα ξαναδεί. Οι μαμάδες πλειοψηφούσαν, μεν, αλλά ο αριθμός των μπαμπάδων ήταν αξιοπρόσεκτος. Τοποθεσία: Παραλία Θεσ/νίκης. Κι εγώ συνόδευα τον κουμπάρο μου και τα τέσσερα παιδιά του στη βόλτα, τη στιγμή που η σύζυγός του εργαζόταν.

Το να υπάρχει (ή να βρίσκεται επί τούτου) χρόνος για τα παιδιά από αμφότερους τους γονείς (και ειδικά τους μπαμπάδες), είναι κάτι που, υποθέτω, όλοι επιθυμούν και εύχονται. 

Αυτό που με εξέπληξε είναι που το είδα να γίνεται πράξη (σε όποιο βαθμό, βέβαια, ένα απόγευμα Τετάρτης μπορεί να θεωρηθεί ενδεικτικό του τι ισχύει γενικότερα).

Γνωρίζοντας τις ιδέες των κουμπάρων μου, θεωρούσα το παράδειγμά τους (μήνες τώρα κάθεται όλη μέρα στο σπίτι και προσέχει τα παιδιά ο κουμπάρος μου, - λόγω γονεϊκής άδειας από το Δημόσιο - και όλο αυτό το διάστημα τρέχει, κυριολεκτικά από το πρωί ως το βράδυ, για τη δική της δουλειά στον ιδιωτικό τομέα η κουμπάρα μου) φυσικό για αυτούς, αλλά την εξαίρεση στον κανόνα. Ξέρω κι δύο άλλους που, δεδομένων των συνθηκών εργασίας αυτών και των συζύγων τους, θα μπορούσαν να βοηθούν με τα παιδιά, αλλά δεν το "καταδέχονται"... Εξήγηση αυτής της άρνησης δίνει η επιστήμη της ψυχολογίας: η αυταξία στην ανδρική ψυχοσύνθεση εντοπίζεται πρωταρχικά στην επαγγελματική τους επιτυχία. 

Με αφορμή την τόσο όμορφη εικόνα των τόσο πολλών μπαμπάδων που είχαν βγάλει βόλτα, πρόσεχαν ή έπαιζαν με τα παιδιά τους στην παραλία την Θεσσαλονίκης ένα απόγευμα καθημερινής, αναρωτιέμαι μήπως τελικά δεν ισχύει αυτή η γενική ψυχολογική διαπίστωση; Μήπως, τελικά, είναι πολλοί αυτοί που επενδύουν (εξίσου ή περισσότερο) ευχαρίστως και στην πατρότητα;