Αγαπητές φίλες, αγαπητοί φίλοι, 

η Σαλαμίνα για μένα είναι το νησί των αναμνήσεων, είναι το μέρος που μέσα μου ξυπνά ένα κομμάτι της ζωής μου, ένα κομμάτι της νιότης μου και όχι μόνο. Την ιστορία του χώρου μου την θυμίζουν όσα έκανα με τα χέρια μου, τα 4 τέσσερα τεράστια πεύκα, οι ελιές, οι δυο τεράστιοι φοίνικες, οι φυστικές, που φύτεψα πριν πολλά χρόνια, και σήμερα  είναι μια όαση δροσιάς και πρασίνου, περίπου ίδια με αυτές που ξεφυτρώνουν στις ερήμους της Αφρικής. Γιατί η Σαλαμίνα είναι ξερούτσικο νησί. 

Ανέκαθεν από μικρό παιδί, είχα μια αγάπη για κάθε τι που φύτρωνε από την γη. Ιδιαίτερα αν τα φύτευα μόνος μου.   Μου άρεσε να τα βλέπω να μεγαλώνουν και να τα περιποιούμαι. Μικρός στο χωριό μου έκανα ένα μικρό κηπάκι, με ντομάτες, φασολάκια, αγγούρια και διάφορα άλλα ζαρζαβατικά, που όταν καρποφορούσαν με έκαναν πολύ ευτυχισμένο.

Τους φοίνικες τους φύτεψα κάτω από πολύ παράξενες συνθήκες. Περνώντας νεαρός από την τότε Γεωπονική σχολή, όπου υπήρχαν κάτι τεράστιοι φοίνικες , μάζεψα από κάτω μερικούς χουρμάδες, πραγματικούς χουρμάδες παραγινομένους μάλιστα. Και έβγαλα τα κουκούτσια τους και τα φύτεψα σε μια γλάστρα. Σύντομα φύτρωσαν μερικά δενδρίλια και αφού μεγάλωσαν λίγο τα πήγα και τα φύτεψα στην Σαλαμίνα σε ένα αγροτεμάχιο που είχα αγοράσει και ω του θαύματος δυο από αυτά εξελίχτηκαν στα σημερινά τεράστια δένδρα. Το ίδιο και τα πεύκα που σήμερα έχουν ύψος πάνω από 20 μέτρα. Το σπίτι επίσης μου θυμίζει πολλά , μια και σε αυτό έβαλα για καλά τα χέρια μου.Μαστόροι βέβαια το έχτισαν, μα και εγώ δεν έκανα λίγα. Υπήρχε πολύ όρεξη τότε.  Θυμάμαι τότε νιόπαντρος περιμέναμε μαζί με την γυναίκα μου, πως και πώς το Σάββατο για να μπούμε στην περιπέτεια της φυγής στην Σαλαμίνα. Και πράγματι για περιπέτεια επρόκειτο. Αλλάζαμε τρεις τέσσερις συγκοινωνίες, φορτωμένος εγώ την κόρη μου στους ώμους και κρατώντας και κάποιες σακούλες με τα απαραίτητα, όπως εξάλλου και η γυναίκα μου.

Μα καμιά κούραση δεν αισθανόμασταν. Η απόδραση στην Σαλαμίνα σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο έγινε συνήθεια, παρ' ότι δεν είχαμε ρεύμα και ανέσεις. Το Λουξ ήταν για τον φωτισμό, το πετρογκάζ για το μαγείρεμα και τα υπόλοιπα και το καλοκαίρι το ψυγείο πάγου μας εδινε το δροσερό νερό και συντηρούσε τα τρόφιμα. Και μήπως καθόμουνα καθόλου; Όλο και μαστόρευα, χωρίς να είναι η δουλειά μου μάλιστα, έβαφα, εντυσα ολόκληρο το σπίτι με κομμάτια πολύχρωμα μαρμάρου, δίνοντας στο σπίτι μια πολύ όμορφη εμφάνιση, που διατηρείται μέχρι σήμερα. Και τα καλοκαίρια ο Τζέρυ ένα πανέμορφο ποντικάκι μας έκανε χίλια δυο παιχνίδια, βγάζοντας μάλιστα χαρούμενες φωνούλες, άμα θέλετε το πιστεύετε, και μας κράταγε συντροφιά.  Λέτε και μας είχε αγαπήσει. Μάλιστα αυτό το γεγονός και άλλα που ακολούθησαν με έχουν κάνει να πιστεύω πως τα ποντικάκια των αγρών είναι πολύ κοινωνικά ζώα και νομίζω πως λατρεύουν τον άνθρωπο.

Μέχρι που ο Τζέρυ χάθηκε, γεμίζοντάς μας με θλίψη.  Την σκυτάλη την παρέλαβαν κατά διαστήματα , άλλα ποντικάκια, με την ίδια περίπου συμπεριφορά.

Μια συγκλονιστική ανάμνηση είναι και η παρακάτω.

Ένα βράδυ και ενώ κοιμόμασταν όλη η οικογένεια που είχε αυξηθεί εν τω μεταξύ, ένας ποντικός που μπήκε μέσα στο πιάνο, ανεβοκατέβαινε τις χορδές όπως ακριβώς ένας σπουδαίος πιανίστας. Πήγα να μείνω μέχρι να καταλάβω, αγουροξυπνημένος  και φοβισμένος μες το πηχτό σκοτάδι, πως δεν ήταν κάποιο φάντασμα. Ανάβοντας το φως που εν τω μεταξύ είχε φέρει η ΔΕΗ στην περιοχή, διαπίστωσα πως ήταν ένας ποντικός, πολύ μικρός που τον βρήκα και τον κυνήγησα με την σκούπα και μετά συνέχισα τον ύπνο μου. Οι υπόλοιποι τίποτα δεν κατάλαβαν, κοιμώμενοι βαθειά.  

Η ασπρόμαυρη τηλεόραση που έφερα από την Γερμανία και το ραδιόφωνο, αναλάμβαιναν την διασκέδασή μας. Και ήμασταν πολύ χαρούμενοι και ικανοποιημένοι από την ζωή μας. Σήμερα κανείς μας δεν ικανοποιείται, πολύ περισσότερο με την δυστυχία που μας προέκυψε με Δ.Ν.Τ. και Ε.Ε. Κάπως έτσι η Σαλαμίνα μου ξυπνά αναμνήσεις, που για να τις γράψω βέβαια χρειάζομαι πολλές σελίδες. Αλλά και αυτές οι λίγες που έγραψα σήμερα καλές είναι. Με γεμίζουν συγκίνηση και νοσταλγιά για τα χρυσά χρόνια όπως μου λέει ο γιος μου τα χρόνια της νιότης μου.

Που δεν είναι όμως τόσο χρυσά.

Ήταν χρόνια σχετικής στέρησης, που όμως επειδή δεν είχαμε μεγάλες απαιτήσεις μας επέτρεψαν να δημιουργήσουμε από το τίποτα, αρκετές υποδομές για τα παιδιά μας. Έτσι για να μαθαίνετε, μέσα από πολύ απλές καταστάσεις για το κλίμα της εποχής.

Γεια σας

adreo