Πρίν λίγο καιρό ,τακτοποιούσα  το υπόγειο του ανακαινισμένου πατρικού μου σπιτιού στο χωριό μου, και τα μάτια μου έπεσαν σε κάτι που με αναστάτωσε.

Ηταν μια..... αυτοσχέδια κιθάρα που είχα κατασκευάσει , στα παιδικά μου χρόνια. ΄Ενοιωσα  τη καρδιά μου να χοροπηδά τρελά  μέσα μου. Κρεμασμένη εκεί πίσω από το πάτερο του πατώματος, νόμιζα πως μου μίλαγε , σαν να   την ακουγα να μου λέει : πάρε με στα χέρια σου,  οπως τότε που ήσουν παιδί, παίξε με . Ένοιωσα πως με........ λαχταρούσε .Την πήρα και την κράτησα με ..........ευλάβεια  . Τι φοβερή κατασκευή !!!!!!!!!!!!!!!!.

Ενα σανίδι  για μπράτσο και ένα κουτί από  από πεπιεμένο χαρτόνι για «σκάφος»  . Στο «μπράτσο»  δεμένα  σύρματα αναλογικά-αρμονικά , σφυκτά τυλιγμένα  γύρω από το σανίδι . ΄ Ηταν τα.......«τάστα» της «κιθάρας».Στην άκρη του «μπράτσου» δυο  πρόκες στραβωμένες  ,.........ήταν τα «κλειδιά» . Πάνω σαυτές ήταν τεντωμένες δυο «χορδές» . Χαχαχα  χορδές!!!!,δυο σύρματα διαφορετικής διατομής βγαλμένα από συρματόσχοινα . Ηταν πράγματι μια.......... φοβερή κατασκευή . Ενα........... αριστούργημα τέχνης (χαχαχαχα) . Ηταν η αυτοσχέδια κιθάρα μου στα παιδικά μου  ,φτωχά, τότε  χρόνια .  Προσπάθησα να παίξω ένα τραγουδάκι  , -Το μοναδικό που μπορούσα να ψελίζω στην «κιθάρα» αυτή, όταν ήμουν παιδί . Ηταν   το  «γελεκάκι που φοράς». Πόσο είχα αλήθεια παιδευτεί για να  το μάθω; («μάθω»!!!!  τέλος πάντων ). Βλέπετε τότε δεν υπήρχαν κασετόφωνα , cd play, mp3, yοutube, κλπ. Aπλώς το άκουγα (όποτε το έβαζαν), από ένα  πικάπ ή γραμμόφωνο- δεν θυμάμαι καλά- , που υπήρχε στο καφενείο του χωριού μου , αλλά και από άλλους  μεγαλύτερους  που το τραγουδούσαν σε γλέντια κλπ. Συγκινήθηκα και έμεινα εκεί για αρκετή ώρα   μετέωρος, βυθισμένος στις παιδικές μου αναμνήσεις . Ρε παιδιά !!!! ......................Πόσο γρήγορα αλήθεια  περνούν  τα χρόνια!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Λες και ήταν................. χθές .