Ετοιμάζομαι ξανά.

Αυτή τη φορά δεν πηγαίνω με την καρδιά γεμάτη παιδικά όνειρα για προσφορά και το βλέμμα γεμάτο περιέργεια.

Πηγαίνω με τη λαχτάρα της επανάληψης: Τα τοπία του ισημερινού, τα υγρά μαύρα βελούδινα μάτια, τα ευτυχισμένα (χωρίς νερό, κρέας και γιατρό) χαμόγελα, την πανέμορφη βλάστηση, την κατακόκκινη (κυριολεκτικά) γη κι εκείνο το φοβερό συναίσθημα που ένιωσα όσο ήμουν εκεί, ότι, ενώ πηγαίνεις κι εργάζεσαι, για να προσφέρεις, γίνεται η ψυχή σου πλούσια. Μπορεί η ψυχή να πλουτίσει; Τι χαζό κι οξύμωρο ακούγεται αυτό για μια άβυσσο. Κι όμως...

Απ' την άλλη, νιώθω το κορμί μου κουρασμένο κι εξαντλημένο. Θέλω διακοπές με ξάπλα δίπλα στη θάλασσα, στίβες με βιβλία, ύπνο, καλό φαγητό και χαλαρά, γλυκά κοκτέηλς. Και σκέφτομαι ότι, έτσι όπως είμαι τώρα, μπορεί να μην αντέξω το ταξίδι αυτό, με όλους τους κινδύνους και τις δυσκολίες του. "Γκιωτεύω". Μπήκε στο μυαλό μου η ανάγκη της προσωπικής καλοπέρασης και πάει να το κυριεύσει. Αλλά δεν αντέχω άλλη εσωτερική πάλη. Κι αυτή ακόμα η σκέψη με εξαντλεί.

Έπαψα να σκέφτομαι. Το λαχταρώ εδώ και μήνες. Δεσμεύτηκα απ' την μεγάλη επιθυμία μου γι' αυτό (έστω και μόνο ηθικά, προς τον εαυτό μου), εδώ και μήνες. Και τελικά θα πάω κι όπως - όσο αντέξω... 

:) 

Αγαπημένο τραγούδι που έχω τόσο καιρό να ακούσω:

Marisa Monte --> Προφήτης Gentilezza...kindness generates kindness (ίσως και λίγη σωματική ευρωστία :))