Απόψε για άλλη μια βραδιά είσαι μακριά. Σήμερα θα κοιμηθεί η Άνοιξη στην ποδιά σου, ξανά.

Κι εγώ θα μένω με το φεγγάρι εδώ, να μοιραζόμαστε την μοναξιά και την απουσία σου. Κι όλα τα άστρα, τα πιο λαμπερά και τα λιγότερο φωτεινά, προσπαθούν για λίγο, να φτιάξουν μια μεγάλη λάμψη, τη πιο δυνατή φωταψία, για να σβήσουν αυτήν τη νύχτα, να σβήσουν το σκοτάδι μου που είμαι μακριά σου.

Μα αύριο θα έρθω με στολές από λουλούδια να αρπάξω εσένα και μαζί σου την Άνοιξη στην αγκαλιά μου και να μεθύσουμε με το πικρό μα φρουτώδες και γλυκό ποτό μας, τον έρωτα... Αύριο! Θα αφήσω το φεγγάρι μόνο του, γιατί θα είμαι μαζί σου. Αύριο!

Μα γιατί αργεί τόσο να ξημερώσει;