Κάπου τ' άκουσα,δε θυμάμαι πού, και το κράτησα γιατί μου άρεσε,

«Όταν καταλάβουμε τι σημαίνει ελπίδα, θα πάψουμε να πιστεύουμε σ’ αυτήν…»

Δε ξέρω αν έχει δίκιο. Αλλά δεν έχει σημασία. Εξάλλου τα όμορφα λόγια είναι σαν κάποιους ανθρώπους που συναντάς από το πουθενά. Αν τους γουστάρεις τους κρατάς κι ας μην ταιριάζεις μαζί τους…

Έτσι μοιάζουν οι ελπίδες. Τις δημιουργείς συχνά από το τίποτα. Κι ας η έκβαση των πραγμάτων έχει δρομολογηθεί. Σίγουρα δε χρειάζονται. Κι ίσως να προφυλασσόμασταν καλύτερα αν δεν υπήρχαν, ώστε να μη γινόμασταν έρμαια αυτών των ψευδαισθήσεων…

Είναι όμως γοητευτικές. Γιατί «παίζουν» με το μυαλό. Ισορροπούν ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα. Θυμίζουν κάπως τα ιστορικά μυθιστορήματα που ο,τι περιγράφουν είναι αλήθεια εκτός απ’ την αρχή τους, τη μέση και το τέλος.

Γιατί οι ελπίδες είναι προέκταση της πραγματικότητας. Όπως τα όνειρα είναι προέκταση του εαυτού μας. Τι θα κάναμε χωρίς όνειρα? Πού θα ταξιδεύαμε χωρίς ελπίδες?

Η τελική νίκη για όλους δε θ’ αργήσει. Γιατί μια συνομωσία κάπου στο υπερπέραν οδηγεί έτσι τα πράγματα ώστε να νοιώθουμε μακροπρόθεσμα όλοι δικαιωμένοι.

Αυτή η «νίκη» από το πουθενά δεν εξηγείται.

«Είναι μυστήριο» όπως θα έλεγε και ο Τζέφρι Ρας στον «Ερωτευμένο Σαίξπηρ»…

Αλλά πριν το «μυστήριο» αυτό αποτέλεσμα, υπάρχουν ένα σωρό χαμένες μάχες που μέσα τους έχουμε κρύψει τόσες ελπίδες! Γι’ αυτό ίσως χρειάζονται…