Πρόσφατα ταξίδευα με σύμβουλο αρχηγού κόμματος (δε θα διευκρινίσω ποιου κόμματος ούτε αν πρόκειται για το κυβερνόν κόμμα, γιατί δεν έχει, εν τέλει, σημασία).

Αυτό που έχει σημασία είναι ότι στα πλαίσια της συζήτησης που κάναμε για τα κριτήρια επιλογής των τόπων των προεκλογικών τους επισκέψεων, εκείνος μου απάντησε επί λέξει: Α, εκεί δεν πάμε, γιατί είναι όλοι "τακτοποιημένοι" και δεν ενδιαφέρονται...

Είναι από αυτές τις κουβέντες-γκάφες που λέει κανείς, όταν έχει χαλαρώσει στα πλαίσια μιας συζήτησης που έχει τραβήξει σε μάκρος και ξαφνικά καταλαβαίνει τι ξεστόμισε ...  Γέλασα, μόλις μου το'πε και του απάντησα πόσο ξαφνιάζομαι που μετά το χάλι στο οποίο μας έφτασε αυτή η νοοτροπία, εξακολουθεί να διακατέχει τους "πολιτεύοντες". Ο καημένος έκανε πραγματικά μεγάλη προσπάθεια (μάταια) να τα μπαλώσει μετά. "Εεε, δεν εννοούσα το ρουσφέτι, να... τη φορολογία..." ψέλισε, ενώ κουνιόταν άβολα στη θέση του. Καλά, καλά, κατάλαβα, μην κουράζεστε, του είπα, χαμογελώντας, δεν είπατε και τίποτα που δεν ξέρουμε... Αυτός είναι ο πολιτικός μας πολιτισμός και αφορά όλο το σύστημα και όλα τα κόμματα, όχι μόνο το δικό σας.

Εγώ είμαι της άποψης ότι στα κοινά πρέπει να εμπλέκονται άνθρωποι όχι μόνο με τιμιότητα και ήθος (αν ξέρετε κανέναν τέτοιο, μακάρι να υπήρχε κι ένας μετρητής τιμιότητας και ήθους να παρακολουθούμε τις αυξομειώσεις), αλλά με επιπλέον προϋποθέσεις να είναι καταξιωμένοι επαγγελματικά και να μην επιδιώκουν οικονομικό όφελος (δηλ. να είναι εντάξει και οικονομικά, όσο κυνικό κι αν ακούγεται αυτό). Κι έχω αυτήν την άποψη, γιατί μόνο αν δεν έχεις ανάγκη την επαγγελματική προώθηση  και την εξουσία καθ' εαυτήν ή τα χρήματα, υπάρχουν ελπίδες να μην κάνεις βρώμικους συμβιβασμούς. Βλέπω νέους, πολύ αξιόλογους ανθρώπους να μπλέκονται με τα κοινά στην πολύ τρυφερή δεκαετία των 20 και αισθάνομαι ένα ρίγος. Είναι πολύ δύσκολο να μην πάρουν τα μυαλά αέρα και να μη γίνει η φιλοδοξία να προσφέρεις στα κοινά, προσωπικός αγώνας για εξουσία, ανάδειξη και κέρδος. Θέλει πολύ ισχυρό background η αντίσταση και δεν είναι δύσκολο να αναρωτηθεί κανείς, πόσοι από αυτούς τους νέους το διαθέτουν...

Είναι πολύ διδακτικό για όλους μας το μάθημα που πήρε ο φετινός Περουβιανός Νομπελίστας Λογοτεχνίας από την 3χρονη εμπλοκή του με την πολιτική:

Mario Vargas Llosa
«Τα τρία χρόνια της ενεργού ανάμειξής μου στην πολιτική ήταν πολύ διδακτικά για το πώς η δίψα για την εξουσία μπορεί να καταστρέψει έναν άνθρωπο, να διαστρέψει τις αρχές και τις αξίες του και να μεταμορφώσει τους ανθρώπους σε μικρά τέρατα». Από συνέντευξη στην εφημερίδα «Τhe Οbserver» (7.4.2002).