Που λέτε αδέρφια, το πέρασμα από «αγόρι» σε «άντρας» κουβαλάει μαζί του δυο προϋποθέσεις:  α) το να πας βόλτα με το πρώτο σου «αμάξι- για κλάμματα» την κοπέλα, με δίπλωμα που έχεις πρωτοπάρει και που το πας όπως οδηγεί το καράβι του ο captain Iglo στη διαφήμιση και β) να πάρεις την κιθάρα να της παίξεις ένα δικό σου κομμάτι-υποτίθεται γραμμένο γι αυτήν- που όμως εσύ το χεις γράψει πριν 5-6 χρόνια σε φάση άγριας σπαρίλας και το μόνο που σκεφτόσουν είναι να ρίξεις μέσα 3 σ’ αγαπώ, 6 γιατί μ’ άφησες μόνο και κανα-δυο διάσπαρτα μου λείπεις, να σπαράζεις όπως το τραγουδάς, να ξυπνήσεις το μητρικό ένστικτο της, για να την καραχουφτώσεις..!

Έτσι έχουνε τα πράγματα, κι αν οι πιο πιτσιρικάδες σήμερα έχουνε αφήσει την κιθάρα και χοροπηδούνε σαν αρκούδια-υποτίθεται τραγουδώντας χιπ-χοπ- όλοι ξέρουμε όμως κατά βάθος ότι όλο αυτό το χαλαμανταριό της συμφοράς ανεξαιρέτως, ψάχνουνε για γκόμενα..!

Εγώ πέρασα τη μετάβαση αυτή κάπως «άγρια» γιατί είχα ένα  αμάξι που μούγγριζε σαν πολυμίξερ αν και δημιουργούσε ένα δέος η όλη υπόθεση γιατί όταν ξεκινούσες, το άτιμο έκανε ήχο σαν να απογειώνεται ελικόπτερο.

Ομολογώ επίσης ότι στην πρώτη μου βόλτα με μια κοπέλα έμεινα κιόλας, πράγμα που με ωρίμασε αρκετά μπορώ να πω, γιατί γνώρισα τη γυναίκα πώς λειτουργεί σε καθεστώς πίεσης…

-         Είναι το high αμάξι που μου ‘λεγες ε?

-          Κοίτα πώς το πήρε η ατιμούλα! Δεν το χει ξανακάνει! Αλήθεια σου λέω!

-         Και γιατί δεν προχωράει;

-         Μάλλον θα φταίνε εξωτερικοί παράγοντες, δε βρίσκω δηλαδή ούτε ένα λόγο να μην το κάνει αυτό! Κι εξάλλου δες τι κίνηση έχει! Και να ξεκινούσε δηλαδή πάλι στο ίδιο σημείο θα ήμασταν!

- Σε λίγο θα μας πεις ότι έχει αγοραφοβία και δεν αντέχει την κίνηση!!! Άσε μας κάτω ρε, κι εσύ και τ’ αμάξι σου για απόσυρση είστε κι οι δυο!

-         Κοίτα που ξέρει και την απόσυρση…

- Ε τι νόμιζες;;; Μπορεί να είσαι μαλάκας αλλά δεν είσαι κι ο μοναδικός!!!

Εκεί άρχισα να πιάνω το θεματάκι με τις γυναίκες και να φτιάχνω νέα  moto… «Καλύτερα μιας ώρας bardon κι au revoir, παρά σαράντα χρόνια ν’ αλλάζεις ρεζερβουάρ!»

Οπότε μετά απ’ αυτό το σκωτσέζικο ντους το ΄ριξα στα στιχάκια… Η αλήθεια είναι ότι τα πρώτα ήτανε αμφίβολης ποιότητος γιατί δεν είχα μπει στο ρόλο του ποιητή. Νόμιζα ότι για να γράφεις έντονα, απλά πρέπει να ‘χεις τα νεύρα σου! Γι’ αυτό και τα στιχάκια γράψανε ιστορία και μπήκανε και στο λεξικό δίπλα στη λέξη «ανυποληψία»..!

«Είσαι κοπέλα παινεμένη

Της μέρας μου ξεκίνημα,

Άστο διάολο σιχαμένη

Δε στέλνεις ένα μήνυμα!»

Κι άλλα τέτοια όπου ο πόνος κι η ντροπή κάνανε μπαμ από διακόσια μέτρα, σαν πασοκτζής σε διαδήλωση. Έτσι, και με τις συμβουλές ενός φίλου καλλιτέχνη, άρχισα να γράφω πιο συγκεκαλυμμένα, να χώνω μέσα νύχτες κι αστροφεγγιές, κι ο πόνος να ξεπηδάει από μέσα σαν πολύχρωμος τσαρλατάνος, να ‘ναι το κερασάκι στην τούρτα της συγκλονιστικής ατμόσφαιρας…

«Ο ουρανός σκοτείνιασε

Και δε σε βλέπω αστέρι μου

Ή κάνε λίγο δίαιτα

Ή σήκω από το χέρι μου!»

Όπου διοργανώθηκε στο πανεπιστήμιό μου τότε μια ημέρα ποίησης, και ο καθηγητής μου, λόγω έλλειψης συμμετοχής, είπε ότι όποιος δε συμμετάσχει, στο μάθημα της λογοτεχνίας δεν έχει ελπίδα όχι απλώς να περάσει το μάθημα, αλλά θα βάλει κι ασφαλιστικά μέτρα για όποιον τολμήσει να πλησιάσει στις εξετάσεις…έτσι δεν είχα άλλη επιλογή. Κάθισα ένα απόγευμα να γράψω. Μα να μη μου βγαίνει τίποτα!

Πήγα κι έριξα μια ματιά στη φύση. Πολλή πράσινη γαμώτο, και πολλή ησυχία, δηλαδή και κάμπια να ήμουνα που λέει ο λόγος θα την είχα κοπανήσει! Για τόσο βαρεμάρα! Κι η θάλασσα μπλε, τα κύματα πλάτσα- πλούτσα να σου σπάνε τα νεύρα και οι βάρκες να κουνιούνται και μόνο που τις έβλεπα και φανταζόμουν να ‘μουν πάνω μ’ έπιανε αναγούλα,κι ο ουρανός γαλάζιος, να το και το τζετ λακ, και οι δρόμοι γκρίζοι, και τα αυτοκίνητα να πηγαίνουν πάνω- κάτω σα μαλακισμένα, γάμησέ τα σου λέω, όχι να γράψω δε μπορούσα, ούτε για ύπνο δε μπορούσες να πέσεις! Δίδυμα να είχα νεογέννητα, περισσότερη ησυχία θα είχα!

Οπότε είπα να πάψω να κοροϊδεύω και ο,τι είναι να μου βγει να μου βγει! Έτσι αυθόρμητα! Είχα και νεύρα γι’ άλλη μια φορά!

Δεν θέλω να μου λες τα ίδια λόγια

Τα πάντα γύρω απόψε είναι συνώνυμα

Της επανάληψης, του αβέβαιου, του γκρίζου

Προβλέψιμα αφόρητα, κι επώδυνα

Άσε με!

Ο κόσμος μου σε ήπια οράματα

Στριμώχνεται, φωνάζει, μα υποτάσσεται

Ζητώντας να αγοράσει νέα σφάλματα

Απ’ τα ίδια του τα σφάλματα αγοράζεται

Κι η πτώση μου στα μάτια σου να φαίνεται

Μια κοφτερή και πρώιμη ρυτίδα

Που θες να κρύψεις σα μέσα σου να υφαίνεται

Η πιο ύπουλη κι αιώνια παγίδα

Άσε με!

Φυσικά το ποίημα πάτωσε όπως ήτανε φυσικό, αν και όπως ανέφερε ο καθηγητής, διέβλεψε μια καλλιτεχνική φλέβα μέσα μου που λειτουργεί, είπα να τον ρωτήσω και για τον αιματοκρίτη μου αλλά είπα να μην το κάνω, ας κάνω κάποια άλλη στιγμή ένα check up συνολικό!

Βγαίνοντας από την αίθουσα, τρώγοντας αυτή τη φορά την «καλλιτεχνική» μου χιλόπιτα, κατάλαβα πως είχα ανέβει μια πίστα. Μ’ αυτά και μ’ αυτά νομίζω ότι είχα περάσει το στάδιο του αγοριού κι είχα γίνει άντρας, γιατί ο άντρας ο σωστός τελικά δημιουργείται όταν αποκρούεται ώστε να βελτιώνεται κι όχι όταν προχωράει ανενόχλητος. Γιατί κάτι θα βρεθεί να μπει στο δρόμο σου και πρέπει να μάθεις να στρίβεις που και που. Γιατί το παν τελικά είναι να βρίσκεσαι σε εγρήγορση…

Λαϊκιστί, «Το νου σου!»