-Χρόνια πολλά.
-Χρόνια πολλά, φώναζαν ο ένας στον άλλον.
Τ’ αστέρια έλαμπαν, οι θάλασσες έκαναν διπλό τον ουρανό.
Ένα χλωμό φεγγάρι, αιώρα λικνιστική στα άπειρα τα ύψη.
Σκόνη χρυσή, από του ήλιου το άρμα, κατέβαινε μέσα στη νύχτα, θυμίζοντας την πορεία του την πρωινή.
Τα σύννεφα κινούσαν σιγά - αργά τον όγκο τους, αχνό καθάριο, ζωγραφιά σκιών της νύχτας.
Λίγα λουλούδια στον κήπο, ένα νυχτολούλουδο, ένα γιασεμί και ο κρίνος που είχε φουντώσει.
Η ζάχαρη ψημένη για τα γλυκά της επετείου εκείνης της ημέρας, να μυρίζει και να μοσχοβολά ο τόπος όλος, να αρωματίζεται γιορτινά η γειτονιά ολόκληρη.
Ένα μικρό κουραμπιεδάκι σε σχήμα παράξενο, σαν μικρό ανθρωπάκι άρχισε να τεντώνει τα αχνοσκονισμένα χεράκια του, σηκώνοντας μια μικρή νεφωσιά γύρω του, από την ζάχαρη που έπεφτε από πάνω του.
Γύρισε το μικρό του κεφαλάκι δεξιά αριστερά, κοίταξε όλο περιέργεια τον χώρο γύρω του και κάνοντας ένα άλμα, βγήκε από τον χρυσοποίκιλτο δίσκο, όπου βρίσκονταν και τ’ άλλα μικρά κουραμπιεδάκια. Περπάτησε για λίγο επάνω στο κόκκινο βελούδινο τραπεζομάντιλο των Χριστουγέννων, κάνοντας τα μικρά του ποδαράκια, να αφήνουν πίσω τους, αποτυπώματα μικρά - μικρά, κουραμπιεδοαποτυπωματάκια, πατημασιές.
Σήκωσε για λίγο το κεφαλάκι του, κοίταξε τα ποικιλόχρωμα φωτάκια που αναβόσβηναν, από το δέντρο κοντά στο δεξί παράθυρο, άκουσε έπειτα την γλυκιά μουσική των άστρων που τρίβονταν επάνω στον ουράνιο θόλο, κάνοντας τα τζάμια των παραθύρων να τρίζουν από τον αστροϋπερήχο της ουράνιας μελωδίας.
Ένα Χριστουγεννιάτικο δέντρο πελώριο στον ουρανό φώτιζε τώρα, την ανθρωπότητα ολόκληρη και την κοινωνία των λευκών κατάλευκων κουραμπιέδων, που στόλιζαν το τραπέζι των Χριστουγέννων, με την ολόλευκη ομορφιά τους.
Ο αστερισμός του κουραμπιέ, έστελνε μηνύματα στη γη, στην πλάση, στο σύμπαν. Είχε στείλει και ένα διαστημόπλοιο, όμοιο με κείνο τον δίσκο, που ήταν γεμάτος με κουραμπιέδες επάνω στο τραπέζι τον Χριστουγέννων.
Έκανε μια βόλτα γύρω από το σπίτι, εντόπισε το ανοιχτό εξώφυλλο στο παράθυρο ο ιπτάμενος δίσκος του αστερισμού του κουραμπιέ, πέρασε μεμιάς από τα τζάμια σαν να μην υπήρχαν καν.
Έκανε έναν έλεγχο ερευνητικό μέσα στο σπίτι, ακόμα και μέσα στο δωμάτιο των παιδιών, όπου ήσυχα - ήρεμα κοιμούνταν, με κλειστά, κατάκλειστα, τα ανυποψίαστα ματάκια τους, ο μικρούλης Ορέστης και ο ακόμα μικρότερος αδερφούλης του Φαίδων.
Το διαστημοδισκόπλοιο του κουραμπιέ, πέρασε και από το δωμάτιο των πιο μεγάλων τους αδελφών του Νικόλαου και Αλέξανδρου, κάνοντας έναν ελιγμό με κατακόρυφη εφορμητική πορεία προς το γραφείο που είχε δίπλα του, άφησε ένα σημείωμα και με διπλό ανυψωτικό λούπινγκ και μία καταπληκτική επιτόπια στροφή στον αέρα, βγήκε στον εσωτερικό διάδρομο του σπιτιού, άρπαξε με ένα δίχτυ, τον μικρό κουραμπιεδάκο, βγαίνοντας με υπερβολική ταχύτητα, από τον χώρο του σπιτιού, δια μέσου των τζαμιών αφήνοντάς τα και πάλι άθιχτα.
Το πρωί, πρωί Χριστουγέννων, την άλλη μέρα, τίποτα δε μαρτυρούσε τι είχε συμβεί, την προηγούμενη νύχτα που πέρασε.
Τίποτα εκτός από τα μικρά ανεξήγητα πατήματα, πάνω στο βελούδινο κόκκινο κάλυμμα, του τραπεζιού των Χριστουγέννων στη μέση του σαλονιού.
Α!!! ήταν κι εκείνο το περίεργο σημείωμα, που είχε αφήσει επάνω στο γραφείο του Αλέξανδρου, του μεγάλου αδελφού, ο ιπτάμενος κουραμπιεδοδίσκος.
Τι έλεγε το σημείωμα; Τι έγραφε; Κάτι παράξενα σχήματα, ήσαν χαραγμένα επάνω στο σκληρό αλλά εύκαμπτο χαρτί, που είχε βρεθεί.
Παράξενα σχήματα, σα κουραμπιέδες λοξοί, ίσιοι, λευκοί ολόλευκοι, έδιναν το στίγμα τους. Αλλά το μήνυμα δεν μπορούσαν να το ξεδιαλύνουν, να το ερμηνεύσουν. Μυστήριο λοιπόν για όλους τα πατήματα και το σημείωμα.
Η μέρα ξημέρωσε. Τα Χρόνια Πολλά, πήγαιναν κι έρχονταν. Όλα έδειχναν πως θα είχαμε μια όμορφη μέρα Χριστουγέννων. Τα παιδιά μετά την πρώτη τους έκπληξη, μετά και από τις καθιερωμένες πρωινές ατομικές ασχολίες καθαριότητας, είπαν τα κάλαντα χτυπώντας τα τριγωνάκια τους, πλημμυρίζοντας έτσι με γιορταστικούς ήχους τον χώρο του σπιτιού.
Με χαρές, γέλια και τραγούδια, πέρασε το πρωινό. Το μεσημέρι λίγο μετά από το στρώσιμο του Χριστουγεννιάτικου τραπεζιού, ο ουρανός άσπρισε από λευκές κατάλευκες νιφάδες χιονιού, που κατέβαιναν προς την γη, σκεπάζοντας το τοπίο, τα σπίτια, το έδαφος.
Ένα παχύ λευκό στρώμα άχνης από τον ουρανό είχε σκεπάσει τα πάντα, όπως η ζάχαρη τους κουραμπιέδες μέσα στο δίσκο τους.
Τι ήταν λέτε παιδιά; Μήνυμα από τον ουρανό; Από τον αστερισμό του κουραμπιέ; Μήνυμα πως ο μικρός κουραμπιεδάκος έφτασε στον προορισμό του; Ή μήπως δεν έγιναν όλα αυτά και απλά τα φαντάστηκα; Κι εκείνα τα πατηματάκια επάνω στον βελούδο; Και το σημείωμα με τα παράξενα σχέδια, που βρέθηκε στο γραφείο του Αλέξανδρου και που κανένας μας δεν μπορούσε να το ερμηνεύσει;

ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ
ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ
ΓΙΑ ΕΣΑΣ
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ