Χθες πήγα στο Σαββόπουλο. Ναι, σ' αυτόν τον εξηντάρη καράφλα που μαζί με το Νταλάρα διεκδικούν χρόνια τώρα επάξια τον τίτλο του μεγαλύτερου πτυελοδέκτη στο ελληνικό τραγούδι (ο Μίκης έρχεται άνετα τρίτος και καταϊδρωμένος). Μπορεί να ήμουν εξαντλημένος από την ίωση που με ταλαιπώρησε όλη τη βδομάδα, μπορεί να ήμουν κουρασμένος από τα μαζικά ψώνια που είχα κάνει νωρίτερα, αλλά ήθελα οπωσδήποτε να πάω στο Μύλο για να δω τον "Πυρήνα" (Σαββόπουλος, Λάντσιας, Κιουρτσόγλου). Όχι μόνο γιατί επρόκειτο για εμφάνιση του "δικού μου" ούτε επειδή θα τον πλαισίωναν δύο τρομεροί μουσικοί, αλλά γιατί είχα μάθει πώς το πρόγραμμα απευθυνόταν σε ακραιφνείς σαββοπουλικούς, με τραγούδια δύσκολα ή λιγότερο γνωστά στο ευρύ κοινό, πράγμα που σήμαινε ότι και το ακροατήριο θα ήταν ανάλογο.

Τώρα βέβαια μπορεί ο καθένας να έχει αρχίσει ήδη τα γνωστά: "Εχ, μωρέ, με το Σαββόπουλο! Νισάφι! Γέρασε, έγινε σύστημα, καθεστώς, τα άρπαξε και τα αρπάζει, δεν δίνει τίποτα καινούριο, ξεπουλήθηκε, είναι συντηρητικούρα, νεοορθόδοξος, ζει στην κοσμάρα του, δεν πήγε φαντάρος, φταίει για τη Χούντα, είναι υπεύθυνος για τις κλιματικές αλλαγές και στην τελική δεν τον γουστάρουμε!" Δικαίωμά σας. Δεν θα απολογηθώ για τους λόγους που με έχει κερδίσει αυτός ο μπαγάσας και κυρίως το έργο του όλες αυτές τις δεκαετίες από το "Φορτηγό" μέχρι σήμερα. Μπορεί κανείς να απολογηθεί για ένα κομμάτι του εαυτού του; Όποιος θέλει πολεμική γύρω από το Σαββόπουλο, ας διαβάσει εδώ ή εδώ .

Κοιτώντας και ακούγοντας χθες συνειδητοποίησα, ίσως για πρώτη φορά με τόση ενάργεια, γιατί με τραβάει αυτός ο άνθρωπος. Φωτίζει καλύτερα από κάθε άλλον καλλιτέχνη τις αντιθέσεις και τις αντιφάσεις απ' τις οποίες είμαι φτιαγμένος εγώ αλλά και ο κόσμος γύρω μου. Και το κοινό του είναι ο καλύτερος καθρέφτης αυτού του πράγματος: είδα νεαρούς που δε φαίνονταν να έχουν τελειώσει το σχολείο ακόμα, φοιτητές που ψάχνονται γενικώς,  τριαντάρηδες βέβαιους στην αβεβαιότητά τους, ήρεμους σαραντάρηδες, κουρασμένους πενηντάρηδες και γαλήνιους εξηντάρηδες. ’λλοι να παίρνουν τα μπουκάλια κάθε τόσο και άλλοι να μένουν με την ίδια μπύρα στο χέρι για το μισό πρόγραμμα. ’λλοι να κάθονται στο πάτωμα μισό μέτρο από τον ίδιο και άλλες να κάνουν παρατήρηση στη διπλανή τους επειδή στηρίχτηκε στο παλτό τους. Κάποιοι να ξέρουν όλα τα τραγούδια και να τα τραγουδούν και κάποιοι να ρωτούν από ποιο δίσκο είναι.

Α, τα τραγούδια του. Οι αντιφάσεις και οι αντιθέσεις. Εγώ. Έρωτας και γάμος. Συντήρηση κι επανάσταση. Χαμηλόφωνα και γκαζιάρικα. Δικά του και διασκευασμένα. Τραγουδίσιμα και δύσκολα. Μικρά και μεγάλα. Παλιά και καινούρια. Όλα όμως αγαπημένα, γιατί όλα έχουν μια αλήθεια, τη δική τους αλήθεια, που μπόρεσε να γίνει και αλήθεια κάποιων άλλων.

Θα μπορούσα να μιλώ με τις ώρες για καθένα τους. Δεν είχα την πρόθεση αυτή. Θα ξέφευγα και θα φλυαρούσα άσκοπα. Θα κλείσω αυτό το κείμενο που μπάζει από παντού, που ούτε τα μισά από όσα ήθελα να πω δεν έχει, με κάτι στίχους του που τους τραγουδούσα 9-10 χρονών χωρίς να τους καταλαβαίνω καλά-καλά και που ταιριάζουν απόλυτα τόσο στη χθεσινή βραδιά όσο και στις σκέψεις μου εδώ: "Ο έρωτας μας είναι σαν τη συναυλία που είναι ανίκανη να τελειώσει και να το ευχαριστηθεί"...