Αγαπητές φίλες, αγαπητοί φίλοι,

το έναυσμα για να γράψω το σημερινό μου άρθρο, μου το έδωσε σε κάποια συζήτηση σήμερα το πρωί, συγγενικό  μου πρόσωπο. Πιάσαμε κουβέντα για τις υπερπολύτεκνες οικογένειες, δηλαδή για αυτές που έχουν 5,6,7, ..10 ώς και 14 παιδιά. Και η αιτία ήταν ο θαυμασμός που ένιωθε για μια γνωστή της οικογένεια που δυο από τα παιδιά της τα είχε μαθητές πριν μερικά χρόνια. Ήταν παιδιά μιας οικογένειας με 8 παιδιά και τα τότε μικρά παιδάκια που σήμερα είναι στο Πανεπιστήμιο, πήγαιναν στο σχολείο περιποιημένα, χαμογελαστά, μελετημένα και με πολύ καλά στοιχεία αγωγής. Οι γονείς φτωχοί βιοπαλαιστές κατάφερναν να συντηρούν μια τόσο μεγάλη οικογένεια με κόπο βέβαια , αλλά λίαν αποτελεσματικά, χωρίς να γογγύζουν και να παραπονιούνται. .

Σε αυτές τις οικογένειες τα παιδάκια από πολύ νωρίς βοηθούν την μητέρα τους και βέβαια τα μικρότερα αδέρφια τους, και αναλαμβάνουν από μόνα τους ευθύνες.

Δεν ξέρω πως γίνεται αυτό, αλλά εγώ πάντα αισθανόμουνα δέος για τις πολύτεκνες οικογένειες.

Όταν ήμουν μαθητής είχα έναν καθηγητή που με ένα μισθό και λίγα έσοδα από λάδι που παρήγαγε από το λιοστάσι του, κατάφερε να τα σπουδάξει όλα, και από ότι μαθαίνω όλα αποκατασταθήκανε.

Δηλαδή αυτό που λένε κάποιοι ότι κανένας δεν πάει χαμένος ισχύει τελικά, αλλά εγώ πιστεύω πως η Θεία δύναμη βοηθά πολύ αυτές τις οικογένειες που γίνονται πολύτεκνες από πεποίθηση, γιατί δεν θέλουν να γίνονται δολοφόνοι των εμβρύων που συλλαμβάνονται.

Και φαίνεται πως ανταμοίβονται γι' αυτό από τον Θεό.

Είχα δει παλιότερα ένα ντοκιμαντέρ από μια άμβλωση. Το ενός-δύο μηνών έμβρυο, έκανε ολόκληρο αγώνα για να γλυτώσει από την δολοφονική τσιμπίδα του Δολοφόνου γιατρού.

Αν αυτό το ντοκιμαντέρ το έβλεπαν τα εκατομμύρια των γυναικών που κάνουν άμβλωση, πιστεύω πως οι αμβλώσεις θα μειώνονταν πάρα πολύ. Η αγωνιώδης προσπάθεια του εμβρύου να σώσει την ζωή του ήταν τόσο συγκλονιστική που οι γυναίκες θα το σκεπτόντουσαν πολύ να κάνουν άμβλωση βλέποντας το μαρτύριο που υφίσταται το έμβρυο μέχρι την οριστική του εκτέλεση από τον άνανδρο εχθρό του, τον γιατρό.

Δεν μιλώ βέβαια για ειδικές περιπτώσεις προπαντός υγείας, όπου εκτιμάται από τους γιατρούς πως επιβάλλεται να γίνει μια άμβλωση.

Αυτά για προβληματισμό.

Μα θα μου πείτε:

Βρε adreo τι μας λες   τέτοιες εποχές;

Σας απαντώ τίποτα καινούριο.

Απλά οι νέοι άνθρωποι να μην γίνονται δολοφόνοι. Και αν έχουν τα κότσια ας κάνουν αν μπορούν μεγάλες οικογένειες. Αλλιώς να προσέχουν πάρα πολύ.

Στο κάτω, κάτω , το μυαλό το έχουμε για να σκεπτόμαστε καλά , ιδιαίτερα για κάποιες πράξεις μου. Πάντως εγώ είμαι θαυμαστής αυτών των ανθρώπων.

Οι κληρικοί συνήθως γίνονται υπερπολύτεκνοι. Με ένα μισθό και κάτι ψιλά καταφέρνουν και μεγαλώνουν μεγάλες οικογένειες. Νομίζω λοιπόν πως όλοι μπορούν να έχουν 3-4 τουλάχιστον παιδιά. Θα μου πείτε πάλι: Για να είναι άνεργα όταν μεγαλώσουν; Είναι ένα πρόβλημα, το αναγνωρίζω, αλλά οι πιο παλιοί Έλληνες έζησαν σε τραγικότερες καταστάσεις . Και όμως τα κατάφεραν.

Ας το επιδιώξουν λοιπόν οι νεώτεροι, αν μπορούν βέβαια και πιστεύουν πως είναι στα μέτρα τους η πολύτεκνη οικογένεια.

Αυτά λοιπόν και ελπίζω να μην σας ξάφνιασα με τις απόψεις μου.  Την εποχή που εγώ  ήμουνα παιδί, η ζωή ήταν πολύ περισσότερο δύσκολη. Η ανέχεια στο περισσότερο τμήμα του Λαού κυριαρχούσε. Όμως οι πολύτεκνες οικογένειες ήταν πάρα πολλές. Ποια η διαφορά με την σημερινή εποχή; Κατά την γνώμη μου καμία. Είμαστε ακριβώς στην εποχή του 1960 από άποψη οικονομική.

Αν λοιπόν έχω άδικο για όσα γράφω, ας μου το πείτε. Καληνύχτα σας.

adreo