Απογοήτευση. Μία ακόμη φορά που δε με κάλυψε η κριτική κανενός. Γιατί όλοι είχαν πει τα καλύτερα. Αλλά όχι! Με όσο καλή διάθεση κι αν πήγα, δεν καλύφθηκα.

Καταρχήν, πάντα με στεναχωρούσε το γεγονός ότι δε βλέπω στα θέατρα νέους ανθρώπους. Σ' αυτή την παράσταση το τοπίο είχε άτομα μεταξύ 45-60+ χρονών. Εκτός αυτού, οι πίσω θέσεις ήταν άδειες. Και μιλάμε για απογευματινή παράσταση!

Τα σκηνικά, η μουσική (Κίτρινα Ποδήλατα) κι οι υπόλοιπες κατασκευές ήταν μια χαρά. Στη δράση μου τα χάλασαν. Ήταν ένα υπέροχο έργο του Ντ. Φο, αλλά με λάθος απόδοση. Οκ, μιλάμε για κωμωδία, αλλά όχι για σαχλοκωμωδία. Τον Παπαδόπουλο δεν τον είδα σε κάτι διαφορετικό από το "Φιόρο του Λεβάντε" που έπαιζε το Νιόνιο. H ορθοφωνία είχε πάει περίπατο. Οι διάλογοι ήταν λες κι είχαν μπει στο F/FRW, ενώ η δράση έμενε στάσιμη.

Θα μπορούσα να πω πως ήταν το σωστό λιμπρέτο με τους λάθως μουσικούς. Γιατί όλοι τους οι συντελεστές έχουν αποδείξει στο παρελθόν πως μπορούν να κάνουν πολλά περισσότερα από αυτό.

Δε θέλω να πως πως ήταν εντελώς αποτυχία, οπότε λέω πως το τέλος ήταν αλήθεια ανατρεπτικό κι η εμφάνιση της Δήμητρας Στογιάννη ήταν αξιοπρεπέστατη.

Η υπόθεση και πληροφορίες.