Το παν στη ζωή είναι να βρεις αυτό που σε εκφράζει…

Είναι μια δύσκολη διαδικασία, γιατί στη ζωή δεν υπάρχει παρθενογένεση. Προχωράς συνεχώς με πρότυπα. Κάποια απ’ αυτά στη διαδρομή αλλάζουνε, αφού έχεις πάρει τα στοιχεία που σ’ αρέσουν.

Έτσι φτάνεις σε μια ηλικία που έχεις το δικό σου image και μπορείς και συ να λειτουργήσεις ως πρότυπο. Στην ουσία είσαι ένα παζλ από διάφορες επιρροές, το οποίο όμως είναι μοναδικό…

Εγώ πίστευα ότι είχα αρχίσει να φτάνω στο τέλος της διαδρομής και έτσι, περήφανα, να διαβώ το δρόμο μου ως πρότυπο…(τα παιδάκια μακριά!)

Μέχρι που ανακάλυψα σε μια εκπομπή τον μεγάλο προφήτη, εκείνον που θα με κάνει να αναβάλλω για λίγο το πέρασμα μου να γίνω πρότυπο και πάρω από εκείνον ο,τι έχει να μου διδάξει…

Και είναι εκείνος με το μαλλί κάγκελο, που συστήνεται ως εξωγήινος. Τα μαλλιά του είναι κεραίες που επικοινωνεί με το υπερπέραν. Μάλιστα, όπως είπε, τους συνάντησε κάπου έξω από την Πάτρα και τα είπανε…

Όταν τον ρώτησαν τι ειπώθηκε στην ιστορική αυτή συνάντηση δε μίλησε. Και σωστά. Έχουν και τα δικά τους…

Κι εγώ μάθαινα ο κουτός για δήθεν σπουδαίες συναντήσεις στη Γιάλτα και στη Λωζάννη. Αλλού όμως παίζεται το παιχνίδι!

Ειπώθηκαν σπουδαία πράγματα για το μέλλον της ανθρωπότητας. Ο άνθρωπος- κεραία, απ’ ότι έμαθα μας εκπροσώπησε τέλεια ως γένος, στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων και όρθωσε το ανάστημά του στους εξωγήινους εισβολείς όταν εκείνοι του έθεσαν σοβαρά ζητήματα:

-         Κλιτς?

-         Κλον!

Είπε κι άλλα. Ανατριχιαστικά. Αλλά τα σημαντικά τα κράτησε για την πάρτη του.

Και εγώ κάθομαι κι αναρωτιέμαι ο δύστυχος. Γιατί άλλοι επικοινωνούν με τον αγαπημένο τους άγιο κάθε τρεις και λίγο και εγώ όχι? Άλλοι γιατί ακούνε φωνές από το υπερπέραν? Άλλοι γιατί μιλάνε με τα δέντρα και τα  ποτάμια?

Εγώ ποτέ δεν έβλεπα X-Files γιατί δεν είχε ωραία πρωταγωνίστρια. Ούτε στην εκκλησία πήγαινα γιατί ήξερα τι θα γίνει στο τέλος. Και η συνεργασία μου με τα δέντρα τελείωσε νωρίς, όταν έσπασε και με έριξε κάτω το κλαδί που είχα σκαρφαλώσει όταν ήμουν μικρός. Δεν έπαθα τίποτα σοβαρό. Ούτε το κλαδί.

Ποτέ μου τελικά δε θ’ ακούσω φωνές. Ίσως δεν είμαι άξιος γι’ αυτό. Πότε δε θα γίνω εμπνευσμένο πρότυπο. Τα μαλλιά μου θα είναι μια ζωή ένα μάτσο κοινές τρίχες. Κεραίες, θα είμαι καταδικασμένος να αγοράζω πάντα απ’ έξω. Και ιπτάμενους δίσκους ποτέ δε θα δω. Μόνο στο κεφάλι θα μου ‘ρχονται από κάποια αυτοκαταστροφική γυναίκα που θα κάνει τη λάθος σκέψη στη λάθος στιγμή.

Θα παρηγοριέμαι όμως όταν θα μ’ αποκαλεί ούφο. Θα σημαίνει ότι κάτι απορρόφησα τελικά από τον άνθρωπο-κεραία.

Κάτι ήξερε η Δήμητρα Παπαδοπούλου…(για τους γνωρίζοντες…)