Παλεύει ο καλός με τον κακό εαυτό μου…

Ο καλός είναι ευγενικός, δε χαλάει χατίρι σε κανέναν, μιλάει σοβαρά, έχει απόψεις δυνατές, διεκδικεί και γενικώς με ξενερώνει αφάνταστα…

Ο κακός λέει ο,τι να ‘ναι όπου να ‘ναι, σκέφτεται ελάχιστα, λέει βλακείες, δυσκολεύει τη θέση του συνέχεια, πέφτει από το ένα λάθος στο άλλο, τα παρατάει χωρίς λόγο, επιστρέφει χωρίς λόγο, ξεχνάει, κοροϊδεύει,  συγκινείται, δυσανασχετεί με το καθετί…

Ο καλός μου εαυτός έχει θαυμαστές μόνο τους γονείς μου και τη θεία Μάρθα.

Ο κακός τους υπόλοιπους.

Αλλά τα πράγματα για τον κακό εαυτό μου πάνε από το κακό στο χειρότερο. Τον τελευταίο καιρό χάνει τη μια μάχη μετά την άλλη, με τον καλό να είναι έτοιμος να υψώσει τη γροθιά του νικητή.

Γιατί το κοινό στο οποίο απευθύνεται ο κακός συνεχώς μικραίνει. Γιατί οι άνθρωποι φοβούνται οτιδήποτε απειλήσει τα κεκτημένα τους. Θωρακίζονται ψυχικά και αποφεύγουν επιρροές που ξεπερνούν τα όρια της τυπικότητας και της ταπεινότητας.

Η κάθε προσωπική υπέρβαση τους ενοχλεί. Κάθε νέο δεδομένο που προσπαθεί να εισχωρήσει στη ζωή τους το αντιμετωπίζουν με τρόμο…

Ο καλός εαυτός όμως, όπως καθετί, έχει και τη σκοτεινή του πλευρά. Ο καλός εαυτός είναι ένα καταπιεσμένο πλάσμα, παραγεμισμένο με σύνδρομα αυτιστικά, μονόχνωτο, ανυπόφορο και απροσπέλαστο στα πάθη.

Αν το πολλαπλασιάσουμε επί 10 εκατομμύρια, φτιάχνουμε την κοινωνία. Σοβαροφανής, με ανθρώπους που «σκοτώνονται» για ένα ευρώ, ανοικτόμυαλους μόνο σ’ ο,τι αφορά τους άλλους, απαιτητικούς, χωρίς χιούμορ και με συμπλέγματα αξεπέραστα, άχρωμους, άοσμους, κοινωνικά απόντες, προσωπικά ναυάγια…

Το σύστημα επιβάλλει την επικράτηση του καλού εαυτού. Εμένα ανέκαθεν όμως με συγκινούσαν περισσότερο  τα δάκρυα του ηττημένου απ’ τη γροθιά του νικητή…

Έχω κλάψει ελάχιστες φορές. Μία από αυτές ήταν το 1990, μικρό παιδί. Τελικός παγκοσμίου κυπέλλου, Δυτική Γερμανία- Αργεντινή. Ο Μαραντόνα πριν δυο βράδια «τόλμησε» να πετάξει εκτός διοργάνωσης την Ιταλία μέσα στη Νάπολι, παρά τις συστάσεις των «φίλων» του να μην προσπαθήσει πολύ για αυτή τη νίκη. Τους κέρδισε μόνος του. Και τιμωρήθηκε. Η Δ. Γερμανία σήκωσε το παγκόσμιο κύπελλο με μια αισχρή διαιτησία κατά της Αργεντινής. Δυο μήνες μετά συνέλαβαν το Μαραντόνα για χρήση κοκαΐνης και του σταμάτησαν το ποδόσφαιρο, ενώ ήταν γνωστό ότι έπινε από το 1982. Ως τότε όμως «έβγαζε» τον καλό του εαυτό και το σύστημα τον χρειαζότανε. Μόλις πρόταξε τον κακό του, απλά τιμωρήθηκε, λοιδορήθηκε και παρομοιώθηκε με το διάβολο .  

Δε συγκρίνω φυσικά τον εαυτό μου με τον ανυπέρβλητο Ντιέγκο. Αλλά όλοι  έχουμε την «καλή»  και τη «κακή» πλευρά μας…

Και για μένα, όσο περνά ο καιρός, τόσο περισσότερο «σφίγγουν τα λουριά» για τον κακό εαυτό μου…

Μάλλον θα ηττηθεί αλλά δε με νοιάζει…

Η αξία του νικημένου δίνει δόξα στον νικητή?

Θα το ήθελαν πολύ, αλλά δε νομίζω…