Πρώτη φορά μου έκατσε η σύνδεση στο Wiz-free του Ελ. Βεν. Τυχαίο; Εντελώς.

Το lounge, από την άλλη, δε μου κάθεται με τίποτα. Δεν πάει να κάνω εγώ σχέδια, για του πού θα περάσω τις 4 ωρίτσες μου στο Ελ. Βεν. Το lounge σκοτίστηκε. Κλειστό, λέει, μέχρι τις 3.30.

Είπα να δοκιμάσω την τύχη μου και σε ένα άλλο lounge, αλλά η κοπέλα ήταν ανένδοτη: "Αφού δεν ταξιδεύετε με μας, δε γίνεται να περάσετε". Καλά, εκεί έχουν μόνο πολυθρον(άρες), δερμάτινοι καναπέδες δεν έχουν, σκέφτηκα, οπότε τελικά δεν πειράζει. Όμως, βρήκα άδικη την άρνηση. Τόσα λεφτά μας κόστισε η χρυσή, χρυσή μου: "Αφού δεν έχετε πτήση για εκεί που θέλω να πάω", της λέω, "δεν έχω επιλογή το να ταξιδέψω με σας". "Δεν έχει σημασία, λυπάμαι". Καλά, αφού λυπάσαι, πάω να σαβουριάσω ό,τι βρω ανοιχτό, γιατί χρειάζομαι αντοχές ως τις 5. (Καινούρια δικαιολογία, για να γουρουνιάζει κανείς με το φαγητό: Αφού το βράδυ δε γίνεται να κοιμηθούμε, θα τρώμε κι εμείς αβέρτα, μπροστά μας ό,τι βρούμε...).

Βέβαια αυτή είναι μία δικαιολογία περιορισμένης χρονικής ισχύος, διότι οσονούπω δε θα υπάρχει "σάλιο" που είπε και ο Μίνιστερ Λοβ., οπότε αντί για γουρουνιάσματα, θα κάνουμε γουργουρίσματα. Τα γουργούρισμα της Μεγάλης Ιδέας: Πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι φαΐ θα δούμε. Πώς πήραμε πίσω την Πόλη; Ε, το ίδιο ακριβώς.

Τέλος πάντων, εδώ ο κόσμος καίγεται, οι πλατείες ξεχυλίζουν, ο Παπανδρέου απέκτησε λαιμό=Βενιζέλο κι εγώ αναρωτιέμαι πώς θα περάσω ένα βράδυ κι αν θα έχω αύριο να φάω... Ντροπή μου.

ΥΓ. http://www.newsit.gr/default.php?pname=Article&art_id=83202&catid=9

Κοίτα χαρά στη φώτο-βίντεο ο λαιμός!