..να περιμένω με ποικίλα συναισθήματα την πρώτη μέρα του σχολείου.

..να πάω να αγοράσω σχολικά.

..να μετράω μέρες μέχρι τα Χριστούγεννα και τις 15ήμερες διακοπές μου.

..να ανυπομονώ για τις 4/12, που για τη Δάφνη είναι αργία.

..να ξυπνάω από τις 7.30 π.μ. και να τρέχω σαν την τρελή, για να μην πάρω απουσία.

..μικροπράγματα κι άγχη του τύπου "λες να βάλει πρόχειρο; φορτσάτο τον είδα".

..να περιμένω λεωφορείο για φροντιστήριο.

..να ετοιμάζω μία τσάντα 12.5 κιλών πριν κοιμηθώ.

Πάνε. Τελείωσαν κι αυτά. Πάμε για τα πραγματικά προβλήματα!

Είναι πολύ νωρίς ακόμα, για να μπορέσω να πω "μεγάλωσε επιτέλους βρε Δεσποινάκι". Αλλά κι η κατάλληλη στιγμή, για να πω πως θα μου λείψουν όλα αυτά. Ναι, τα καλύτερα μπορεί να είναι στο δρόμο. Μα δεν ξεχνάς δώδεκα χρόνια στα θρανία.

Κι ακόμη δεν έχουν έρθει ούτε τα πρωτοβρόχια.

Το μότο αρκετών χρόνων είναι "ό,τι είναι  να έρθει, να έρθει με το καλό". Αλλά βρε παιδί  μου, είναι αυτή η τρεμούλα πριν το καινούργιο.

Ουφ..μεγάλωσα κι εγώ. Η φοιτητική ζωή ξεκινά με χαμόγελο, αλλιώς θα μας κουράσει.

Πώς θα είναι από 'δω κι εμπρός χωρίς το άρωμα καφέ, χαρτιού κι αλόης, που είχε μέχρι στιγμή το σχολείο; 

Ας ελπίσουμε, πως λίγες σταγονίτσες νερού θα πάρουν τη μελαγχολία του καλοκαιριού. (Των τελευταίων ημερών του, δηλαδή!)

*Αγνοώ τον καλλιτέχνη της βροχερής Αθήνας. Τον ευχαριστώ. (πάνω photo)