Πολύ πολύ ψηλά, στον κήπο τ΄ ουρανού, ψηλότερα από κει που φτερουγίζουν τα πρώτα χελιδόνια της άνοιξης, ψηλότερα από κει που κρύβονται οι χαρταετοί που το σκασαν, ψηλότερα ακόμα κι από κει που το ουράνιο τόξο σκαρώνει ζωγραφιές με τα χρωματιστά κραγιόνια του, ζει μια μεγάλη οικογένεια από συννεφάκια. Έχουν πατέρα τον απέραντο ουρανό, που τα χορεύει και τα κανακεύει στην αγκαλιά του, και μάνα τους τη γαλανή θάλασσα, που κάθε αυγούλα τα καθρεφτίζει στην κρυστάλλινη ποδιά της, για να χτενίσουν τα πουπουλένια τους μπουκλάκια. Άλλα συννεφάκια είναι σταχτούλικα και κατσούφικα, σαν μουτζουρίτσες, άλλα χιονόλευκα και γαλατένια. Και σε πόσα σχήματα! Μερικά μοιάζουν με φουσκομάγουλα παιδάκια, άλλα με μπάλες από παγωτό καϊμάκι  ή από αφράτο μπαμπάκι, άλλα με ζώα, με ανεμόπτερα, με μαλλί της γριάς…

Ήταν κάποτε, που λέτε, κι ένα μικρούτσικο σύννεφο που θύμιζε καραβάκι. Έβλεπε όμως αληθινά καραβάκια  κάτω στη θάλασσα και ζήλευε. «Εγώ ούτε καραβοκύρη έχω να μ΄ οδηγεί», παραπονιόταν, «ούτε ναυτάκια ούτε ταξιδιώτες. Μοναχούλι αρμενίζω. Σε κανέναν δε δίνω χαρά». Κι ενώ τ΄ αδερφάκια του έπαιζαν ανέμελα, κάνοντας τσουλήθρα στις πρωινές ηλιαχτίδες και τραμπάλα στα μουστάκια του κυρ Βοριά, το συννεφένιο καραβάκι έμενε μόνο και θλιμμένο. Το δε μια μέρα μια νεραιδούλα και το συμπόνεσε. «Πες μου τι θέλεις, μικρό μου», του είπε τρυφερά «κι εγώ θα στο δώσω». «Θέλω να έχω φίλους!», στέναζε αυτό. «Πολλούς φίλους! Και να τους παίρνω μαζί μου στα πιο όμορφα ταξίδια!». Το άγγιξε τότε η καλή νεράιδα με το μαγικό ραβδάκι της, που έσταζε ασημόσκονη, και το ονόμασε «Φαντασία». Κι από τότε, το συννεφένιο καραβάκι, με φουσκωμένο τ΄ άσπρο του πανί, ταξιδεύει μικρά και μεγάλα παιδιά σε τόπους ονειρεμένους. Δεν έχετε παρά να κλείσετε τα μάτια, και το καραβάκι που το λένε «Φαντασία» θα σας πάει σε πολιτείες μακρινές, σε νησιά που δεν τα γράφει ο χάρτης, σε χώρες παραμυθένιες. Ανοίξτε ένα βιβλίο...κοιτάξτε μια εικόνα…βυθιστείτε σε μια γλυκιά μελωδία…κι η Φαντασία θα σας πάρει για ταξίδια συναρπαστικά. Κι όταν το βράδυ η κούραση βαραίνει τα βλέφαρά σας, το συννεφένιο καραβάκι είναι και πάλι εκεί, έτοιμο να σας ταξιδέψει στα ωραία όνειρα. Και δεν είναι πια λυπημένο. Γιατί είναι χρήσιμο. Και γεμάτο από γέλια παιδικά!

Βεατρίκη Κάντζολα-Σαμπατάκου, Ανθολόγιο λογοτεχνικών κειμένων για το νηπιαγωγείο, ΟΕΔΒ.