…για έναν καλό ύπνο…

Εδώ και δυόμιση χρόνια τα  ίδια όνειρα!  Ή έστω βρε αδερφέ, για δυο λεπτά ηρεμίας.

Από τότε που μετακομίσαμε σ΄ αυτό το σπίτι κοιμάμαι στο δωμάτιο των μωρών. Και οι λόγοι είναι δύο.

1ον Η Παναγιώτα Χρυσοβαλάντω δεν μπορεί να κοιμηθεί αν δεν πιάνει τον λαιμό μου.

Και

2ον η μικρή ξυπνάει για να φάει αρκετές φορές κατά τη διάρκεια του βραδιού.

Εδώ και τρεις μέρες είναι και οι δύο συναχωμένες. Όχι κάτι σοβαρό. Ευτυχώς όχι πυρετό ή βήχα. Απλά είναι μπουκωμένες οι μυτούλες τους. Ε, τα όνειρα για έναν καλό ύπνο, ακόμα και για δύο ώρες συνεχόμενες έχουν πάει περίπατο.

Γύρω στις δέκα το βράδυ κοιμίζω το Ιουστινάκι (η μικρή).Κούνα, κούνα, κούνα, κάποια στιγμή τα καταφέρνω.  Κατά τις έντεκα πείθω την μεγάλη να ξαπλώσει. Αφού διαβάσουμε μερικά κεφάλαια του Πινόκιο (ξανά και ξανά και ξανά…) και, ενώ εγώ κουτουλάω από τη νύστα, δέχεται με τα χίλια ζόρια να βάλουμε το σιντί με τα νανουρίσματα. Ως τις δώδεκα μου έχει γδάρει το λαιμό, αλλά έχει κλείσει τα μάτια. Ε, πάνω που λέω, τι ωραία!, επιτέλους, θα κοιμηθώ και κουκουλώνομαι με τις κουβέρτες, αρχίζει ένα νιαουρητό… Η μικρή γάτα, επειδή βαριέται και να κλάψει, βγάζει κάτι μικρές κραυγές, που σταδιακά αυξάνονται.  Σηκώνομαι, την παίρνω, την ταΐζω, άντε να ρευτεί κανά μισάωρο και ξανακοιμάται. Μια νευρικότητα με πιάνει και σηκώνομαι να πιω λίγο νερό ή, αν ο Φάνης δεν έχει ακόμα κοιμηθεί, να κάτσω λίγο μαζί του ή να διαβάσω. Δεν περνάνε πέντε λεπτά, ακούω ένα «Μαμάααα, έεεεε μαμάααα». Η Παναγιώτα. Ξαπλώνω δίπλα της. Μου γδέρνει το λαιμό. Κοιμάται. Μόλις κλείσω τα μάτια, ξαναξυπνάει η μικρή. Και φτου κι απ΄ την αρχή…   Αυτά επαναλαμβάνονται μέχρι το πρωί.  Καποιες φορές παίρνω την μικρή και την πηγαίνω στον μπαμπά της. Τις πρώτες μέρες σηκωνόταν αγχωμένος μόλις με αντιλαμβανόταν «τι έγινε;», τώρα ούτε καν μπαίνει στον κόπο. Απλά ανοίγει την κουβέρτα του και βάζει μέσα το μωρό. Δώρο άδωρο τις περισσότερες φορές, αφού σε κανα μισάωρο, αν τα…νιαουρίσματα ακούγονται ακόμα και εγώ κάνω τον ψόφιο κοριό, μου την φέρνει πίσω πακέτο, «το μωρό δεν ηρεμεί, δεν το ταΐζεις λίγο το καημένο;». Γρρρρρ, τα νεύρα μου.

Νυστάζω, νυστάζω, νυστάζω.

Που να τα φανταζόμουν όλα αυτά στα…νιάτα μου, που θεωρούσα τον ύπνο χάσιμο χρόνου. Άντε τώρα να ξυπνήσουν, να τις αλλάξω, να τις ταίσω, να τις πλύνω, να τις ντύσω, να τις ξαναταίσω, να στρώσω τα κρεβάτια, να καθαρίσω, να συμμαζέψω, να πλύνω, να απλώσω, να μαγειρέψω, να τις ξανααλλάξω, να τις ξαναξαναταΐσω, να τις κοιμίσω για μεσημέρι και πάει λέγοντας…

Κι όποιος νομίζει ότι αυτό το κείμενο γράφτηκε με ηρεμία, κάνει λάθος! Όοοοχι! Τρεις φορές νανούρισα την νιαουρέλλα και μία φορά την Παναγιώτα «Μαμά, έεεεε μαμά, θέλω την πιπίλα μου…»

Νυστάζω….

Συναδελφικούς χαιρετισμούς σε όλες τις ομοιοπαθούσες μαμάδες…