σκέψεις... παντού σκέψεις γύρω μας κυριαρχούν, αιωρούνται και κάποτε καταλήγουν να βαριανασένουν δίπλα μας, μεσόκοπες σα κάποιος να τις καταράστηκε σε μια ζωή χωρίς τέλος (σκοπό), χωρίς ουσιαστική ύπαρξη.

Ορθά θα έρθει κάποιος και θα μου πει "εδώ σε λίγο δεν θα έχουμε ψωμί να φάμε και εσύ κάθεσαι και ασχολείσαι με φιλοσοφικές ηλιθιότητες;". Έρχομαι να προλάβω και να απάντήσω σε όποιον σκεφτεί κάτι τέτοιο ή κάτι παρόμοιο: δεν είναι ηλιθιότητες. Φτάσαμε εδώ που βρισκόμαστε όχι για τίποτε άλλο παρά μόνο γιατί αφήσαμε τη σκέψη, τη βάλαμε πάνω σε ένα χαρταετό και την αφήσαμε να πετάξει μαζί του κοντά στα ηλεκτροφόρα σύραματα. Ο αετός κάηκε, το ίδιο και οι σκέψεις μας το ίδιο και το μέλλον, το παρόν ακόμη και το παρελθόν.

Αυτό συνέβη για τον εξής απλούστατο λόγο: χωρίς τη σκέψη, το νου δεν έχουμε το δικαίωμα να αυτοαποκαλούμαστε όντα ένλογα. Αφού αφήσαμε τη σκέψη μας άφησε και αυτή και τώρα που είναι το λιγότερο αργά προσπαθούμε να επανορθώσουμε ή τουλάχιστον έτσι θέλουμε να πιστεύουμε. Να επανορθώσουμε... τι όμως; Όλα και συνάμα τίποτα, αντιφατικά μεταξύ τους αλλά με νόημα τέτοιο που κανένα άλλο ζεύγος λέξεων δε θα μπορούσε να το αποδώσει με καλύτερο τρόπο.

Τα λάθη που έγιναν αμέτρητα, μπορεί να είναι και μετρήσιμα, δεν έχει μεγάλη σημασία. Οι λύσεις που δίδονται κάθε φορά ποικίλες, αλλά ποτέ έως τώρα ή σχεδόν ποτέ δεν εφαρμόστηκαν το αποτέλεσμα; Δε θα το κρίνω εγώ. Αυτό θα το κάνει ο καθένας μόνος του, βάσει των δικών του πεποιθήσεων, αλλά ανάλογα και με την περίπτωση την οποία έχει στο νου του.

Αυτά τα λίγα...