http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=603140

Ο γεννημένος μεν στην Αθήνα αλλά έχοντας μεγαλώσει στο τόσο όμορφο Ναύπλιο Αδριανός Νόνης ανήκει σε ένα ευάριθμο είδος Ελλήνων μουσικών, προσωπικά γνωρίζουμε αρκετούς από αυτούς και έχουμε παρακολουθήσει ζωντανές εμφανίσεις ακόμα περισσότερων. Σημείο εκκίνησης των πιο πολλών από αυτούς είναι το rock και κύρια το λεγόμενο «κλασικό», αυτό δηλαδή των δεκαετιών του '70 και λιγότερο του '80 (γεγονός που αυτονόητα σημαίνει ότι στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι μίας συγκεκριμένης ηλικίας, κατώτερο όριο της οποίας είναι πάνω - κάτω τα τριάντα πέντε). Κάθε άλλο όμως παρά έμειναν μόνο σε αυτό, είτε λόγω προσωπικού ενδιαφέροντος είτε εξαιτίας των επαγγελματικών τους δραστηριοτήτων ασχολήθηκαν και με αρκετά άλλα και πριν απ' όλα με την ελληνική μουσική, αρχικά -όπως ήταν μάλλον αναμενόμενο- με το εγχώριο rock, στη συνέχεια με τη σχολή των τραγουδοποιών της και τελικά με το λαϊκό της σκέλος, δίχως η σειρά αυτή να είναι υποχρεωτική. Αρκετοί προχώρησαν και σε άλλους, ακόμα πιο μακρινούς δρόμους, εντρύφησαν και μελέτησαν για παράδειγμα την τόσο πλούσια μουσική παράδοση της Ανατολής ή, αντίθετα, στράφηκαν στην jazz, στο latin ή και σε ακόμα πιο εξειδικευμένα και «παράξενα» ιδιώματα της world music (ή ethnic). Δεν λείπουν και κάποιοι, έστω και αν είναι λίγοι, που έκαναν όλα τα παραπάνω και ακόμα περισσότερα...

Το αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας είναι ότι οι συγκεκριμένοι μουσικοί απέκτησαν μιαν αισθητική αλλά ακόμα περισσότερο μια νοοτροπία πολύ διαφορετική από τους υπόλοιπους Έλληνες συναδέλφους τους, ορατή σε κάθε έκφανση της μουσικής τους δραστηριότητας, ξεκινώντας ήδη από τον τρόπο που παίζουν (και κατά κανόνα είναι εξαιρετικοί εκτελεστές). Μία νοοτροπία που προσιδιάζει τη «σχολή» των δημιουργών του λόγιου τραγουδιού που εμφανίστηκαν από τις αρχές της δεκαετίας του '90 αλλά, κατά τη γνώμη μας, είναι κατά πολύ ευρύτερη εκείνης. Αυτό που πολύ απλά κάνουν οι εν λόγω μουσικοί είναι να αναμειγνύουν στοιχεία από όλα αυτά τα -ετερόκλητα, όπως και να το κάνουμε- είδη και στιλ με τα οποία έχουν ασχοληθεί μα εντελώς αυθόρμητα και αβίαστα, αδιαφορώντας ακόμα και για αυτό που τυπικά (εντός των ορίων ενός δεδομένου είδους δηλαδή) είναι «λάθος» αρκεί να ακούγεται καλά στα αυτιά τους και να φαίνεται όμορφο μέσα στην ψυχή τους. Πολλοί από αυτούς τους μουσικούς έχουν φυσικά και δημιουργικό έργο, το γιατί ελάχιστοι έχουν σπάσει το φράγμα της ανωνυμίας αναζητήστε το σε μία αναγκαία και ικανή συνθήκη που την έλλειψη της καμία σωστή νοοτροπία και προσέγγιση και ούτε όλες οι καλές προθέσεις του κόσμου δεν μπορούν να καλύψουν. Αυτό δηλαδή που αποκαλούμε ταλέντο και στη συγκεκριμένη περίπτωση βέβαια εννοούμε τη δημιουργική εκδοχή του...

Ο Αδριανός Νόνης είναι χαρακτηριστικός εκπρόσωπος αυτής της «σχολής» ή απλά μεγάλης παρέας μουσικών όπως φαίνεται από τη μέχρι τώρα πορεία του. Τα μαθήματα κιθάρας στο Ναύπλιο ακολούθησαν αρκετά συγκροτήματα, rock και όλου του γύρω από αυτό μουσικού χώρου, πρώτα στο Ναύπλιο και μετά στην Αθήνα με πιο γνωστούς τους Anima. Έχει συμμετάσχει δύο φορές στο φεστιβάλ τραγουδιού Θεσσαλονίκης, έχει γράψει τραγούδια για άλλους και μουσική για θεατρικές παραστάσεις και ένας από τους τρόπους βιοπορισμού του -όπως συμβαίνει και με πολλούς άλλους από τους μουσικούς αυτού του είδους- είναι το να διδάσκει ηλεκτρική κιθάρα. Είναι όμως και ένας από τους λίγους που άρχισαν ήδη να σπάνε το φράγμα της ανωνυμίας και, κρίνοντας από τον πρώτο δίσκο του «Χαμογελάω» που κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό, αυτό είναι απολύτως δικαιολογημένο και κατανοητό.

Ο Α. Ν. δείχνει να έχει βρει τον πλέον κατάλληλο για τον ίδιο μα και πρόσφορο για το τελικό αποτέλεσμα τρόπο να γράφει τραγούδια. Μουσικά βαδίζει με περισσή άνεση σε μια νοητή γραμμή η οποία διέρχεται κάπου ανάμεσα στο ροκ και στο λαϊκό τραγούδι ενώ το στιχουργικό του ύφος διακρίνεται από μία, έμφυτη όπως αποδεικνύεται, αισιοδοξία αλλά και ένα λεπτό, ειρωνικό, κάποτε ακόμα και αυτοσατιρικό -όχι όμως και σαρκαστικό- χιούμορ το οποίο υποστηρίζεται σχεδόν ιδανικά από την ερμηνεία του. Ακόμα και οι επιλογές του ως προς το να διασκευάσει δύο πολύ γνωστά, κλασικά σχεδόν, λαϊκά τραγούδια, τα «Που 'σαι Θανάση» των Γιώργου Ζαμπέτα και Χαράλαμπου Βασιλειάδη και «Ένα Τραγούδι Απ' Το Αλγέρι» του Απόστολου Καλδάρα, όχι μόνο δεν ξενίζουν αλλά αντίθετα «δένουν» και με το παραπάνω με τα δικά του. Στην περίπτωση του πρώτου μάλιστα δίνει μια απολαυστικά «ράθυμη» εκτέλεση η οποία αναμφίβολα θα ικανοποιούσε στο έπακρο ακόμα και τον σπουδαίο δημιουργό και πρώτο ερμηνευτή του... Εν κατακλείδι η πρώτη δουλειά του Α. Ν. μπορεί να μην καινοτομεί -μια έννοια πάντα υπαρκτή στην μουσική, σε αυτό θα μας επιτρέψει να διαφωνήσουμε μαζί του- στο ελάχιστο αλλά αφήνει την αίσθηση ενός ανθρώπου που έχει κάνει τις επιλογές του στη ζωή, έχει βρει τα πράγματα που τον κάνουν να αισθάνεται όμορφα αλλά και εκείνα που τον καλύπτουν αισθητικά και έχει την ειλικρίνεια όχι μόνο να τα υπερασπίζεται αλλά και να τα αναδεικνύει όσο μπορεί καλύτερα μέσα από τη μουσική. Και αυτό δεν είναι καθόλου αμελητέο και σίγουρα όχι ευκαταφρόνητο στους γεμάτους από κάθε είδους υποκρισία και «δήθεν» καιρούς μας...

* Θα έλεγα ότι, πέραν από επιρροές από συγκεκριμένα ονόματα, η συνθετική σου φυσιογνωμία καθορίζεται από δύο κυρίως παραμέτρους, σαφώς φυσικά από την αγάπη σου για το rock -και μάλιστα το πιο «κλασικό» μάλλον- αλλά και μια λαϊκή «φλέβα» που βρίσκεται στην καρδιά των περισσότερων ίσως μελωδιών σου. Συμφωνείς με αυτό;

Η μουσική για εμένα είναι μια. Δεν είμαι φίλος των κατηγοριοποιήσεων. Καταλαβαίνω όμως ότι έχουν εφευρεθεί για να διευκολύνουν την επικοινωνία σε θέματα που αφορούν τη μουσική. Όσον αφορά εμένα προσωπικά πάντως οι ταυτότητες είναι ένα κλουβί όπου προτιμώ να μην μπαίνω. Το ροκ άλλωστε είναι πολύ περισσότερα πράγματα από το ηχόχρωμα καθ' αυτό, είναι όμως ένα μεγάλο θέμα και θα θέλαμε περισσότερο χρόνο μα και χώρο για να αναλύσουμε. Επιγραμματικά θα πω ότι το «ροκ» και το «λαϊκό», όπως έχει επικρατήσει να τα λέμε, είναι οι δυο όψεις του ιδίου νομίσματος, μουσικής δηλαδή που έρχεται να εκφράσει εσωστρεφείς ή εξωστρεφείς λαϊκές ανάγκες. Οι δικές μου καταβολές είναι κατά βάση λαϊκές.

* Ο τρόπος μάλιστα που χειρίζεσαι -κυρίως ενορχηστρωτικά, με αρκετά jazz και latin στοιχεία, για παράδειγμα- τα πιο «λαϊκά» σου κομμάτια μού θύμισε αρκετά, παράδοξα ίσως, τον... Μανώλη Χιώτη. Πιστεύεις ότι έχεις δεχθεί κάποια ιδιαίτερη ή μεγαλύτερη επίδραση από αυτόν;

Έχω δεχτεί επιρροές από πολλά μουσικά είδη και οι προσμίξεις των ηχοχρωμάτων είναι πια για εμένα η μεγαλύτερη πρόκληση στην μουσική. Τελειώσαμε πιστεύω με τις ταμπέλες. Δεν υπάρχει πια πρωτοπορία. Ακούω τραγούδια που χαρακτηρίζονται πρωτοποριακά ή «ο καινούργιος ήχος» και γελάω. Αν έχεις σφαιρική γνώση της μουσικής διαπιστώνεις πως τα πάντα έχουν αναφορά στο παρελθόν. «Τα ρούχα αλλάζουν», όπως μου είπε και ένας φίλος, το σώμα είναι το ίδιο. Όσο για τον Μανώλη Χιώτη, μου αρέσει. Αυτός ναι, ήταν πρωτοπόρος και κατά πολλές έννοιες.

* Τελικά, Αδριανέ, «δηλώνεις ροκ» ή όχι;

Είναι σαν να με ρωτάς «προτιμάς τα χέρια σου ή τα πόδια σου;». Προτιμώ να είμαι... αρτιμελής! Αν με ρωτούσες πάντως όταν ήμουν είκοσι ετών θα σου απαντούσα ναι.

* Γιατί έπρεπε στην πρώτη σου μόλις δουλειά να υπάρχουν δύο διασκευές όταν γράφεις ο ίδιος τα τραγούδια σου και άρα σίγουρα δεν έχεις πρόβλημα έλλειψης κατάλληλου υλικού; Και τί συγκεκριμένα σε έκανε να διασκευάσεις καθένα από αυτά τα δύο τραγούδια που τελικά, πέραν από το ότι αμφότερα είναι λαϊκά, δεν θα μπορούσαν να είναι περισσότερο διαφορετικά μεταξύ τους;

Είναι χαρά μου να τραγουδάω όμορφα τραγούδια, δεν θεωρώ υποχρεωτικό 
να λέω μόνο δικά μου. Εγώ αυτά που ήθελα να πω σ' αυτή τη δουλειά τα είπα. Η επιλογή τους όμως έχει να κάνει αφενός με το ότι είναι δυο τραγούδια με τα οποία εμπλέκομαι συναισθηματικά από πολύ νεαρής ηλικίας ηλικία και αφετέρου με το θέμα της μουσικής πρόκλησης που προανέφερα.

* Θα έλεγες ότι ο τίτλος του δίσκου -και του ομώνυμου τραγουδιού βέβαια- σε χαρακτηρίζει επιγραμματικά και ως άνθρωπο;

Ναι, χαμογελάω αρκετά. Μου δίνει δύναμη.

* Παρ' ότι δηλαδή η αποξένωση που κυριαρχεί στη σύγχρονη ζωή φαίνεται να είναι το κυριότερο ίσως θέμα που σε απασχολεί στιχουργικά, τελικά είσαι μια αισιόδοξη προσωπικότητα; Αν ναι, από πού αντλείς αυτή την αισιοδοξία;

Είμαι αισιόδοξος άνθρωπος, η μιζέρια σε βαλτώνει και σε αδρανοποιεί. Βέβαια άλλο αισιόδοξος και άλλο εφησυχασμένος. Εφησυχασμένος δεν είμαι και νομίζω ότι φαίνεται στο σύνολο της δουλειάς μου. Η αισιοδοξία μαζί με την δράση είναι λοιπόν για εμένα η απάντηση στην μιζέρια και την αδράνεια. Δεν έχω μυστική συνταγή, απλά απαγορεύω στον εαυτό μου να μιζεριάζει. Το χαμόγελο δεν κοστίζει και είναι ευεργετικό.

* Και τα σχέδια σου μετά την κυκλοφορία του δίσκου;

Είμαι ήδη στο στούντιο και δουλεύω άλλα πράγματα, ενώ παράλληλα προγραμματίζω τις ζωντανές εμφανίσεις μου για να έρθω άλλη μια φορά κοντά στον κόσμο που με στηρίζει αλλά και σ' εκείνους που θέλουν να με γνωρίσουν. Επίσης σχεδιάζω κάποιες συνεργασίες που θα ανακοινωθούν όταν έρθει η κατάλληλη ώρα.

Αν συνεχίσει με τον συνδυασμό δύναμης και αισιοδοξίας που δείχνει να είναι ο άξονας επάνω στον οποίο κινήθηκε ώς τώρα, θα τολμήσουμε την πρόβλεψη ότι οι καλύτεροι και πιο ενδιαφέροντες σταθμοί της διαδρομής του Α. Ν. είναι ακόμα μπροστά του...