Και έρχεται η στιγμή που λες: "και τώρα τι κάνουμε;" πολλά είναι εκείνα που κάθε φορά, κάθε στιγμή της ημέρας τριβελίζουν το μυαλό μας ή τέλος πάντων όσο από αυτό έχει μείνει, χωρίς να μπορεί να δώσει έστω και μια μικρή απάντηση για να ξεδιψάσει όχι τίποτα άλλο παρά μόνο την περιέργεια, που μόλις της δώσουμε να πιει όσο θελήσει γυρίζουμε αδιάφορα το βλέμμα μας για να κοιτάξουμε προς μια κατεύθυνση άγνωστη, ίσως και όχι, αλλά δεν έχει και τόση σημασία...

Η διαδικασία επαναλαμβάνεται συνέχεια, χωρίς διακοπή, δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος μοναδικός στο είδος του.

Αναρωτιέσαι…  περιμένεις μία απάντηση, μόνο μία, την παίρνεις. Χάνεσαι. Ψάχνεις τριγύρω. Χάθηκες. Τρέχεις μπροστά, γυρίζεις πίσω, στο ενδιάμεσο χάθηκες, όπως και τόσες άλλες φορές σαν ένα μικρό πιτσιρίκι που τρέχει χωρίς να ξέρει που πάει ξέροντας μόνο τι ζητάει, εσύ όμως δεν ξέρεις…

Έρχεσαι πάλι και λες: «και τώρα τι κάνουμε;» αυτή τη φορά δεν υπάρχει κανείς τριγύρω να σου δώσει απάντηση. Διψάς ολοένα και περισσότερο, όμως περιμένεις σε μια γωνιά, κοιτάς γύρω σου και τους παρατηρείς όλους με τόση λεπτομέρεια, αλλά με τόση απάθεια, φθόνο που τελικά κάποτε καταντάς να περιμένεις το «σωτήρα» που θα σε ξεδιψάσει.

Έρχεται, αλλά σου ζητά αντάλλαγμα: τη σιωπή σου μια για πάντα, το εγώ σου, τον εαυτό σου. Του τα δίνεις χωρίς δεύτερη κουβέντα, ξεδιψάς και μένεις στη γωνιά σου τώρα πια δε μπορείς να κουνηθείς, δεν έχεις τη δύναμη να το κάνεις αυτό, είσαι ένα ερείπιο…

Πολλοί σαν εσένα βρίσκονται σε κάθε γωνιά του δρόμου, λίγοι είναι εκείνοι που μπορούν μιλούν, να κινούνται, ακόμα πιο λίγοι είναι εκείνοι που προσπαθούν να σε σηκώσουν από την άκρη του δρόμου, δε τα καταφέρνουν αρνείσαι πεισματικά όποια βοήθειά τους, περιμένεις το «σωτήρα» σου να σου επιστρέψει το φως σου και ας αυτό φαίνεται σχεδόν ακατόρθωτο, σα να ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας και των ονείρων.

Εσύ δε βλέπεις τίποτε πια, δεν δέχεσαι τίποτα μόνο τους λόγους των σωτήρων σου, τους τηρείς  πιστά, κατά γράμμα, θες να σηκωθείς, δεν έχεις δύναμη, δεν προσπαθείς, περιμένεις  άπραγος, στο μυαλό σου υπάρχουν πολλά όμως τίποτα από αυτά δε τολμάς να κάνεις πράξη, τίποτα δε τολμάς να ερευνήσεις, γίνεσαι ένα χάρτινο καραβάκι που το παρέσυρε ο χείμαρρος του παραλόγου της λογικής…