Ήταν ένας φτωχός με πολλά παιδιά και δούλευαν με τη γυναίκα του όλη μέρα. Κάθε
βράδυ, που ήταν κουρασμένοι, ήθελαν να φάνε το ψωμάκι τους ήσυχα κι αναπαμένα,
κι έπειτα να πιάσει ο πατέρας τη λύρα του, να χορεύουν τα  παιδιά, και να περνούν ζωή αγγελική.

Δίπλα κάθουνταν ένας πλούσιος, και σαν άκουε κάθε βράδυ τα γέλια και τις χαρές του
φτωχού, παραξενευόταν: «Πώς εγώ, μαθές, να μην είμαι ευχαριστημένος και
αναπαμένος σαν αυτόν, όλη μέρα αξίνη και το βράδυ γλέντι». Λέει: «Να του δώσω
θέλω γρόσια, να δω τι θα τα κάνει».

Πάει βρίσκει το φτωχό, του λέει:

-Επειδή σε ξέρω τίμιο άνθρωπο, να, σου δίνω χίλια γρόσια, ν΄ ανοίξεις πραμάτεια, ό, τι
θες΄ κι αν πλουτίσεις, μου τα δίνεις, ειδεμή, σου τα χαρίζω».

Όλη μέρα πια ο φτωχός εσυλλογιόνταν τι να τα κάνει τόσα γρόσια. Τα φέρνει από δω,
τα φέρνει από κει: «Ν΄ ανοίξω πραματευτάδικο; Να τα βάλω στον τόκο; Να πάρω
αμπελοχώραφα;».

Έρχεται το βράδυ, ούτε λύρα να πιάσει, μιλιά, τσιχ δεν έκαναν τα παιδιά του. Να
γελάσουν, τα μάλωνε΄ όλη νύχτα δεν έκλεισε μάτι απ΄ τη συλλογή. Την άλλη μέρα
ούτε σε μεροκάματα να πάει ούτε πουθενά έξω από τη συλλογή. Τον ερωτά η γυναίκα
του τι έχει, να το κάνει να γελάσει, αυτός την εμάλωσε, να τον αφήσει ήσυχο. Ο
πλούσιος, περνά μια βραδιά, περνά άλλη, περνούν τρεις, ούτε λύρα πια άκουσε
ούτε γέλια ούτε χορό των παιδιών.

Το πρωί βλέπει τον φτωχό κι έρχεται:

-Να, χριστιανέ, τα γρόσια σου, κι ούτε αυτά θέλω ούτε τη σκοτούρα τους.

Από τότε, πάλι χαρούμενος στο σπίτι του, ο φτωχός έπαιζε τη λύρα, χόρευαν τα παιδιά
του σαν και πρώτα, και το άλλο πρωί στη δουλειά.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΕΓΑΣ