Μέρα Αγάπης. Αγάπη. Μοιάζει σαν μακρινό όνειρο. Ανάμεσα στα οικονομικά προβλήματα, τις καταστροφές στο κέντρο της Αθήνας, το διασυρμό των ανθρωπίνων σχέσεων και την πλαστική αγάπη που κυκλοφορεί ακόμα ψάχνουμε για αγάπη.

Απλά απορώ. Ψάχνουμε για αληθινή αγάπη ή απλά ψάχνουμε για περαστική προσωρινή αγάπη που καλύπτει τις ανάγκες μας; Πέρα απο τα κουτιά με τις κόκκινες καρδούλες και τα κόκκινα τριαντάφυλλα, δεν βλέπω τους ανθρώπους να είναι διατεθειμένοι να ξοδέψουν τίποτα παραπάνω από λεφτά. Δεν δίνονται πλεόν οι άνθρωποι. Δεν κομματιάζουν τον εαυτό τους για κανένα. Από τη μια το κατανοώ αλλά από την άλλη αν δεν δώσεις σε κάποιον ενα μικρό κομμάτι του εαυτού σου, τότε πως είσαι σίγουρος οτι έδειξες σε κάποιον τον πραγματικό σου εαυτό;

Γιατί όμως ο κόσμος μπαίνει σε αυτή την διαδικασία; Γιατί ψάχνει για αγάπη ενω στη διαδικασία φαίνεται οτι έψαχνε κάτι εφήμερο; Ισως πλεόν οι νεοι έχουν μια διαβρωμένη σκέψη για την αγάπη. Την σκέφτονται ίσως με ενα εντελώς διαφορετικό τρόπο απ' οτι την σκέφτομαι εγω και η γενιά μου. Ο ρομαντισμός έδωσε τη θέση του στο κυνισμό.

Δεν με απασχόλησε ποτέ ο Άγιος Βαλεντίνος. Με απασχολεί όμως η αγάπη. Η αγάπη είναι τα πάντα. Η μάνα της καλής ενέργειας. Η καλή διάθεση, η στοργή. Ολα είναι αγάπη. Μπορούμε να δώσουμε αγάπη σε όλους και σε όλα. Αλλα για κάποιο λόγο τα τελευταία 30+ χρόνια η κοινωνία έχει διοχετεύσει όλη την όρεξη της στα λεφτά και στον υλισμό.

Τραγικό ναι μεν αλλά αυτή είναι η ολη αλήθεια.