Πάλι μεθυσμένος εἶσαι, δυόμιση ὥρα τῆς νυχτός.
Κι ἂν τὰ γονατά σου τρέμαν, ἐκρατιόσουνα στητὸς
μπρὸς στὸ κάθε τραπεζάκι.«-Γειά σου Κωσταντὴ βαρβᾶτε!»
«-Καλησπερούδια, ἀφεντικά, πῶς τὰ καλοπερνᾶτε;»

Ἕνας σοὔδινε ποτήρι κι ἄλλος σοὔδινεν ἐλιά.
Ἔτσι πέρασες γραμμὴ τῆς γειτονιᾶς τὰ καπελιά.
Κι ἂν σὲ πείραζε κανένας - ἂχ ἐκεῖνος ὁ Τριβέλας!-
ἔκανες πὼς δὲν ἔνιωθες καὶ πάντα ἐγλυκογέλας.

Χτὲς καὶ σήμερα ἴδια κι ὅμοια, χρόνος μπρός, χρόνια μετά...
Ἡ ὕπαρξή σου σὲ σκοτάδια ὅλο πηχτότερα βουτᾷ.
Τάχα ἡ θελησή σου λίγη, τάχα ὁ πόνος σου μεγάλος;
Ἄχ, ποὖσαι νιότη, ποὔδειχνες πῶς θὰ γινόμουν ἄλλος!

ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ

Εδώ μπορείτε να βρείτε όλο το έργο του «Σκλάβοι Πολιορκημένοι»:

http://www.scribd.com/doc/11357589/%CE%A3%CE%9A%CE%9B%CE%91%CE%92%CE%9F%CE%99-%CE%A0%CE%9F%CE%9B%CE%99%CE%9F%CE%A1%CE%9A%CE%97%CE%9C%CE%95%CE%9D%CE%9F%CE%99-%CE%9A%CE%A9%CE%A3%CE%A4%CE%91%CE%A3-%CE%92%CE%91%CE%A1%CE%9D%CE%91%CE%9B%CE%97%CE%A3