Άλλοι το λένε δειλία,άλλοι μαγκιά,άλλοι αμαρτία.

Σίγουρα δεν είναι εύκολο να πάρει κάποιος την απόφασει να δώσει τέλος στη ζωή του.

Δεν ήταν ο πρώτος και μακάρι να ήταν ο τελευταίος,αλλά δεν είναι,δυστυχώς...

Ήταν αυτοκτονία ή δολοφονία όπως τη χαρακτήρισαν πολλοί;

O Μοχάμεντ Μπουαζίζι που αναφέρω στον τίτλο,αναδείχτηκε πρόσωπο της χρονιάς για το 2011 από τη βρετανική εφημερίδα The Times.Ο λόγος ήταν η αυτοπυρπόληση του τον Δεκέμβριο του 2010 και ο θάνατος του στις αρχές του 2011,που πυροδότησε τις λαϊκές εξεγέρσεις πρώτα στη χώρα του την Τυνησία και αργότερα σε όλη τη Μέση Ανατολή.

Ο 26χρονος άνεργος Μπουαζίζι αυτοπυρπολήθηκε σε ένδειξη διαμαρτυρίας, όταν αξιωματούχοι κατέσχεσαν το εμπόρευμα του καθώς δεν είχε άδεια μικροπωλητή, τον χαστούκισαν και τον προσέβαλαν. 

Όταν ο Μπουαζίζι υπέκυψε στα τραύματά του τον Ιανουάριο, ξέσπασαν διαμαρτυρίες σε όλη την Τυνησία εξαναγκάζοντας τον τότε πρόεδρο Ζιν Ελ Αμπιντίν Μπεν Άλι να εγκαταλείψει τη χώρα. Νωρίτερα ο Τυνήσιος πρόεδρος είχε επισκεφτεί τον Μπουαζίζι στο νοσοκομείο φυσικά μαζί με τις κάμερες.

Λίγο αργότερα εκατομμύρια άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους στην Αίγυπτο, τη Λιβύη, τη Συρία και σε άλλες χώρες για να διαμαρτυρηθούν κατά της καταστολής, της διαφθοράς, της φτώχιας, της ανεργίας.

Σε μια συνέντευξή της τον Οκτώβριο, η μητέρα του Μπουαζίζι, η Μανούμπια, κάλεσε τους νέους ηγέτες να τιμήσουν τη θυσία του γιου της, βοηθώντας φτωχούς ανθρώπους όπως ήταν ο νεαρός Μοχάμεντ.

«Τίποτε δεν θα είχε συμβεί αν ο γιος μου δεν είχε αντιδράσει κατά της σιωπής και της έλλειψης σεβασμού», είπε. «Ωστόσο ελπίζω οι άνθρωποι που θα κυβερνήσουν, να μπορέσουν να κρατήσουν το μήνυμα αυτό το μυαλό τους και να υπολογίζουν όλους τους Τυνήσιους, στους οποίους περιλαμβάνονται και οι φτωχοί».

Δεν ξέρω και δεν με νοιάζει αν ο Έλληνας αυτόχειρας της 4ης Απριλίου του 2012 θα πάρει από κάπου τον "τίτλο" του προσώπου της χρονιάς.

Δεν ξέρω καν αν πρέπει να τον χαρακτηρίσω δειλό,ήρωα ή αμαρτωλό για την πράξη την οποία έκανε.

Αυτά που ξέρω και μου προκαλούν το να γυρίσω να τον κοιτάξω,είναι πως αυτός ο άνθρωπος πέρασε κατοχή,πέρασε χούντα,επιβίωσε και δούλεψε 35 χρόνια για να ζήσει αξιοπρεπώς αυτός και η οικογένειά του και έφτασε το 2012 να θέλει να φύγει από τη ζωή,αναφερόμενος σε "κυβερνήσεις Τσολάκογλου" και σε κρεμάσματα τύπου Μπενίτο Μουσολίνι.

Κίνηση πάνω από όλα συμβολική,πεπραγμένη λίγα μέτρα μακριά από αυτό ένα κτίριο που στα χαρτιά ονομάζεται ο  ναός της Δημοκρατίας.Κίνηση που τάραξε τα νερά,παρότι δεν ήταν η πρώτη αυτοκτονία του μνημονίου.

"Γράφω" με οργή,με συγκίνηση,με τρόμο και σαφώς ανάμικτα συναισθήματα.Σταματώ για να μην παρασυρθώ και συνεχίσω.

ΣΕΒΑΣΜΟΣ να υπάρξει μόνο.Σεβασμός σε αυτόν-και όχι μόνο-που έφυγε.

Και ένα λουλούδι,ένα κεράκι...για τον "Μάκη".