Ξεκινάς ένα ταξίδι όταν βγείς από το μαγικό κόσμο της μαμάς. Βλέπεις το φώς για πρώτη φορά και πιστεύεις τα πάντα γιατί όλα μέσα σου και έξω σου είναι αγνά. Μεγαλώνεις με τις αρχές και την αγάπη της οικογένειας. Προχωράς στα μονοπάτια που σου δείχνουνε με τυφλό σύστημα μέχρι να φτάσεις σε κάποια ηλικία ή και κάποιο σημείο που αναγκάζεσαι να χρησιμοποιήσεις το δικό σου εγκαφαλικό σύστημα.

Τότε αρχίζεις να καταλαβαίνεις ότι όλοι μα όλοι έχουν στο μυαλό τους το δικό τους. Ο καθένας για τον εαυτό του και κάπου το κατανοείς αυτό. Αλλά αυτό σημαίνει οτι πατάμε επι πτωμάτων για να εξυπηρετήσουμε τα δικά μας συμφέροντα; Η αγάπη και το φιλότιμο έχουν πλέον απορροφηθεί και έχουν διαγραφεί από το μυαλό του σύγχρονου ανθρώπου. Τραβάμε κόκκινες γραμμές και στις αξίες.

Κρατώντας τον Θεό από την μία και τις αξίες σου από την άλλη, περπατάς ευλαβικά στη ζωή ελπίζοντας οτι θα είναι καλή μαζί σου. Τις ανηφόρες δεν τις αντιλαμβάνεσαι σαν προβλήματα, μα απλά εμπόδια. Τις κατηφόρες τις κατεβαίνεις με φόρα και με ενθουσιασμό μή γνωρίζοντας αν θα καταφέρεις να ελαττώσεις στην σωστή χρονική στιγμή. Γι αυτό και πολλές φορές τρώμε τα μούτρα μας ακόμα και στις περιπτώσεις που μερικά λεπτά πριν μας προσέφεραν στιγμές χαράς.

Ποτέ δεν ξέρεις τι θα παρουσιαστεί μπροστά σου. Συμφωνώ ότι η ζωή είναι δική μας και ότι πρέπει να τη ζούμε όπως εμείς θέλουμε. Αλλά δεν είναι δικαιολογημένο στην δικιά μας πορεία να πληγώνουμε τους άλλους ανθρώπους. Ζήσε τη ζωή σου με αγάπη. Πρώτα προς εσένα αλλά και προς τους άλλους. Γιατί η αγάπη τα πάντα νικάει. Δυστυχώς δεν είμαι σίγουρος αν η αγάπη νικάει και τον υπέρμετρο εγωισμό του σύγχρονου ανθρώπου.

Τελικά έχει δίκιο ο αρκάς: Η πείρα είναι μια χτένα που την αποκτάς όταν είσαι πια φαλακρός.