Με αφορμή το προηγούμενο κείμενο της Λίνας, είπα να θυμηθώ κι εγώ τα παλιά μου λάθη... Και από πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις. Από τη μέρα που γεννιόμαστε είμαστε καταδικασμένοι να κάνουμε το ένα λάθος μετά το άλλο. Και μετά κάποια μέρα αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε ότι έχουμε χάσει πολύτιμο χρόνο.

Μερικοί άνθρωποι είναι σε χειρότερη μοίρα. Είναι αυτοί που πρέπει ΠΑΝΤΑ να δώσουν μία δεύτερη ευκαιρία. Έτσι είμαι κι εγώ. Κολλημένη σε μία δουλειά που μου αρέσει, αλλά με αφεντικά που δεν μπορώ να διαχειριστώ πλέον, γιατί κουράστηκα. Βαθιά χωμένη σε μία σχέση από τα 22 μου. Με φίλους που δεν κάνουμε τις "χαζομάρες" που κάναμε παλιά. Γιατί, όσο και να μεγαλώσατε εσείς, εγώ ακόμα θέλω να περάσω από μια παραλία στις 2 το βράδυ και να πω 'θέλω ΤΩΡΑ να κάνω μπάνιο" και ας μην έχω ούτε μαγιώ, ούτε πετσέτες. Θέλω ακόμα να χοροπηδάω σαν τρελή όταν βάζει το αγαπημένο μου τραγούδι. Θέλω ακόμα να πιω μία Παρασκευή βράδυ και να μη με αφήσεις να οδηγήσω. Θέλω ακόμα να σου κόβω τα μαλλιά εγώ και έτσι όπως είναι βρεγμένα μετά να ακουμπάς πάνω μου και να μην αγχώνεται κανείς για το αν θα βραχεί το μαξιλάρι. Θέλω να περπατάω ξυπόλητη όλο το καλοκαίρι και το χειμώνα να ντύνομαι σαν φασουλής στο σπίτι. Θέλω να γελάς από τις αντιδράσεις μου όταν βλέπουμε θρίλερ και να μην ξεφυσάς που θέλω να δω το Caroline άλλη μία φορά. Και ΝΑΙ, αγαπάω τα Goonies και είμαι 25 χρόνων και θα τα βλέπω κάθε μήνα, όπως όταν ήμουν 10! Και ναι, θα ανέβω πάλι στη μηχανή και θα σου πω τι θα γίνει αν πέσω και σκοτωθώ... Θα 'ρθει ο Αγ.Πέτρος ή ο Άδης ή τα Χερουβίμ ή όποιος έρχεται τέλος πάντων και θα μου πει "Πού θες να πας; Στην Κόλαση ή στον Παράδεισο", κι εγώ θα βάλω το ωραίο μου χαμόγελο και θα του πω "ΔΕ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ", γιατί ό,τι έκανα στην ζωή μου το έκανα με μεράκι, το ευχαριστήθηκα και δεν έχω απωθημένα.

Ενώ εσύ κυριούλα που στα 25 σου έχεις κάψει το μαλλί σου από τα ντεκαπάζ, το δέρμα σου από τα σολάριουμ και είσαι η ιδανική κόρη; Τελείωσες τη σχολή σου στα τέσσερα χρόνια, έκανες μεταπτυχιακό στα οικονομικά και τώρα δουλεύεις στην Eurobank για κάτι ψωροδεκάρες που κάνουν τη μάνα σου περίφανη, γιατί... "Η κόρη μου δουλεύει σε τράπεζα". Και ναι, σηκώνεσαι στις 7, πίνεις βιαστικά τον πικρό καφέ σου (μια ζωή δίαιτα ντε) και βουρ για το γκρι γραφείο σου, που θα κάτσεις μέχρι τις 9 το βράδυ για να παίρνεις κάτι κακόμοιρους να τους ενημερώσεις για το πόσα λεφτά χρωστάνε και πόσο καθυστέρησαν τη δόση στο στεγαστικό τους... Αλλά τουλάχιστον το κάνεις με πτυχίο. Και ναι, κάποια στιγμή θα βρεις και ένα καλό παιδί, γιατρό ή δικηγόρο, θα δέσετε τις μιζέριες σας και θα κάνετε δύο παιδιά που θα σας μεγαλώσει μιά ξένη κοπέλα ή στην καλύτερη η μάνα σου (που ήταν περίφανη για τη δουλειά σου στη Eurobank ντε...) και μετά από καναδυό μέρες... τσουπ! τα παιδιά σου θα είναι στην ηλικία μου και στην καλύτερη θα την βγάζουνε στα McDonalds να στέλνουν "sms" στους "friends" τους και να κανουν "poke" έναν που τους "trollάρει" στο "lol"...

Ενώ τα δικά μου παιδιά θα είναι στο τελευταίο παρκάκι της Αττικής, κάπου εκεί στη Ναυαρίνου, το τελευταίο οχυρό κατά του εκφυλιστικού μονόδρομου και ναι, θα τα συλλάβουν και θα τα βασανίσουν, μέχρι να σταματήσουν να χαμογελάνε και να τρομοκρατούν το κόσμο με παραθυράκια ζωής...

Χριστίνα.