Λένε ότι λίγο πρίν πεθάνεις, περνάνε μπροστά απ'τα μάτια σου, όλες οι σημαντικές στιγμές της ζωής σου. Λένε επίσης πως ο κόσμος θα καταστραφεί μες στο 2012. 

Δεν ξέρω ούτε για το ένα, ούτε για το άλλο.  Αλλά ας πούμε πως ο κόσμος όντως διαλύεται. Τι σκέφτεστε λίγο πριν το τέλος?

Γέλια ή κλάμματα? Μαμά ή μπαμπά? 

Μην το σκεφτείς. Πές.

Όσες φορές έχω κάτσει να το σκεφτώ, το μυαλό μου ξεφεύγει. Και πάντα καταλήγει σ'ένα κενό. Το δημιούργησα? Μου το δημιουργήσανε? Θα σας γελάσω. Το πρόβλημα είναι ότι τα θυμάμαι όλα πολύ καλά. Όλα αυτά που θα ήθελα να ξεχάσω.

Το παρελθόν υποτίθεται ότι ανήκει πίσω, και ότι εμείς που ζούμε στο παρόν, πρέπει να κάνουμε σχέδια για το μέλλον. Γιατί λοιπόν, συνειδητά ή υποσυνείδητα, το παρελθόν πάντα θα γυρίζει να σου χτυπαέι την πλάτη και να σου λέει ''γειάάάάά...εγώ είμαι πάλι. Ήρθα να σου θυμίσω όλα αυτά που σ'έκανε να περάσεις αυτό το τυπάκι. Και το άλλο το τυπάκι πριν απ'αυτόν. Το θυμάσαι? Και να μην το θυμάσαι δεν πειράζει! Εδώ είμαι εγώ να στο θυμίσω! Και τον άλλον παλιότερα! Κάτσε να σου θυμίσω! Και τότε που είπες ''δεν πειράζει! ό,τι δεν με σκοτώνει, με κάνει πιο δυνατό!(τι μαλακία θεέ μου..)'', και μετά έκλαιγες σ'εμβρυακή στάση γιατί η ατάκα σου δεν έπιασε? Εδώ είμαι εγώ να στα θυμίσω όλα! Θα περάσουμε τέλεια!!!''

Και αμέσως μετά, αφού κοντεύεις να πνιγείς σε μια θάλασσα αναμνήσεων, ξυπνάς και το βλέπεις πεντακάθαρα μπροστά σου. ''Δεν θέλω να νοιώσω''. 

Όχι ρε φίλε δεν θέλω! Γιατί να νοιώσω? Μόνο προβλήματα δεν φέρνει? Και γιατί να βάλω τον εαυτό μου σε μια διαδικασία να συμβιβαστεί? Αφού αυτό γίνεται. Ο έρωτας? Πού πήγε ο έρωτας? Πού ακριβώς το χάσαμε? Στην καλύτερη περίπτωση να βολευτούμε μ' έναν ψευτοενθουσιασμό. Μια-δυο βδομάδες να χαρούμε και μετά να σκάσει σαν τσιχλόφουσκα.

Και παρ'όλα αυτά, υπάρχουν μερικές στιγμές, που μέσα σου ξέρεις πως αν εμφανιζόταν ο έρωτας μπροστά σου, θα ξέχνούσες και αρνήσεις και δηλώσεις και τα πάντα. Αλλά πού είναι? Πού είναι αυτός που θα τον βλέπεις και θα λές ότι είναι έξυπνος, αστείος, όμορφος, όλο το πακέτο? Αυτός που θα τον σκέφτεσαι συνέχεια και δεν θα μπορείς ούτε να φάς, ούτε να κοιμηθείς? Αυτός που θα τον κοιτάς και θα ξέρεις ότι είναι όλα όσα φοβάσαι ν'αφήσεις τον εαυτό σου να θέλει..

Αντί αυτού, απλά καθόμαστε στην άρνηση, ή ''βολεμένοι'' σε μια σχέση που δεν πλησιάζει καν σ' αυτά που θα μας έκαναν χαρούμενους. Και το ξέρουμε. Αλλά δεν φεύγουμε. Εκεί. Μαζοχισμός. Να κάτσουμε να πιεστούμε κι άλλο. Γιατί συνηθίσαμε. Γιατί αγαπάμε αυτό που γνωρίσαμε στην αρχή. Δν μας απασχολεί να δούμε πως έχει εξελιχθεί τώρα. Ξέρεις ότι δεν θ'αλλάξει, αλλά επειδή αγαπάς/φοβάσαι/συνήθισες, δεν σηκώνεσαι να φύγεις. 

Ας πούμε ότι η αγαπημένη ταινία του καλού σου, είναι ''Ο Οιωνός'''(μεγαλύτερη μπαρούφα ever). Και κάθε τρείς και λίγο σου λέει '' αγάπη μου δεν μπορώ τώρα. Βλέπω την αγαπημένη μου ταινία!''. Στις γιορτές, τα Σαββατοκύριακα, όταν είναι στεναχωρημένος, όταν είναι χαρούμενος..Συνέχεια! Σοβαρά τώρα, μπορείς να προσποιείσαι πως σ' αρέσει μια ταινία, που βασικά μισείς, σε όλη σου τη ζωή? 

Αυτά σκέφτομαι λοιπόν. Και το μυαλό μου βρίσκεται σ'ένα ατέλειωτο συναισθηματικό τσουνάμι.

Δεν ξέρω λοιπόν αν ισχύει το ότι λίγο πριν πεθάνουμε, βλέπουμε τις σημαντικές στιγμές της ζωής μας να περνάνε μπροστά απ'τα μάτια μας. Ούτε ξέρω αν ο κόσμος θα καταστραφεί το 2012. 

Το μόνο που ξέρω είναι πως μεγαλώνουμε. Και πρέπει να προχωρήσουμε. Αλλιώς, με το να μη φεύγεις απ'τα συνηθισμένα,απλά κολλάς στο παρελθόν και μένεις εκεί. Το ξέρω. Το μέλλον είναι τρομαχτικό. Αλλά δεν μπορείς να γυρνάς στο παρελθόν μόνο και μόνο επειδή σου είναι οικείο. Είναι δελεαστικό..Αλλά είναι λάθος.

Διαλύεται λοιπόν ο κόσμος. Και εσύ έχεις ένα άτομο να τρέξεις για να το περάσετε μαζί.

Πού πάς? Μην το σκεφτείς.Πές.

Λίνα