Επιστροφή στα πάτρια εδάφη. Επιστροφή στη μουντάδα, στη βρώμα και στο καυσαέριο της Αθήνας. Κι όπως πλησίαζα το κέντρο και είχα αυτές τις σκέψεις στο μυαλό μου ενώ κοιτούσα έξω απ'το παράθυρο του αυτοκινήτου, πιάνει και μια ξαφνική καταιγίδα, έτσι για να έρθει να σφραγίσει αυτό το συναίσθημα του ''Καλωσήρθες και πάλι στη μουντάδα!''. Στη μουντάδα..

Στη μουντάδα του καιρού, της καθημερινότητας, των υποχρεώσεων, του άγχους,των μισοτελειωμένων που είπα και την προηγούμενη φορά.. Και φυσικά δεν μπορείς να προσαρμοστείς. Ή μάλλον, εδώ θα χρησιμοποιήσω τη φράση με την οποία μου έκανε πλύση εγκεφάλου ο πατέρας μου μέχρι τα 18 : ''Δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δε θέλω''. Και ναι καλώς ή κακώς, σ'ένα πολύ μεγάλο ποσοστό έχει δίκιο. Δεν θέλω να προσαρμοστώ. Γιατί να θέλω? Οι διακοπές είναι ξέγνοιαστές και ευτυχώς φέτος ήταν και φθηνές! Στην Αθήνα το μόνο που έχεις είναι έννοιες και χρέη. Και βρίσκεσαι σ'έναν συνεχή αγώνα, να βρείς όμορφές στιγμές για να κάνουν τη μέρα σου χαρούμενη. 

Και όταν έρχονται αυτές οι στιγμές..πόσο πιο εύκολα γίνονται όλα? Όταν έρχονται οι φίλοι να σε καλωσορίσουν και ο καφές που θα πίνατε γίνεται φαγητό και το φαγητό, μπύρες και οι μπύρες ούζα.. Και από τις 2 το μεσημέρι που βρεθήκατε, καταλήγετε στις 2 το πρωί στουπί κάπου σ'ένα πρώην καφενείο να τραγουδάτε Μητροπάνο και στα καπάκια Whitesnake, ενώ η επόμενη ακριβώς σκέψη σας είναι να σταματήσετε κάπου στην Καβάλας για να βγείτε να χορέψετε στο δρόμο.

Πώς γίνεται και τα ξεχνάς όλα τότε? Και το χαμόγελο σου είναι μεγαλύτερο κι απ'του joker? Και ξέρεις ότι το αλκόολ ήταν απλά το κερασάκι στην τούρτα. Έχετε κάνει και χειρότερες βλακείες, εντελώς sober 

Και δεν μπορώ να μη σκεφτώ, πως τελικά κάτι τέτοια είναι τα αληθινά. Αυτά είναι που σε κρατάνε στα πόδια σου και σου δίνουν δύναμη στην καθημερινή σου ζωή, για να μπορέσεις ν'ανταπεξέλθεις στην πλεκτάνη που έχεις φτιάξει για την πάρτη σου. Γιατί όλοι φτιάχνουμε τη δικιά μας πλεκτάνη. Το δικό μας κουτάκι όπου θα έχουμε τα ''καθώς πρέπει'' μας. Τη δουλειά μας,τα ενοίκια,τους λογαριασμούς,τα αισθηματικά μας χάλια..Όλη αυτη τη γκρίζα μεριά της ζωής μας.

Kι όμως είναι καλύτερα να βλέπεις τα πράγματα όπως είναι στην πραγματικότητα,αντί να τα βλέπεις όπως θα ήθελες, ή όπως θα ευχόσουν να είναι. Είναι καλύτερα να φάς ένα γερό χαστούκι αλλά να είναι αληθινό, παρά να σου δώσουν ένα ψεύτικο φιλί. Σωστά? Αυτό που μας γαμάει χειρότερα στη ζωή είναι αυτή η εικόνα που έχουμε στο μυαλό μας για το πώς θα έπρεπε να είναι...

Ας δοκιμάσουμε για λίγο και την πραγματικότητα. Απ'τη στιγμή που είναι αναπόφευκτο, τι έχουμε να χάσουμε?

Λίνα