Από τη στιγμή που υπάρχουν τόσο πολλοί άνθρωποι που είναι μόνοι  ή/και νιώθουν φόβο, συστολή και ανασφάλεια για κάθε είδους αμεσότητα στην επαφή με τους άλλους γενικά και με το αντίθετο φύλο ειδικά, δεν προκαλεί πλέον μεγάλη εντύπωση η επιλογή της διαδικτυακής αναζήτησης  επαφής με άλλους, είτε φιλικά είτε ερωτικά.

Τα παραπάνω αποτελούν μια πρώτη ανάγνωση αυτής της τόσο διαδεδομένης τα τελευταία χρόνια τάσης. Υπάρχουν, όμως, και άλλες αναγνώσεις. Οι ουσιαστικές σχέσεις των περισσοτέρων από εμάς έχουν συρρικνωθεί και έχασαν σε ποιότητα, συχνότητα, διάρκεια και βάθος, σε βαθμό που, σε συνδυασμό με την ολοένα και μεγαλύτερη καταναλωτική διάθεση και στάση μας απέναντι στη ζωή γενικότερα, έχουμε αρχίσει να βιώνουμε -τουλάχιστον ασυνείδητα- ακόμα και τον ίδιο μας τον εαυτό ως εμπόρευμα…

Αυτό φαίνεται σε πολλούς τομείς της πολύπλοκης πλέον καθημερινότητάς μας -όπου σχεδόν παντού πρέπει να καταθέτουμε βιογραφικά και να λανσάρουμε όσο καλύτερα γίνεται τον εαυτό μας, οι δε πλουσιότεροι να συμβουλεύονται ακόμα και image makers- αλλά ίσως ακόμα περισσότερο στην αναζήτηση του διαδικτυακού έρωτα. Όσο αποτελεσματικότερα καταφέρει κάποιος να λανσάρει τον εαυτό του, ως να ήταν εμπόρευμα, τονίζοντας τα θετικά του και καλύπτοντας τα όποια αρνητικά του στοιχεία -όπως και σε κάθε διαφήμιση- τόσο μεγαλύτερες και οι πιθανότητές να βρει αυτό που ζητά…

Η διαδικτυακή αναζήτηση συντρόφου είναι ελκυστική και για έναν επιπρόσθετο λόγο. Μειώνει για τον ενδιαφερόμενο  τους κινδύνους που έχουν άλλες μορφές αναζήτησης συντρόφου, όπως οι αγγελίες ή η άμεση επαφή. Οι κίνδυνοι αυτοί μειώνονται καθώς αναβάλουν τη στιγμή της άμεσης συνάντησης στην πραγματική ζωή και αντικαθιστώνται από την ασφάλεια που δίνει η επιλογή διαφόρων υποψήφιων συντρόφων και η επικοινωνία μαζί τους μέσα από την οθόνη ενός υπολογιστή, που καλύπτει πλήρως τη γλώσσα του σώματος που θα αποκάλυπτε την όποια νευρικότητα, ανασφάλεια ή φόβο που τυχόν υπήρχε. Ο άμεσος διάλογος απαιτεί έκθεση στο άγνωστο και ικανότητες που δεν διαθέτουμε όλοι μας.

Η πληθώρα των ιστοσελίδων, όπου μπορεί κάποιος να αναζητήσει ταίρι, εξοικειώνουν τους «καταναλωτές» με τη νέα αυτή συνήθεια και χρήση καθώς μειώνουν το όποιο άγχος τους για το νέο και επομένως άγνωστο. Οι ιστοσελίδες του «έρωτα» είναι, επίσης, και ένα είδος «οικονομικού συστήματος» που καθορίζεται από την προσφορά και τη ζήτηση. Αυτό σημαίνει πως οι συμμετέχοντες θα πρέπει να είναι ευέλικτοι και να προσαρμόζονται στις εκάστοτε απαιτήσεις του «καταναλωτικού» κοινού που ως τέτοιο είναι σχεδόν πάντα αδηφάγο. Η συνεχής κατανάλωση δεν οδηγεί αυτόματα στην ικανοποίηση και την ευτυχία αλλά, αντίθετα, σε μια συνεχή αίσθηση έλλειψης ικανοποίησης και μιας ανάγκης για ακόμα μεγαλύτερη κατανάλωση.

Το καταναλωτικό «σύνδρομο» προσπαθεί να αποτρέψει τον καταναλωτή από το να διατηρεί τα όσα αγοράζει. Κινητά, υπολογιστές, αντικείμενα ένδυσης, σχεδόν τα πάντα -έμψυχα και άψυχα- πρέπει να αλλαχθούν το συντομότερο δυνατόν για να αποτραπεί μια βαθύτερη σχέση εξάρτησης από αυτά. Ζούμε σε έναν κόσμο στον οποίο η κουλτούρα του «φθείρω και πετώ στον κάλαθο των αχρήστων» μας κάνει να νιώθουμε σχεδόν άγρια χαρά, πετώντας το οτιδήποτε χρησιμοποιημένο που θα αντικατασταθεί, είτε πρόκειται για αντικείμενο είτε για…άτομο…!!!