Πολλές φορές αναρωτήθηκα για τις απαντήσεις που θα έδιναν οι κυνηγοί στο ερώτημα «Γιατί κυνηγάτε;», για το αν -πέραν των αυτονόητων απαντήσεων για την ευχαρίστηση του να χαίρεσαι τη φύση, τη συντροφικότητα κ.τ.λ.- έχουν σκεφθεί τα πιθανά βαθύτερα κίνητρα αυτού του χόμπι τους, γιατί, εκτός από τα παραπάνω ευχάριστα, το κυνήγι συμπεριλαμβάνει και τη συστηματική θανάτωση άλλων πλασμάτων της φύσης, και μάλιστα με τρόπο άνισο και συχνά αναίτιο…

Αλήθεια, ποια να είναι άραγε τα συναισθήματα που μπορεί να έχει ένας κυνηγός, που, καμουφλαρισμένος άψογα, βλέπει ξαφνικά μπροστά του μία όμορφη ελαφίνα με τα μικρά της δίπλα της να βόσκουν αμέριμνα, μη αντιλαμβανόμενα τον θανάσιμο κίνδυνο που καραδοκεί λίγα μέτρα μακριά τους; Υπάρχει άραγε κάποιος δισταγμός για το αν πρέπει να πυροβολήσει ή όχι; Υπάρχει άραγε η σκέψη πως από τα εκατοντάδες σκάγια της σύγχρονης καραμπίνας του ένα 15-20 % των θηραμάτων του -ιδιαίτερα τα πουλιά- δεν σκοτώνονται άμεσα και πως, μέχρι να βρεθούν από τα σκυλιά τους ή τους ίδιους, αργοπεθαίνουν βαριά τραυματισμένα; Γιατί υπάρχουν κυνηγοί που, ενώ δεν τρώνε κυνήγι, παρόλα αυτά, κυνηγούν με πάθος…;;;

Αν πρόκειται για τη χαρά της φύσης και της συντροφικότητας, τότε γιατί αντί της καραμπίνας δεν παίρνουν το ψυγειάκι με τις λιχουδιές και το τσιπουράκι τους και να πάνε με τους φίλους τους για ένα όμορφο πικ-νικ;  Μήπως στα έγκατα του ψυχισμού πολλών κυνηγών υπάρχουν ακόμα ψήγματα της αρχέγονης ανάγκης και του αρχέγονου ένστικτου για επιβίωση;

Οι πιο «ψαγμένοι» κυνηγοί υποστηρίζουν, πάντως, πως κάποιος δεν γίνεται αλλά γεννιέται κυνηγός. Ενώ σε όλα τα υπόλοιπα σπορ ή χόμπι η ικανότητα του ενδιαφερόμενου μπορεί να εξασκηθεί, δεν ισχύει το ίδιο και για το κυνήγι. Η εξάσκηση και βελτίωση σε μέγιστο βαθμό της σκοπευτικής ικανότητας κάποιου δεν συνιστά αυτόματα και πιστοποίηση της θηραματικής του ικανότητας. Το κυνήγι φαίνεται να είναι πολύ περισσότερα πράγματα απ΄ότι μια αυξημένη σκοπευτική ικανότητα. Περιλαμβάνει, κυρίως, μια βαθιά συναίσθηση του κυνηγού για την ίδια τη φύση και τη ζωή των ζώων. Ένας αυθεντικός -και όχι γιαλαντζί- κυνηγός θεωρείται πως μπορεί και νιώθει τις σκοτεινές και μυστηριώδεις δυνάμεις της φύσης και της άγριας ζωής…

Το κυνήγι φαίνεται πως χαρακτηρίζεται από μια σημαντική αντίφαση και αμφισημία που έχει να κάνει, από τη μία,  με μια αγάπη για τη φύση και, από την άλλη, με μια άγρια χαρά για θανάτωση. Όσον αφορά στην ηθική διάσταση του κυνηγιού, πιστεύω πως ούτε οι ίδιοι οι κυνηγοί μπορούν να δώσουν κάποια πειστική απάντηση σε ένα τέτοιο ερώτημα. Αν πρόκειται για σοβαρό ατόπημα ή «αμαρτία», τότε η απάντηση ίσως να είναι πως πρόκειται για…κληρονομημένο ατόπημα ή αμαρτία…

Η περίπλοκη σχέση ανθρώπου-φύσης-ζώων διαφαίνεται, κατά την άποψή μου, και από την αμφιθυμία πολλών από εμάς που, ενώ δεν μας αρέσει καθόλου η ιδέα του κυνηγιού, παρόλα αυτά τρώμε ευχαρίστως κρέας…

Υπάρχουν πολλές ακόμα πτυχές γύρω από το θέμα αυτό, αλλά ίσως τα όσα αναφέρθηκαν έως τώρα να είναι μια μικρή εισαγωγή και επαρκές ερέθισμα για μια εκτενέστερη συζήτηση όσων ενδιαφέρονται...

ΥΓ. Αχ, Οράκλα, τι μας έκανες με τον…ταυρομάχο σου…!!!