Το πρωτοδιάβασα το 2002, όταν ήμουν ακόμα φοιτήτρια και μάγεψε. Από τότε το έχω ξαναδιαβάσει πολλές φορές και πάντα κυριαρχούν τα ίδια συναισθήματα, οι ίδιες σκέψεις. Ένα εκπληκτικά τέλειο βιβλίο, της Νικαραγουανής ποιήτριας Γιοκόντα Μπέλι.

 Η Ιτσά είναι μία γυναίκα που έχει πεθάνει μαζί με τον σύντροφό της Γιαρίνσε στον αγώνα για την απελευθέρωση από τους Ισπανούς.

 Όλα όμως ξεκινούν όταν η Λαβίνια, μία νεαρή αρχιτέκτονας, αρχίζει να συνεργάζεται και να γοητεύεται από τον Φελίπε, μέλος μιας παράνομης οργάνωσης, που υποστηρίζει ότι η μοναδική διέξοδος στην δικτατορία της χώρας είναι η ένοπλη πάλη.

«Πρόκειται για ένα πληθωρικό έργο που αφηγείται με συναρπαστικό τρόπο τις επιθυμίες και τις αμφιταλαντεύσεις ανθρώπων που έχουν στρατευτεί σ΄ έναν αγώνα μέχρι θανάτου.

Οι ιστορίες των δύο γυναικών εξελίσσονται παράλληλα σ΄ ένα μαγικό παιχνίδι ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν’ μαζί με το κύριο θέμα συνυπάρχουν ο αγώνας για τη γυναικεία χειραφέτηση και η λαχτάρα των ανθρώπων, που μάχονται μέσα σε αντίξοες συνθήκες, βιώνοντας την πληρότητα στον έρωτα».

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Σύγχρονη εποχή

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ:

-Αν σταθήκαμε ικανοί να κατασκευάσουμε αεροπλάνα, υποβρύχια, τεχνητούς δορυφόρους, θα πρέπει να είμαστε και ικανοί ν΄ αλλάξουμε έτσι τον κόσμο που μας περιβάλλει, ώστε να μπορούμε να ζούμε όλοι τουλάχιστο με αξιοπρέπεια.

-Το να είσαι «απολίτικος» είναι ένας βολικός τρόπος να γίνεσαι συνένοχος.

-Καθένας μας κουβαλάει το φορτίο του   ως το τέλος της ζωής του. Όμως συνάμα χτίζει. Το έδαφος είναι ό, τι σου δίνουν από γεννησιμιού σου, όμως η οικοδόμηση είναι δική σου ευθύνη.

-Επαναλάμβανε χαμηλόφωνο τις λέξεις που η Φλορ ήξερε απ΄ έξω, τα λόγια του Όρκου. Και οι δυο σχεδόν χωρίς να συνειδητοποιούν ψιθυρίζανε εκείνες τις όμορφες, πομπώδεις φράσεις. Το πάρκο και το δέντρο είχαν μετατραπεί σε καθεδρικό ναό όπου γινόταν μια ιεροτελεστία. Η Λαβίνια ένιωσε ένα συγκεχυμένο κράμα συγκίνησης, φόβου και ανυπαρξίας. Όλα γίνονταν τόσο γρήγορα. Προσπάθησε να συγκεντρωθεί στην έννοια των λέξεων, να αφομοιώσει το ότι ορκιζόταν να ρισκάρει τη ζωή της στη γραμμή του πυρός για να πάψει το χάραμα να είναι ένας πειρασμός’  για να πάψουν οι άνθρωποι να ‘ναι λύκοι για τους ανθρώπους’ για να ‘ναι όλοι ίσοι, όπως είχανε πλαστεί, με ίσα δικαιώματα στην απόλαυση των καρπών της δουλειάς… για ένα ειρηνικό μέλλον, χωρίς δικτάτορες, όπου ο λαός θα διαφεντεύει το πεπρωμένο του…

-Ο κόσμος δεν «είναι» με κανένα τρόπο, Σάρα. Αυτό είναι το πρόβλημα. Εμείς είμαστε που τον φτιάχνουμε με τη μία μορφή ή την άλλη.

-Όμως πρέπει να πιστεύεις στα όνειρα, Αντριάν, είπε μαλακά, δεν μπορούμε ν’ αφήσουμε να νικηθούμε από τον τρόμο της πραγματικότητας.

-Κατόπιν ο Σεμπαστιάν συνέχισε εξηγώντας ότι η βία δεν ήταν επιλογή τους’ απλά επιβαλλόταν. Το Κίνημα πάλευε ενάντια σε αυτή τη βία’ τη βία ενός άδικου συστήματος, που μπορούσε ν΄ αλλάξει μονάχα με τον παρατεταμένο αγώνα ολόκληρου λαού. Δεν επρόκειτο για πώληση βραχυπρόθεσμων ονείρων, ούτε για αλλαγή προσώπων. Το Κίνημα επεδίωκε πολύ πιο βαθιές αλλαγές, άσχετες από ψευδαισθήσεις που θα έβαζαν τέρμα στο καθεστώς διαιωνίζοντας την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων.

-Το φως είναι αναμμένο. Κανείς δε θα μπορέσει να το σβήσει.

Περισσότερα για το βιβλίο και τη συγγραφέα εδώ:

http://kelaidismata.wordpress.com/2011/12/18/la-mujer-habitada/